Lando Jerzy Grzegorz (1904–1966), dyrektor Instytutu Elektrotechniki, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 22 XI w Warszawie, syn Daniela i Nadziei z Taftów. Ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze W. Giżyckiego w Warszawie w r. 1923, a Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej w r. 1929. Następnie rozpoczął pracę w Zakładach Elektromechanicznych Rohn-Zieliński S. A. w Warszawie (do r. 1933 Polskie Zakłady Elektryczne Brown Boveri S. A.), gdzie został wkrótce kierownikiem grupy silników i prowadził m. in. prace projektowe i badawcze nad skomplikowanymi napędami elektrycznymi. Na początku wojny 1939 r. L. wyjechał do Lwowa, gdzie pracował w radzieckiej organizacji montażowej. W r. 1941 za udzielanie pomocy Żydom został aresztowany przez gestapo i skazany na karę śmierci, zamienioną na pobyt w hitlerowskich obozach koncentracyjnych Schirneck, Natzweiler i Dachau, gdzie przebywał do końca wojny.
Bezpośrednio po wyzwoleniu w r. 1945 wrócił do kraju i był dyrektorem technicznym w firmie Zakłady Elektromechaniczne Rohn-Zieliński S. A. w Warszawie, a po włączeniu w r. 1946 Zakładów do Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego został kierownikiem oddziału. Od początku 1948 r. pracował w resortowym Instytucie Elektrotechniki (do r. 1951 Główny Instytut Elektrotechniki) oraz w Politechnice Warszawskiej. W l. 1948–51 był nadto pełnomocnikiem przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów do spraw elektryfikacji przemysłu węglowego. W Instytucie Elektrotechniki L. został w r. 1950 zastępcą dyrektora do spraw naukowych i na tym stanowisku przyczynił się wybitnie do rozwinięcia zespołowych prac badawczych dostosowanych do potrzeb przemysłu. Doprowadził m. in. do powstania Zakładu Konstrukcji Urządzeń i Maszyn Elektrycznych, pierwszego zakładu doświadczalnego i produkcyjnego prototypów i małych serii urządzeń i maszyn, opracowywanych przez inne zakłady specjalistyczne Instytutu. Działalność L-y na stanowisku dyrektora Instytutu, na które powołano go w r. 1957, doprowadziła do powstania dużego zespołu zakładów badawczych i laboratoriów Instytutu Elektrotechniki w Międzylesiu koło Warszawy oraz oddziałów w Gdańsku, Łodzi i Wrocławiu.
Równocześnie L. pracował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, początkowo od r. 1948/9 jako starszy asystent i adiunkt katedry urządzeń elektrycznych. W r. 1951 zorganizował pierwszą w kraju katedrę napędów elektrycznych, w 1952 został jej kierownikiem jako zastępca profesora, a od 30 III 1955 r. jako profesor nadzwycz., i piastował to stanowisko do marca 1962 r., kiedy, ze względu na pogarszający się stan zdrowia i liczne obowiązki, zmuszony był zrezygnować z tej funkcji. Następnie powrócił jednak do pracy w uczelni jako profesor kontraktowy. Na Politechnice i w Instytucie Elektrotechniki L. był promotorem wielu prac doktorskich. Wydał wspólnie ze Stanisławem Bielawskim dwa skrypty: Zasady napędu elektrycznego i automatyki napędowej (1954, 1955) oraz Podstawy napędu elektrycznego. Cz. 1 (1959, 1967, 1968). W „Nauce Polskiej” (1963 nr 2) zamieścił artykuł o Instytucie Elektrotechniki, a w „Przeglądzie Elektrotechnicznym” (1954 nr 2) o zagadnieniach rozwojowych napędu elektrycznego.
