Siemek Józef Antoni, pseud.: Baca, Józef Sikora (1913–1983), działacz Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, publicysta. Ur. 15 III w Nowym Sączu, był synem Antoniego, stróża kolejowego, i Zofii z Sikorów.
Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Sączu w r. 1931 S. studiował polonistykę na UJ, którą ukończył ze stopniem magistra 19 XI 1937. W l. 1928–31 był członkiem Organizacji Młodzieżowej Tow. Uniwersytetu Robotniczego, zaś w l. 1932–7 członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej i Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Od 1 I 1938 odbywał bezpłatną praktykę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Nowogródku. W okresie okupacji niemieckiej pracował w r. 1940 jako kelner w Płaszowie, w l. 1940–2 był kierownikiem biura Rady Głównej Opiekuńczej w Skarżysku Kamiennej, w l. 1942–3 był zatrudniony jako robotnik w fabryce sygnałów kolejowych w Krakowie. Należał wówczas do Chłopskiej Organizacji Wolnościowej «Racławice» i współpracował z organizacją pomocy Żydom «Żegota». Na przełomie l. 1943 i 1944 był osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Po wyparciu Niemców S. od lutego do sierpnia 1945 uczył w gimnazjum w Krynicy. W t.r. wstąpił do PPS. Od 23 VIII 1945 do 1 VIII 1946 był II sekretarzem Wojewódzkiego Komitetu (WK) PPS na Dolnym Śląsku (początkowo w Legnicy, od października 1945 we Wrocławiu), od 1 VIII 1946 do 20 IV 1947 I sekretarzem tego Komitetu. Od 20 IV 1947 do 31 III 1948 był sekretarzem wojewódzkim w tymże Komitecie (sekretarzowi wojewódzkiemu podlegali – I, II i III sekretarz WK). W końcowym okresie działalności Krajowej Rady Narodowej został 20 IX 1946 jej posłem. W wyborach do Sejmu Ustawodawczego 19 I 1947 otrzymał mandat poselski do Sejmu w okręgu wyborczym Wrocław I z listy Bloku Stronnictw Demokratycznych. Oskarżenia płynące ze strony części aktywu Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i części samej PPS (podejrzewano go o sympatie do mikołajczykowskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego i przeciwstawianie się współpracy z PPR) sprawiły, że jego pozycja polityczna stopniowo słabła, choć 17 XII 1947 został członkiem Rady Naczelnej (RN) PPS. Dn. 31 III 1948 otrzymał honorową tylko funkcję zastępcy przewodniczącego WK PPS we Wrocławiu. Gdy na posiedzeniu RN PPS 18–22 IX 1948 nastąpiły w tej partii przemiany zapowiadające pełne podporządkowanie się PPR, S. w ostatnim dniu obrad został pozbawiony członkostwa RN, zaś 3 X 1948 usunięty z WK PPS. Od czerwca t.r. był zastępcą redaktora naczelnego „Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego”, w październiku t.r. utracił tę pracę.
Po utworzeniu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w grudniu 1948 S. został jej członkiem. Wkrótce, dzięki należącym do kierownictwa PZPR byłym działaczom PPS, Józefowi Cyrankiewiczowi i Włodzimierzowi Reczkowi podjął pracę w Warszawie w wydawnictwie PZPR «Książka i Wiedza», choć w opinii jaką mu wystawił Wydz. Personalny Komitetu Wojewódzkiego (KW) PZPR we Wrocławiu w marcu 1949 stwierdzono, że S. «zajmując stanowisko prawicowe ukrywał swe oblicze». W «Książce i Wiedzy» pracował jako redaktor działu społeczno-politycznego od stycznia 1949 do listopada 1950. Jednakże już 14 XI 1950 został zastępcą nowo utworzonego (19 IV t.r.) Urzędu ds. Wyznań i z tytułu tej funkcji dyrektorem Funduszu Kościelnego; na tym stanowisku pozostał do 15 III 1955. W tym czasie pod pseud. Józef Sikora ogłosił antyklerykalne książki i broszury: Watykan czy Polska? (W. 1950), Biskup Carl Maria Splett (W. 1951), Tak mówi historia. Z dziejów antypolskiej polityki Watykanu (W. 1954, Wyd. 2, 1956), a pod własnym nazwiskiem – Dla większej chwały … Niemiec (W. 1949). Z dn. 31 V 1955 powierzono mu stanowisko redaktora naczelnego organu KW PZPR w Poznaniu „Gazety Poznańskiej”, na którym pracował do lutego 1957. Później powrócił do Warszawy. Od lutego do listopada 1957 był sekretarzem redakcji organu Komitetu Centralnego (KC) PZPR „Życie Partii”. Dn. 17 XII t.r. został inspektorem w Biurze Prasy KC PZPR (sprawującym nadzór polityczny nad prasą), a 8 VII 1959 zastępcą kierownika tego Biura. Dn. 1 X 1965 objął stanowisko prezesa Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Był delegatem na IV (1964), V (1968) i VI (1971) Zjazd PZPR. Od 16 XI 1968 do 12 XII 1975 był zastępcą członka KC PZPR. Dn. 2 XI 1972 został zwolniony z funkcji szefa cenzury i przeniesiony na emeryturę. Poza wspomnianymi wyżej broszurami ogłosił (pod własnym nazwiskiem): O współpracę wierzących i niewierzących (W. 1958), Czy są to sprawy religii (W. 1960, Wyd. 2, 1962), Quousque tandem, kardynale? (W. 1966) i książkę Śladami klątwy (W. 1966, Wyd. 2, 1970). Był redaktorem wydawnictw albumowych „Pięć lat Polski Ludowej” (W. 1949) i „Polska” (W. 1965). Opatrzył wstępem „Pięć wieków herezji” P. Hulki-Laskowskiego (W. 1960) i posłowiem powieść „Szerszeń” E. L. Voynich (W. 1954). Zmarł 17 VII 1983 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Odznaczony był m.in. Orderem Sztandaru Pracy II kl. (17 VII 1969).
Ożeniony z Kazimierą z domu Lelito, S. miał z nią synów: Marka (ur. 1942), profesora filozofii Uniw. Warsz., i Andrzeja (ur. 1947), romanistę.
Cmentarz Komunalny Powązki, dawny Wojskowy w Warszawie, W. 1989; – Janowski K. B., Polska Partia Socjalistyczna na Dolnym Śląsku w latach 1945–1948, Wr. 1978; – W czterdziestą rocznicę powstania Krajowej Rady Narodowej. Materiały i dokumenty, W. 1984; – „Tryb. Ludu” 1983 nr 170; „Życie Warszawy” 1983 nr 170, 171; – AAN: CK 5892, teczka osobowa 12951; – Informacje Ludwika Krasuckiego, Władysława Matwina i Andrzeja Werblana z W.
Aleksander Kochański