Szeliga (Scheliga, Seliga) Jan (zm. ok. 1620), rajca i wójt Starej Warszawy.
Był synem Franciszka (zob.) i Barbary Murzynowskiej, bratem Wojciecha (zob.), Hieronima, kuśnierza, Elżbiety, zamężnej za Baltazarem Gizą, i Anny, żony Stanisława Drewno.
Nauki elementarne pobierał S. w Warszawie. W semestrze letnim 1566 wpisał się na Uniw. Krak., wnosząc opłatę 3 gr; w r. 1568 uzyskał stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. Zapewne jeszcze podczas studiów przyjął święcenia kapłańskie, bowiem po powrocie do Warszawy wzmiankowano go od r. 1573 jako proboszcza kościoła Świętego Ducha, którego kolatorami byli rajcy miejscy; w r. 1574 wystąpił jako prowizor Wojciecha z Głowna z diec. krakowskiej. Pełniąc z urzędu obowiązki prowizora szpitala przykościelnego, występował przed sądami konsystorskim i radzieckim w procesach o należne kościołowi i szpitalowi czynsze oraz grunty; po raz ostatni pojawił się w tej roli w r. 1575, kiedy toczył spór z kupcem warszawskim Janem Magnuskim o bezprawne użytkowanie dwóch włók ziemi, zapisanych kościołowi Świętego Ducha przez teścia Magnuskiego, Jana Bornbacha. Przypuszczalnie niedługo potem zrezygnował z kariery duchownej i zajął się kupiectwem; być może jest tożsamy z Janem Szeligą, sprowadzającym wina, korzenie, rodzynki i sukno, odnotowanym w r. 1576 w rejestrach komory celnej włocławskiej wśród importerów warszawskich. Prawdopodobnie od r. 1597 (po ustąpieniu Szymona Wituńskiego) był S. syndykiem miejskim, jednak na tym stanowisku został odnotowany dopiero w r. 1601. Jako syndyk reprezentował Starą Warszawę przez kilka następnych lat w kontaktach ze star. warszawskim, dworem królewskim oraz mieszczaństwem innych ośrodków, m.in. Nowego Miasta Korczyna (1603) i Sandomierza (1604). Udzielane mu często pełnomocnictwa do występowania przed sądem miejskim w imieniu innych osób wskazują, że w tym zakresie posiadał znaczną biegłość i doświadczenie. Nabyta w okresie sprawowania syndykatury znajomość spraw miejskich, a niewątpliwie także pozycja ojca, ułatwiły S-dze drogę do godności w samorządzie Starej Warszawy: w r. 1607 został wybrany do ławy (zapewne ustąpił wówczas z syndykatury), a po kilku latach do Rady Miejskiej, w której zasiadał do końca życia. Jako rajca najmłodszy stażem pełnił obowiązki szafarza; potwierdzają to zachowane zestawienia dochodów i wydatków miasta z l. 1616–19, sporządzone jego ręką i opatrzone rodowym gmerkiem, m.in. 7 IX 1617 zapłacił 3 gr «od oszycia suknem sigilli circa originale privilegium fundationis civitatis», wg Aleksandra Wejnerta mogącym być przywilejem lokacyjnym miasta (niezachowany).
S. posiadał odziedziczoną po ojcu kamienicę w Warszawie przy Rynku Starego Miasta 34 (nr hipoteczny 53), którą w r. 1619 sprzedał budowniczemu królewskiemu Erhardowi Kleinpoldtowi, a także role uprawne w należących do star. warszawskiego Młocinach, wolne od wszelkich należności i posług. W r. 1619 Rada Miejska obrała go wójtem Starej Warszawy. Po raz ostatni jako żyjący był wzmiankowany w r. 1620.
S. nie pozostawił potomstwa.
Bartoszewicz J., Kościoły warszawskie rzymsko-katolickie opisane pod względem historycznym, W. 1855 s. 152; Górski Z., Organizacja kancelarii miejskiej Starej Warszawy i system pracy pisarzy miejskich, „Archeion” T. 76: 1983 s. 27; Katalog zabytków sztuki w Pol., XI cz. 1 (Stare Miasto); Sieradzka-Pośpiech M., „Elekcja i bankiet”. Wybory władz Starej Warszawy w świetle zapisów rachunków miejskich, „Roczn. Warsz.” T. 37: 2009 s. 30; Sołtan A., Pisarze miejscy Starej Warszawy od XV do 1. połowy XVII wieku. Pochodzenie – wykształcenie – kariery, „Roczn. Warsz.” T. 36: 2008 (błędna data immatrykulacji i bakalaureatu); tenże, Warszawianie na Uniwersytecie Krakowskim w latach 1400–1642, w: Warszawa XVI–XVII wieku, „Studia. Warsz.” 1974 z. 1; Wejnert A., O przywileju założenia Warszawy, w: tenże, Starożytności Warszawy, W. 1856 IV 419–20 (błędnie o obraniu S-i burmistrzem); – Album stud. Univ. Crac., III 61; Księga egzaminów do święceń w diecezji krakowskiej z lat 1573–1614, Oprac. Z. Pietrzyk, Kr. 1991; Lustracje województwa mazowieckiego XVII wieku, Wyd. A. Wawrzyńczyk, Wr. 1968 I; Regestra thelonei Vlad.; Źródła do dziejów Warszawy. Rejestry podatkowe i taryfy nieruchomości 1510–1770, W. 1963 s. 40 (w tekście bez podania imienia, w przypisie błędnie jako Franciszek); – AGAD: Stara Warszawa, rkp. 7 k. 1777, rkp. 15 k. 22v, 174, 176, 189, 242v, 453, 462v, 527, 528v, 602v, rkp. 16 k. 93, 233v, 240, 248, Warszawa–Ekon., rkp. 218 k. 119, rkp. 222 k. 5v, 6v, rkp. 223 k. 4v, 5v, 6v, rkp. 236–8 (trzy poszyty zapisane ręką S-i z rachunkami miejskimi za l. 1616–19), rkp. 978 k. 2, rkp. 1014 k. 7; Krajowy Ośrodek Badań i Dok. Zabytków w W.: Knapiński W., Notaty do historii kościołów w diecezji warszawskiej. Z archiwum Konsystorskiego Warszawskiego, W. 1949 s. 3 (mszp.); Paraf. rzymskokatol. p. wezw. św. Jana Chrzciciela w W.: Liber matrimonium z l. 1583–1620, s. 288, 309.
Andrzej Sołtan