Sikora Jan (1930–1991), działacz społeczno-polityczny, pierwszy rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, konsul generalny w Lille. Ur. 1 VI we wsi Markowizna w pow. kolbuszowskim, w niezamożnej rodzinie chłopskiej, był synem Franciszka i Stefanii z domu Smolak.
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Nisku S. studiował na Wydz. Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie (1950–4); jednocześnie od r. 1951 miał asystenturę w Katedrze Podstaw Marksizmu-Leninizmu. S. kontynuował na Uniw. Warsz. studia: w l. 1954–5 – historyczne, a w l. 1956–8 – filozoficzno-socjologiczne. Dyplom magistra historii uzyskał w r. 1955, a magistra filozofii w r. 1958. Od 1 IX 1955 do 30 IX 1973 był kierownikiem Katedry Podstaw Marksizmu-Leninizmu w Wyższej Szkole Rolniczej (WSR) w Olsztynie, potem kierował Zakładem Podstaw Filozofii, wreszcie Katedrą Ekonomii Politycznej (do 1 X 1969). Od r. 1970 do 30 IX 1973 był wicedyrektorem Instytutu Nauk Społeczno-Politycznych Akademii Rolniczo-Technicznej (ART), w którą przekształciła się dawna WSR w Olsztynie. W l. 1967–9 prowadził dodatkowo wykłady zlecone z filozofii na Uniw. Tor.
Po odbyciu stażu (1960/61) w Uniw. Paryskim S. uzyskał w r. 1962 doktorat nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Stosunek neopozytywizmu do metafizyki, pisanej pod kierunkiem Władysława Krajewskiego na Uniw. Warsz. Dn. 19 XI 1974 uzyskał w Instytucie Filozofii Instytutu Pedagogicznego im. Lenina w Moskwie tytuł doktora nauk filozoficznych na podstawie rozprawy Tvorčeskij marksizm i revizionizm (Teoretiko-funkcjonal’nyj analiz) (Moskva 1972). Min. Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki w Warszawie uznało ten dyplom za równorzędny z dyplomem doktora habilitowanego nauk filozoficznych. W r. 1968 S. otrzymał stanowisko docenta.
W marcu 1969 S. został oddelegowany do zorganizowania Wyższej Szkoły Nauczycielskiej (WSN) w Olsztynie, uruchomionej we wrześniu t. r. a 20 VIII 1974 przekształconej w Wyższą Szkołę Pedagogiczną (WSP). Kilkakrotnie był rektorem tej uczelni: w l. 1969–72, 1972–5, 1983–4, 1984–6, kiedy to ze względu na stan zdrowia złożył rezygnację przed zakończeniem kadencji. Formalnie dopiero z dn. 1 I 1973 został przeniesiony z WSR (ART) na etat docenta w WSN w Olsztynie. Jednocześnie dodatkowo pracował w ART w wymiarze pół etatu w l. 1973–5 i 1981–2. W WSN S. utworzył w r. 1969 Zakład Nauk Filozoficzno-Społecznych i został jego pierwszym kierownikiem. Z dn. 1 X 1989 został powołany na kierownika Katedry Historii Filozofii i Myśli Społecznej w Instytucie Nauk Filozoficzno-Społecznych na Wydz. Humanistycznym WSP.
W okresie od 1 X 1975 do 1 IX 1980 był S. konsulem generalnym PRL w Lille. Wynikiem tego pobytu była późniejsza praca Ewolucja Polonii francuskiej (L. 1988). W dn. 15 IX 1988 S. otrzymał tytuł profesora nadzwycz. nauk humanistycznych, a 1 X t. r. został powołany na stanowisko profesora w WSP w Olsztynie.
