Angiolini Józef (1747–1814), jezuita. Włoch, ur. w Placencji, w r. 1762 wstąpił do zakonu jezuitów; skończywszy szkoły jezuickie, święcenia kapłańskie otrzymał 1773 r. Po kasacie zakonu pracuje we Włoszech w duszpasterstwie lat kilka, a dowiedziawszy się o zachowaniu zakonu na Białej Rusi, udaje się tamże krótko po r. 1780 razem z braćmi swymi Franciszkiem i Alojzym. W Połocku w krótkim bardzo czasie nauczył się polskiego języka do tego stopnia, że mógł pracować w duszpasterstwie. Szczególnie był czynny na polu humanitarnem, opiekował się także żołnierzami napoleońskimi po wyprawie moskiewskiej. Nadto wykładał w kolegjum połockiem fizykę przez lat 8 oraz matematykę, a od r. 1798 teologję i prawo kanoniczne. Od r. 1806 do 1809 był rektorem Kolegjum jez. w Petersburgu, poczem powrócił na katedrę teologji do Połocka. W dniu otwarcia Akademji Połockiej 10 VI 1812 został promowany przez bpa Dederkę na doktora teologji i prawa kanonicznego. Odtąd pełnił funkcje wicerektora i kanclerza Akademji aż do śmierci 28 III 1814. Odznaczał się wielką gorliwością apostolską oraz wybitnemi zdolnościami do nauk ścisłych, zwłaszcza do matematyki, o czem świadczy jego książka: Institutiones philosophicae ad usum studiosorum Academiae Polocensis 2 tomy, w Połocku 1819, drugie wyd. w Turynie 1849. Brat jego Kajetan (1748–1816), również jezuita, przybył razem z Józefem na Białoruś i do r. 1800 przebywał w Witebsku, gdzie 8 lat był regensem konwiktu szlacheckiego, profesorem architektury i języka francuskiego, oraz kapelanem więziennym. Od 1 XI 1801 bawił w Petersburgu, w r. 1802 brał udział w kongregacji generalnej w Połocku. Wydał anonimowo Guida sicura al cielo (Petersburg 1803). W lipcu 1803 mianowany prokuratorem generalnym zakonu, przebywał odtąd tylko we Włoszech.

Nekrolog A. w Archiw. Prow. Małop. T. J. Rkp. nr 548; Catalogi Personarum et Officiorum Societatis lesu in Alba Russia z lat 1791–1814; Est.; Załęski St., Jezuici w Polsce, V, Lw. 1900–7.

Ks. Kazimierz Konopka