Słupski Franciszek Salezy Stanisław (2. poł. XVIII w.), matematyk, profesor Akademii Zamojskiej. Ur. w Zwierzyńcu (pod Zamościem?), był synem Kazimierza.
W semestrze zimowym 1757/8 r. immatrykulował się S. w Uniw. Krak. i tu w r. 1766 uzyskał bakalaureat, zaś w r. 1771 doktorat filozofii. W związku z doktoratem przygotował model przedstawiający układ planetarny wg systemu Tychona de Brahe. W czasie studiów był m.in. nauczycielem prywatnym («dyrektorem») uczącego się w Krakowie Hugona Kołłątaja. Przyjaźń między nimi przetrwała dłużej. W r. 1771 S. odwiedził Kołłątaja studiującego w Wiedniu. Był także nauczycielem prywatnym jego bratanków, synów Rafała.
Pod koniec 1771 r. S. wezwany został do Akad. Zamojskiej, w której 29 I 1772 objął katedrę matematyki. Wykładał też geometrię. Już w czerwcu t.r. brał udział w wypromowaniu na geometrę przysięgłego Michała Mierkowskiego, przyczyniając się do ukształtowania rytuału promocyjnego. Dn. 15 VII t.r. S., za zgodą zgromadzenia profesorów, zyskał uprawnienia geometry przysięgłego. Dość rzadko (przeważnie tylko przy corocznych wyborach rektora) pojawiał się na konwokacjach profesorów. Zajęć z młodzieżą jednak nie zaniedbywał, o czym świadczą nie tylko jego podpisy – obok dziekana – na świadectwach wystawianych kolejnym geometrom przysięgłym, ale także przygotowane przez niego dwa podręczniki z zakresu geometrii. W r. 1773 opublikował w Zamościu zbiór 68 tez wykładanych w Akademii, zatytułowany Longimetria theorico-practica, który dedykował swemu «mecenato amplissimo», star. trześniowskiemu Rafałowi Kołłątajowi. Na początku r. 1775 ukazał się w Zamościu zbiór 112 zadań do rozwiązywania przez uczniów Planimetria theorico-practica, dedykowany Melchiorowi J. Kochnowskiemu. Wszystko to przyniosło mu znaczne uznanie, czego wyrazem było uroczyste przyjęcie go w lutym 1775 do grona profesorskiego.
S. stał się na ziemiach ruskich cenionym geometrą i nadmiar zajęć mierniczych sprawił zapewne, że w lecie 1776 zrezygnował z zajęć w Akad. Zamojskiej. We wrześniu Akademia na wakującą po nim katedrę poszukiwała już w Krakowie innego kandydata. W styczniu r.n. S. odebrał jeszcze w Akademii zaległe wynagrodzenie w kwocie 40 zł 11 gr. Dalsze jego losy i data śmierci nie są znane.
Estreicher; Hist. Nauki Pol., VI (błędnie, że był kanonikiem chełmskim); Żebrawski, Bibliografia; – Chachaj M., Wykształcenie profesorów Akademii Zamojskiej, w: W kręgu akademickiego Zamościa, L. 1996 s. 138; Chamcówna M., Uniwersytet Jagielloński w dobie Komisji Edukacji Narodowej, Wr. 1957 s. 58–9; Wadowski J.A., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900; – Album stud. Univ. Crac., V 121; Kołłątaj H., Raporty o wizycie i reformie Akademii Krakowskiej, Wr. 1967 s. 87; Statuta nec non liber promotionum; – B. Narod.; BOZ sygn. 1617 k. 233v., 235, 235v., 243v., 253, 255v., 257v., 263v.
Henryk Gmiterek