S. opublikował kilkadziesiąt artykułów (głównie w „Studiach Filozoficznych” i „Ruchu Filozoficznym”) i kilka książek, przeważnie z zakresu filozofii marksistowskiej, jak np. O przedmiocie filozofii (Olsztyn 1959) i na temat poglądów J. G. Herdera (m. in. Język, myślenie, uczucie w twórczości J. G. Herdera, w: „Język i poezja. Z dziejów świadomości XVIII wieku”, Wr. 1970). Przyjęta do druku w r. 1989 obszerna praca S-y J. G. Herder i filozofia języka nie ukazała się drukiem z powodu likwidacji Wydawnictwa «Pojezierze» w Olsztynie. S. był także autorem lub współautorem kilku skryptów filozoficznych. Za działalność dydaktyczno-wychowawczą otrzymał pięciokrotnie nagrodę ministra.
S. był działaczem politycznym i społecznym. W młodości należał początkowo do Związku Młodzieży Wiejskiej «Wici» (1947–8), potem do Związku Młodzieży Polskiej (1948–55). Od r. 1950 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR); kilkakrotnie pełnił funkcję sekretarza Komitetu Uczelnianego w WSR (ART) oraz w WSN (WSP), a w l. 1969–75 był członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Olsztynie. Działał w Polskim Tow. Turystyczno-Krajoznawczym (PTTK), gdzie był prezesem Zarządu Okręgu (1970–5), prezesem Zarządu Wojewódzkiego (ZW) (1981–5) i później jego prezesem honorowym, członkiem Prezydium Zarządu Głównego (ZG) PTTK. Wchodził do ZW Tow. Wiedzy Powszechnej w Olsztynie i do jego Rady Naukowej przy ZG w Warszawie. W r. 1962 założył w Olsztynie koło Polskiego Tow. Filozoficznego. Od r. 1989 przebywał na urlopie naukowym, a potem zdrowotnym. Zmarł 6 III 1991 w Olsztynie, pochowany został w Olsztynie-Gutkowie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i wyróżniony tytułem honorowym «Zasłużony Nauczyciel PRL».
Z małżeństwa zawartego w r. 1955 z Aleksandrą Haliną z Jaskólskich (ur. 1924), profesorem ART w Olsztynie, miał S. dwoje dzieci: Wandę i Janusza.
Woronczuk N., Bibliografia publikacji pracowników WSP w Olsztynie (1969–1984), Olsztyn 1984; Oracki T., Twórcy i działacze kultury w województwie olsztyńskim w latach 1945–1970, Olsztyn 1975 s. 150–1; – XX lat Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, Olsztyn 1989 s. 12, 14, 15, 17, 20, 21, 28–29 (fot), 35, 36, 37, 69, 70, 119, 121, 136; Lamparska E., Wyższa Szkoła Rolnicza w Olsztynie w piśmiennictwie, Olsztyn 1973; Łukaszewicz B., Olsztyn 1945–1985, Olsztyn 1987; (ms), Jan Sikora rektorem-elektem, „Dzien. Pojezierza” 1984 nr 71; WIES, Doc. dr Jan Sikora – rektorem Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Olsztynie, „Głos Olsztyński” 1969 nr 162 (fot.); – Skład osobowy WSP w Olsztynie, Olsztyn 1985; (toż za l. 1975–6, 1986–9); Wyższa Szkoła Rolnicza w Olsztynie. Informator jubileuszowy na r. akad. 1960/61, Olsztyn 1960 s. 35, 37; – „Gaz. Olsztyńska” 1971 nr 96, 1983 nr 233, 1991 nr 48–51 (nekrologi); „Głos Nauczycielski” 1970 nr 30; „Głos Olsztyński” 1969 nr 149; „Panorama Północy” 1975 nr 12 (fot.); „Słowo na Warmii i Mazurach” (tyg. dod. „Słowa Powszechnego”) 1969 nr 39; „Warmia i Mazury” 1972 nr 1 (wspólna fot.); „Życie Warszawy” 1991 nr 63 (nekrolog); – WSP w Olsztynie: Akta osobowe S-y; – Informacje żony Aleksandry Sikorowej i Andrzeja Staniszewskiego z Olsztyna.
Tadeusz Oracki