Jan z Nysy (zm. 1467–1477), malarz. Był zakonnikiem w klasztorze kanoników regularnych przy kościele Bożego Ciała w Krakowie, za rządów przeora Jakuba Wadowity. Wg tradycji z początku XVII w., miał wykonać wiele prac malarskich dla macierzystego klasztoru, usuniętych zapewne w związku ze zmianą gotyckiego wystroju kościoła na obecny, barokowy. Wg tej samej tradycji, J. był ceniony jako malarz przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Do chwili obecnej nie znamy dzieł, które by można połączyć z jego nazwiskiem.
W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; Rastawiecki, Słownik malarzów; – Dobrowolski T., Sztuka Krakowa, Wyd. 2., Kr. 1959 s. 226; Grabowski A., Ojczyste spominki, Kr. 1845 I 248; tenże, Kraków i jego okolice, Wyd. 4., Kr. 1844 s. 273; Łoniewski K., Żywot, sprawy i cudowne boskie wstawienie pobożnego kapłana B. Stanisława Kazimierczyka…, Kr. 1617 s. 6; Pieńkowska H., Średniowieczna pracownia miniatorska w Krakowie, „Rocz. Krak.” T. 32: 1952 z. 2; Sobieszczański F. M., Wiadomości historyczne o sztukach pięknych w dawnej Polsce, W. 1847–49 I; Walicki M., Malarstwo polskie XV wieku, W. 1938 s. 3, 4; tenże, Poliptyk kaliski na tle problemu Mistrza Ołtarza z Giessmansdorf, „Przegl. Hist. Sztuki” 1932 nr 3–4 s. 95; – Arch. Państw. w Kr.: rkp. K. 904 (Nekrolog klasztoru Kanoników Regularnych w Krakowie); B. Jag.: rkp. 3742/III fol. 13 (Kronika klasztoru Kanoników Regularnych przy kościele Bożego Ciała w Krakowie spisana przez Stefana Ranothowicza).
Barbara Miodońska