Gotartowski Ignacy h. Leliwa (w. XVIII), podwojewodzi chełmiński, marszałek województwa chełmińskiego w konfederacji barskiej. W l. 1762–5 dzierżawił starostwo kowalewskie od woj. chełmińskiego Zygmunta Kretkowskiego. W r. 1764 został pisarzem grodzkim chełmińskim. W l. 1766–72 pełnił funkcję ostatniego w Rzpltej podwojewodziego chełmińskiego. W r. 1767 został posłem z pow. grudziądzkiego. W jesieni 1768 r. wytypowany był przez ośrodek byczyński na marszałka konfederacji chełmińskiej. Wybicki wysłany z misją poruszenia Prus Królewskich otrzymał polecenie, by nawiązał z nim ścisłą łączność «listowną i ustną» (na przełomie 1768–9). Również T. Wesslowi z różnych stron wskazywano G-ego jako najwłaściwszego kandydata na marszałka (latem 1769). 27 VII G. brał udział w zjeździe sztumskim, gdzie przedstawiciele prowincji pruskiej ułożyli i podpisali projekt konfederacji p. n. Jednota Dusz. Pierwsza próba zawiązania konfederacji chełmińskiej w Bratyanie 11 IX zakończyła się rozpędzeniem zgromadzonej tam szlachty przez wojska carowej. Z lepszym skutkiem, bo z większą ostrożnością, odbył się drugi zjazd 30 IX pod Pokrzydowem w star. brodnickim. Przystąpiono wówczas do konfederacji, a marszałkiem obrano G-ego, który w tym jeszcze dniu wydał jedyny znany nam uniwersał. W kilka dni później zjechał się G. w Warmii na naradę z marszałkiem malborskim W. K. Wilczewskim, czym obaj narazili się na wrogie wystąpienia ze strony Prusaków. Przedsięwzięta w pierwszej połowie października przez Drewicza i Czertoryżskiego wielka obława na marszałków Unionis Animarum nie udała się tylko dlatego, że G. schronił się za granicę, Wilczewski do Gdańska, a marszałek pomorski, Michał Lniski, popadł w niewolę pruską. Nastraszony przez dowódców carskich i ostrzegany przez Prusaków, G., w przeciwieństwie do czynnego Lniskiego, nic już dla konfederacji nie zdziałał i mimo kilku wezwań ze strony Generalności i konfederatów pomorskich w l. 1770–1 ani się nie uaktywnił, ani nie przybył do Preszowa, ani też nie potwierdził akcesu. W l. 1771–80 był sądowym chełmińskim. Ożeniony z Tczewską, zostawił syna Franciszka i dwie córki.
Kimś zupełnie innym był Ignacy G., pisarz grodzki malborski, wyznaczony 12 XII 1769 r. przez Generalność na sekretarza poselstwa, do Turcji. «Zdolny i w językach oświecony» ociągał swój wyjazd stawiając różne warunki. Musiało jednak Generalności zależeć na nim, skoro przyjęła wszystkie zastrzeżenia G-ego i przez szereg miesięcy przynaglała go do wyjazdu.
Boniecki; Niesiecki; Uruski; Czaplewski, Senatorowie Prus Król.; – Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1936–38 I, II; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Lw. 1909 IV; Skałkowski A. M., Wybicjana, „Zap. Tow. Nauk. w Tor.” T. 7: 1928 nr 9 s. 248; Szczygielski W., Pomorze w konfederacji barskiej, P. 1928 s. 3 (odb. „Pomerania” R. 3); – Arch. Wybickiego, I; „Wöchentliche Thornische Nachrichten” 1769 s. 448; – WAP w Gd.: rkp. 300, 29 nr 231 f. 357–8; WAP w Tor.: IIa 3336, VII 60; B. Czart.: rkp. 703 (6 VIII, 12, 19 IX, 31 X 1769, 27 II 1770), 980 f. 643; B. Krasińskich: rkp. 3923 f. 384; B. Ossol.: rkp. 4585; B. Tow. Przyj. Nauk w Wil.: rkp. 94.
Wacław Szczygielski