Kreutzinger Józef (1877–1939), pułkownik W. P., geograf. Ur. 2 III w Poniecu w woj. poznańskim, syn nauczyciela Juliana i Marii z Faigów. Po ukończeniu 7-klasowej szkoły realnej i odbyciu w l. 1894–5 jednorocznej służby wojskowej w 20 p. artylerii polowej w Poznaniu służył zawodowo w wojsku. W l. 1897–1900 był słuchaczem i asystentem w Szkole Artylerii w Berlinie, od 1 X 1900 do 1 IV 1902 r. oficerem technicznym sztabu 31 brygady artylerii. Dn. 1 IV 1902 r. przeszedł do oddziału topograficznego przy Sztabie Generalnym W Berlinie, gdzie pozostawał do 1 VIII 1914 r. Pierwszy awans na podporucznika uzyskał w r. 1902, a następnie (1905) na porucznika, ze specjalnością topografa wojskowego. W r. 1911 uzyskał awans na kapitana. Podczas pierwszej wojny światowej K. był kierownikiem oddziału pomiarów wojskowych w sztabach: 5, 6 i 10 armii niemieckiej na froncie francuskim i rosyjskim. W r. 1918 był instruktorem, a następnie kierownikiem Szkoły Mierniczej Polskiej Siły Zbrojnej.
Służbę w W. P. rozpoczął K. 18 I 1919 r. jako kartograf w stopniu odpowiadającym majorowi; w Wojskowym Instytucie Geograficznym był najpierw kierownikiem naukowym oficerskich kursów mierniczych, a następnie kierownikiem robót polowych i szefem sekcji topograficznej instytutu. Dn. 1 IV 1920 r. awansowany do stopnia podpułkownika. Od 5 VI do 30 X t. r. był K. komendantem grup pomiarów w Dowództwie Armii gen. E. Śmigłego-Rydza. Wysuwane w prasie zarzuty kwestionujące polskość K-a zostały odrzucone w r. 1921 przez Orzekający Trybunał Oficerski. W październiku 1921 r. odszedł na stanowisko wykładowcy terenoznawstwa i topografii wojskowej w Szkole Sztabu Generalnego, późniejszej Wyższej Szkole Wojennej; w r. 1923 awansował do stopnia pułkownika. Od r. 1926 pełnił obowiązki szefa Wojskowego Instytutu Geograficznego, w r. 1932 został jego szefem. K. był autorem m. in. pracy pt. Topografia, pomiar i zdjęcia kraju, kartografia, wojskowe znaczenie terenu (W. 1928). Dn. 31 XII 1932 r. przeniesiony został w stan spoczynku. W l. 1933–9 był K. wiceburmistrzem w Poniecu. Dn. 20 X 1939 r. został rozstrzelany przez Niemców w publicznej egzekucji w Poniecu.
K. ożenił się w r. 1902 z Luizą Heuman, z którą miał syna Eryka (ur. 1903) oraz córkę Gertrudę (ur. 1910). Po raz drugi ożenił się z Marią Richter. K. był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i medalami.
Enc. Wojsk., IV; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Roczniki oficerskie, 1923, 1924, 1928, 1932; – Hulewicz B., Wielkie wczoraj w małym kręgu, W. 1968 s. 176–7; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne K-a; – Informacja prof. dra Maksymiliana Kreutzingera.
Piotr Stawecki