Sadłowski Julian (1907–1974), rzemieślnik wędliniarski, prezes Związku Izb Rzemieślniczych. Ur. 15 II w Warszawie, był synem Aleksandra, właściciela zakładu wędliniarskiego na Pradze, i Marii z Niemierowskich.
S. uczył się początkowo w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego, a następnie w Szkole Handlowej Średniej «Koła Prażan» na Pradze. Pomagał rodzicom w prowadzeniu zakładu wędliniarskiego i zdobył tu dyplom mistrza wędliniarskiego w r. 1926. W l. 1936–9 był kierownikiem warsztatów w firmie wędliniarskiej Stanisława Zawiskiego, ponadto w 2. poł. lat trzydziestych założył Chrześcijańską Spółdzielnię Wędliniarzy i Rzeźników, był jej prezesem i kierownikiem handlowym. W l. 1937–44 prezesował zarządowi Spółdzielni Maszyn i Dodatków do Produkcji Mięsnej «Żubr», funkcjonującej przy Cechu Wędliniarzy.
S. szybko zdobył uznanie w Cechu Wędliniarzy, który od r. 1932 do wybuchu wojny w r. 1939 wybierał go na podstarszego. Z ramienia cechu wchodził do Komisji Cen przy Giełdzie Mięsnej oraz do Komisji Rewizyjnej Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń Trzody Chlewnej. W warszawskiej Izbie Rzemieślniczej był przewodniczącym komisji egzaminacyjnej czeladniczej (1932–9). W r. 1936 kierował kursami wędliniarskimi w Naukowym Instytucie Rzemieślniczym im. J. Piłsudskiego i na nich wykładał.
Podczas okupacji niemieckiej S. pracował w Spółdzielni «Żubr», a od marca 1940 pełnił także funkcję sekretarza Cechu Rzeźników i Wędliniarzy. Po zakończeniu działań wojennych w Warszawie sześciu działaczy rzemiosła warszawskiego, w tym S., wystąpiło 11 II 1945 do Min. Przemysłu o mianowanie Tymczasowego Zarządu Izby Rzemieślniczej w Warszawie, w wyniku czego Zarząd ten został powołany 29 III 1945 z S-m jako prezesem. Dn. 11 III 1947 zgłosił jednak rezygnację z tej funkcji, objął bowiem od 13 XII 1946 prezesurę zarządu Związku Izb Rzemieślniczych RP, którą sprawował do 19 VI 1972.
W styczniu 1947 S. został posłem na Sejm Ustawodawczy RP, wybrany w okręgu nr 1 – Warszawa z listy nr 2 – z ramienia Stronnictwa Pracy i Niezależnego Rzemiosła, Kupiectwa i Drobnego Przemysłu. W Sejmie należał do niewielkiej grupy posłów bezpartyjnych, działał w dwu komisjach: Skarbowo-Budżetowej oraz Spółdzielczości, Aprowizacji i Handlu. Głównym postulatem S-ego w okresie kampanii wyborczej do Sejmu było ustawowe zagwarantowanie własności prywatnej. Jako prezes Związku Izb Rzemieślniczych wchodził w skład władz różnych komitetów spółdzielni i związków. Przewodniczył Komitetowi Redakcyjnemu „Księgi Rzemiosła Polskiego” (Ł. 1949, w której zamieścił artykuł pt. Rzemiosło jest światem pracy). Był w l. 1947–52 wiceprezesem Zarządu Fundacji Domów Rzemiosła utworzonej 4 V 1947 na ogólnopolskim zjeździe prezesów i dyrektorów izb rzemieślniczych, a także przewodniczącym Rady Rzemieślniczej Centrali Zaopatrzenia i Zbytu (1946–7), zarządu Spółdzielni Pracy Przemysłu Mięsnego w Warszawie (1945–51), zarządu Specjalistycznej Spółdzielni Elektryków w Warszawie (1953–7), członkiem zarządu i komitetu naukowego Związku Zakładów Doskonalenia Rzemiosła (1950–3). Współpracował z resortami gospodarczymi: w l. 1956–70 był przewodniczącym Rady Centrali Handlu Zagranicznego «Prodimex», zaś w l. 1958–70 członkiem Prezydium Komitetu Drobnej Wytwórczości. Był członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego «Caritas» (1950–63). Poza tym wchodził do Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju, Krajowego Komitetu Społecznego Budowy Szkół i Internatów, działał w Tow. Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR). Zmarł po ciężkiej chorobie 14 IX 1974 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim (1957), Oficerskim (1962), Komandorskim (1972), Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Zasłużonego dla Warszawy.
S. był żonaty ze Stefanią z Zawiskich (zm. 1982), miał synów: Zbigniewa (zm. 1939) i Marka.
Cztery listy wyborcze w Warszawie, „Życie Warszawy” 1947 nr 7 s. 1; Spis posłów na Sejm Ustawodawczy R. P., W. 1947 s. 62, 83, 113, 132–3; – Działalność Izby Rzemieślniczej w Warszawie w latach 1963–1965, W. 1966 s. 71–2; Kopeć Z., Rzemiosło warszawskie 1945–1950, w: Z dziejów rzemiosła warszawskiego, W. 1983 s. 562, 566; Rzemiosło warszawskie, W. 1941 s. 135, 141; Rzemiosło Warszawy i jego mistrzowie, W. 1938 s. 204 (fot.); – Każda praca twórcza dla Polski znajdzie nasze poparcie, „Życie Warszawy” 1947 nr 15 s. 6 (wywiad z S-m, fot.); Skorowidz do sprawozdań stenograficznych Sejmu Ustawodawczego R. P. z posiedzeń 1–47, W. 1949; toż z posiedzeń 85–108, W. 1952; Sprawozdanie Izby Rzemieślniczej w Warszawie, W. 1947 s. 69, 71; – „Odnowa” 1947 nr 3 S. 3, 7; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi z r. 1974: „Rzemieślnik” nr 38 s. 2, nr 39 s. 1 (T. Kozioł, fot. z pogrzebu) s. 2 (W. Bernat, fot.), „Tyg. Powsz.” nr 46, „Życie Warszawy” nr 222–6, 228, 229; – Arch. Centr. Związku Rzemiosła w W.: sygn. 1291, 7/1; – Informacje Biura Adresowego w W.
Józef Piłatowicz