Andrychiewicz Ignacy Andrzej, działacz mieszczański za Stanisława Augusta, pochodzenia ormiańskiego, był synem aptekarza Antoniego Kazimierza († 1758), który przeniósłszy się z Płocka do Warszawy, poślubił Łucję z Łosackich. Z synów Antoniego Jakób Andrzej, doktór medycyny, właściciel kamienicy przy ul. Piwnej, żonaty z Anną Fontanówną, był lekarzem szpitalnym oraz konsyljarzem dworu królewskiego od 9 X 1771; Wojciech Andrzej też notowany jest jako doktór medycyny i właściciel dwóch domów; Jan Tomasz był radcą Starej Warszawy. Nad wszystkich wybił się A., z zawodu po ojcu aptekarz, właściciel posesji naprzeciwko kościoła św. Jana, żonaty z Zuzanną Gidelską, córką kupca; piastował on urząd ławnika miejskiego. Nie mając wybitnego temperamentu ani zdolności politycznych, popierał przecież A. akcję emancypacyjną Dekerta, należał do komisji śledczej w sprawie pogromu żydów (1790), do wydziału bezpieczeństwa w magistracie, tudzież do delegacji miejskiej, która miała współdziałać z Komisją Policji przy reorganizacji samorządu Warszawy (1791). Po zwycięstwie Targowicy był radcą miejskim, zapewne jednak stał po stronie insurekcji, bo 22 IV 1794 r. został powołany w skład Sądu Kryminalnego wojew. mazowieckiego. W pracach miejskich brał udział i po trzecim rozbiorze do chwili powstania Królewsko-Pruskiego Magistratu 9 VIII 1796 r. Rok śmierci nieznany.

Smoleński Wł., Mieszczaństwo warszawskie w końcu XVIII wieku, W. 1917; Giedroyć Fr., Źródła biogr.-bibliogr., W. 1911; Vol. Leg., IX 192; Dziennik czyn. Sejmu G. W. 23 i 29 XI 1790.

Red.