L. był członkiem Komitetu Elektrotechniki i Komisji Automatyki PAN oraz Rady Normalizacyjnej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym, a także Rady Naukowo-Technicznej Min. Przemysłu Ciężkiego. W Komitecie Nauki i Techniki był zastępcą przewodniczącego Komisji Głównej Elektrotechniki, członkiem Komisji Głównej do Spraw Kształcenia i Doskonalenia Kadr, Rady Nauki i Techniki oraz Głównej Komisji Jakości Produkcji. W Stałej Komisji Przemysłu Maszynowego Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej był polskim delegatem do Sekcji Przemysłu Elektrotechnicznego i zainicjował w niej m. in. prace unifikacyjne w dziedzinie zautomatyzowanego napędu elektrycznego. L. był w kadencji 1951–2 prezesem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), wieloletnim członkiem zarządu głównego (1952–7), a następnie członkiem Rady Czasopism Energoelektrycznych SEP. Pełnił funkcję redaktora naczelnego „Prac Instytutu Elektrotechniki” oraz był członkiem komitetów redakcyjnych wydawnictw periodycznych PAN: „Postępy Napędu Elektrycznego” i „Archiwum Automatyki i Telemechaniki”.
L. otrzymał wiele odznaczeń, w tym krzyże: Kawalerski, Oficerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, oraz Złote Odznaki Naczelnej Organizacji Technicznej i SEP. Zmarł na zawał serca 19 I 1966 r. i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W t. r. podczas jubileuszu 20-lecia Instytutu Elektrotechniki odsłonięto tablicę pamiątkową ku jego czci przy wejściu do gmachu dyrekcji Instytutu w Warszawie-Międzylesiu. Był dwukrotnie żonaty: z Gustawą Gisek oraz Eugenią Rubieńską. Z pierwszego małżeństwa pozostawił córkę Alicję, magistra biologii.
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych, W.–P. 1963, 1964, 1967; Państwowe Wydawnictwo Naukowe: Katalog 1968; – Dziesięć lat Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej, W. 1956 s. 122, 223, 224; Dziesięć lat rozwoju nauki w Polsce Ludowej, W. 1956 s. 698; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 113, 114 (fot.), 133, 147, 166, 302, 375, 376; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 385; – Informator nauki polskiej, 1958–65; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939 s. 78, 146; Informator o wynikach badań naukowych w szkołach wyższych w r. 1966: Elektrotechnika, Łączność, W. 1967 s. 51; Kalendarzyk na 1935 r. SEP, W. 1935 s. 74; PAN: Kierownictwo, placówki naukowe, komitety i komisje, W. 1963 s. 71; PAN: Sprawozdania z czynności i prac, R. 1: 1953 nr 3–4 s. 310–11, R. 3: 1955 nr 1 s. 125, 127; Politechnika Warszawska: Program na r. akad. 1930/1, W. 1930 s. 191; Politechnika Warszawska: Przegląd prac naukowych i badawczych nr 14, W. 1963 s. 33, 34; Politechnika Warszawska: Spis wykładów i skład osobowy na r. akad. 1948/49, W. 1948 s. 97 oraz Skład osobowy r. akad. 1956/7 do 1964/5; Skrót historii elektryki polskiej. Materiały wybrane, W. 1968 s. 115; Spis członków SEP, W. 1959 s. 16, 201; – „Nauka Pol.” R. 11: 1963 nr 2 s. 73, nr 6 s. 71; „Prace Instytutu Elektrotechniki” R. 14: 1966 nr 47 s. 1–4 (wspomnienie pośmiertne, bibliogr.); „Przegl. Elektrotechn.” 1930 nr 24 s. 678, 1947 nr 10 s. VIII, 1951 nr 7–8 s. 323, 326, 1952 nr 8 s. 332, 1953 nr 3 s. 118, 120, 127, 1964 nr 6 s. 295 (fot.), 1966 nr 7 s. 290–1 (wspomnienie pośmiertne, fot.); „Trybuna Ludu” 1966 nr 21 (wspomnienie pośmiertne); „Wiad. Elektrotechn.” 1966 nr 3 s. 77 (wspomnienie pośmiertne), 1967 nr 3 s. 81; „Życie Warsz.” 1966 nr 20 (wspomnienie pośmiertne); – Arch. Politechniki Warsz.: Akta studenckie i profesorskie; – Informacje żony Eugenii oraz Zdzisława Grunwalda i Wilhelma Smoluchowskiego.
Jerzy Kubiatowski