Bizoń Franciszek (1857–1921), pedagog. Ur. w Wadowicach 18 I, gdzie też skończył gimnazjum w r. 1876. Na Uniwersytecie Jagiellońskim studjował filologję klasyczną w l. 1877–1880; egzamin nauczycielski złożył we Lwowie 19 VII 1884. Nauczał zrazu jako tzw. suplent w gimnazjach w Tarnopolu, Drohobyczu, Przemyślu, potem jako nauczyciel w Samborze (1887–1888), lecz wskutek zatargu z władzami szkolnemi zwolniony został ze służby. Objął więc prywatną posadę naucz, w gimnazjum jezuickiem w Bąkowicach pod Chyrowem. W r. 1891 przywrócono mu prawo służby rządowej i przydzielono jako suplenta (za karę) do gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie. Od 1892 był profesorem gimn. w N. Sączu. W latach 1898–1913 był profesorem filologji klasycznej w IV gimnazjum państwowem we Lwowie. W r. 1913 przeszedł na emeryturę. Z chwilą utworzenia zakładów naukowych dla dziewcząt przez Zofję Strzałkowską we Lwowie należał do ich grona profesorskiego (1898–1916), ucząc łaciny w gimnazjum, języka polskiego w seminarjum, którego był w l. 1909–1916 dyrektorem. W czasie wojny przeniósł się jako emeryt do Grybowa i założył tu, razem z drem Gust. Wierzbickim, polskie gimnazjum prywatne, którego dyrektorem i najlepszym opiekunem był do śmierci. Zmarł w Grybowie 15 IV 1921.
B. był szanownym typem nauczyciela i wychowawcy w galicyjskiej szkole. Człowiek nieskalany, nie znający kompromisów, weredyk, z przekonań radykalny demokrata, patrjota najgorętszy, był prawdziwym przewodnikiem młodzieży, która go uwielbiała. W rozwoju szkolnictwa pryw. dla dziewcząt polskich we Lwowie odegrał ważną rolę. Jako nauczyciel filologji klasycznej cieszył się wielkiem uznaniem władz i uczniów. Pragnął on nadać charakter narodowy nauce dziejów wychowania w seminarjach nauczycielskich, chciał ją »odniemczyć«. Przez długie lata w ciężkich warunkach gromadził materjały do takiej prawdziwie polskiej historji wychowania, wydobywając je z zapomnianych druków, przekładając, opracowując. W r. 1913 wydał własnym kosztem Historję wychowania, ze źródeł czerpaną, dla użytku seminarjów nauczycielskich, nauczycieli i ludzi zajmujących się wychowaniem, o której sam pisze w przedmowie, że »ma ona być polską nie z języka tylko«. Książka ta (wypisy z autorów pedagog. ze wstępami) utorowała drogę późniejszym pracom z tej dziedziny (np. »Źródłom« St. Kota), a miała nieraz charakter odkrywczy; chociaż w galicyjskiem szkolnictwie nie znalazła oficjalnej łaski, była czytana przez patrjotyczne nauczycielstwo i używana w szkole, na kursach itd., a »przy organizacji seminarjów polskich w czasie wojny za okupacji stała się powszechną czytanką w seminarjach i wpłynęła na kierunek programowy historji wychowania w seminarjach«. Ponadto napisał B. rzecz pt. Wychowawczy ideał Cycerona (Spraw. dyr. gimn. w N. Sączu, 1894), nagrodzoną przez ówczesną Radę Szkolną, oraz przetłumaczył Wstęp do »Ordinationes visitationis apostolicae…« (tj. do Ustaw) Konarskiego (Spraw. gimn. Zofji Strzałkowskiej we Lwowie, 1910–11). Inne prace zostały w rękopisach pośmiertnych, m. i. rzecz pt. Abecadlarze, ostra krytyka polityki szkolnej w pierwszych latach odrodzonej Polski. W r. 1919 powołany na członka Komisji historyczno-pedagogicznej przy Minist. W. R. i O. P., przygotowywał B. dla prac tej Komisji przekład polski pism pedagog. Stanisława Konarskiego (nieukończony).
Akta prezydjalne b. Rady Szkolnej Krajowej Galicji; Wspomnienia i notatki rodziny: syna inż. Miecz. Bizonia w Katowicach i córki Stan. de Malherbe w Kamionce Strumiłowej; opinja prof. Stan. Kota z r. 1930 (w papierach rodziny); wspomnienia własne autora niniejszego życiorysu.
Stanisław Łempicki