Rabcewicz Jerzy Antoni (1864–1930), inżynier, tytularny generał brygady WP. Ur. 17 V w Wilnie, był synem Jerzego i Zofii z Wasilewskich.
R. skończył siedmioklasowe Gimnazjum Realne w Wilnie w r. 1883 i podjął studia w petersburskim Instytucie Inżynierów Cywilnych. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera w czerwcu 1887 rozpoczął państwową służbę cywilną w Rosji, najpierw jako pełniący obowiązki architekta, a od stycznia 1888 jako pomocnik rewizora w Departamencie Rachunkowości Kolejowej Kancelarii Kontroli Państwa. Prowadził wówczas m. in. nadzór robót przy regulacji rzeki Witiegry, a także uczestniczył w pracach specjalnej komisji do spraw przebudowy gmachów głównych Wytwórni i Ekspedycji Papierów Państwowych. Był też członkiem komisji do spraw przyjęcia Siestroreckiej Kolei Żelaznej do skarbu państwa. Od października 1890 dodatkowo pracował dla Min. Spraw. Wewnętrznych i wykonywał projekty oraz kosztorysy różnych budowli, które wymagały zatwierdzenia tegoż resortu. Został także powołany na stanowisko architekta do spraw eksploatacji gmachów Kontroli Państwa, a 20 III 1893 awansował na urzędnika VII rangi do szczególnych poleceń przy kontrolerze państwa. Występował wtedy jako przedstawiciel Kontroli Państwa w komisji, która rozpatrywała kosztorysy budowy dróg żelaznych i funkcjonowała przy Min. Dróg i Komunikacji. W dn. 23 IX 1895 zrezygnował z obowiązków architekta w Kontroli Państwa i przystąpił do projektowania oraz budowy magazynów wódczanych w Petersburgu. Od r. 1898 wykonywał też różne prace projektowe przy rozbudowie magazynów wódczanych w związku z zaprowadzeniem w Rosji monopolu spirytusowego. Z dn. 26 I 1899 R. odszedł z Kancelarii Kontroli Państwa i objął funkcję technika Wydziału Budowlanego Sekcji Rządowej Sprzedaży Trunków w Głównym Zarządzie Dochodów Niestałych. W dn. 7 IV 1901 awansował na stanowisko zastępcy szefa Inspekcji Techniczno-Budowlanej, a od r. 1905 miał tytuł radcy stanu. Z racji nowego stanowiska prowadził często lustracje nieruchomości monopolowych oraz budowę i rozbudowę urządzeń przemysłu spirytusowego. Uczestniczył w licznych gremiach powołanych do kierowania budowami rządowymi, m. in. teatru w Domu Ludowym im. Mikołaja II i obiektów Państwowej Komisji Umarzania Długów. Od dn. 23 II 1916 był urzędnikiem V rangi i przewodniczył kolegialnym gremiom budowlanym, m. in. Zarządowi Klinicznego Instytutu Antyalkoholowego przy Min. Skarbu w stolicy Rosji.
R. uprawiał też w dziedzinie budownictwa szeroko zakrojoną praktykę prywatną. Po ukończeniu studiów występował przez trzy lata jako technik firmy prof. Łukaszewicza i Spółki, która zajmowała się sprawami ogrzewnictwa i wentylacji. Był członkiem społecznej komisji przy budowie kościoła Św. Katarzyny w Petersburgu, pomagał przy katolickich budowach sakralnych w Petersburgu, m. in. kościoła Św. Stanisława, a także przy rozbudowie gmachów Macierzy Szkolnej. Był przedstawiony do tytułu rzeczywistego radcy stanu wiosną 1917, tuż przed obaleniem caratu.
Po złożeniu prośby o urlop 31 VIII 1918, R. przyjechał do Polski, gdzie 25 XI 1918 jako urzędnik cywilny został starszym inżynierem do zleceń w Sekcji Budownictwa Wojskowego Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). W Sekcji (potem Inspektoracie, następnie Departamencie) oraz Inspektoracie był podwładnym gen. ppor. Władysława Koziełł-Poklewskiego, a w Departamencie – ppłk Grzegorza Stefanowicza. W dn. 30 IV 1920 objął stanowisko szefa Zarządu Nowych Budowli Centralnych Warsztatów i Składów Budownictwa Wojskowego, a od 23 XI t. r. był referentem do spraw kontroli technicznej w Departamencie VIII MSWojsk. W 1. poł. 1921 r. uczęszczał na skrócony kurs dla podchorążych w Chełmnie na Pomorzu i na podstawie jego ukończenia został mianowany 4 VI 1921 pułkownikiem ze starszeństwem od 1 VI 1919 oraz powołany w skład Korpusu Kontrolerów WP. Rozkaz MSWojsk. z dn. 11 VIII 1921 potwierdził objęcie przez R-a z dn. 1 VII t. r. etatowego stanowiska tytularnego generała podporucznika. Z dn. 31 III 1924 R. został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 22 X 1930 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. orderami rosyjskimi Św. Stanisława 3 i 2 kl., Św. Anny 3 i 2 kl., Św. Włodzimierza 4 i 3 kl.
W małżeństwie (od r. 1893) z pianistką Zofią z Poznańskich (zob.) miał R. czworo dzieci: Eugeniusza (1893–1927), Marię (ur. 1895), zamężną Reklewską, Jerzego (ur. 1898), urzędnika Min. Finansów, i Zofię (ur. 1900), zamężną za Aleksandrem Leszczyńskim.
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Księga pamiątkowa inżynierów cywilnych Polaków wychowanków Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, W. 1937; Z murów Św. Katarzyny. Księga pamiątkowa b. wychowanek i wychowanków gimnazjów przy kościele Świętej Katarzyny w Petersburgu, W. 1933 I; – Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1924 nr 13; „Gaz. Warsz.” 1930 nr 309 s. 8; – CAW: Akta personalne R-4994; – Poświadczenie służby z 16 VIII 1918, wystawione przez Główny Zarząd Dochodów Niestałych Ludowego Komisariatu Finansów.
Mieczysław Wrzosek