Sawicki Karol Mikołaj (1792 lub 1793–1850), lutnik. Ur. 8 XII w Stanisławowie w rodzinie szlacheckiej.
S. ukończył gimnazjum we Lwowie (ojciec sugerował mu stan duchowny), gdzie mieszkał na stancji u lutnika, który wprowadził go w tajniki zawodu. Następnie praktykował w Wiedniu, m.in. u F. Wernera i F. Geissnera. W r. 1822 wystąpił o zezwolenie na prowadzenie tamże warsztatu (otrzymane w r.n.). Wkrótce zyskał sławę jednego z najlepszych lutników w Wiedniu. Budował skrzypce wg modeli włoskich mistrzów: Guarneriego del Gesù, a przede wszystkim A. Stradivariego (duży model), doskonale wykończone, o silnym, pełnym dźwięku. Stosował lakiery w odcieniach od czerwono-żółtego do brązowego i karteczki rozpoznawcze drukowane w języku łacińskim. Był ceniony jako korektor. W r. 1828 otrzymał list pochwalny od N. Paganiniego za korektę jego skrzypiec i ich kopię (Guarneri del Gesù, «Cannon» 1742), który m.in. napisał: «geniusz nadzwyczajny w budowie skrzypiec nowych, jak i w dokonywaniu doskonałych korektur starych instrumentów smyczkowych». W r. 1835 zdobył I nagrodę za swój kwartet smyczkowy na wystawie wiedeńskiej, a w r. 1845 srebrny medal na wystawie rzemiosła tamże. Najlepsi muzycy wiedeńscy grali na jego instrumentach, m.in. F. K. Pecháček i oldenburski kapelmistrz nadworny E. Pott. Ten ostatni posiadał dwa kwartety S-ego w odcieniach czerwonym oraz żółtym. Karol Lipiński zamówił u S-ego dwa instrumenty. Zwykłe skrzypce S-ego kosztowały 3 tys. guldenów. W kolekcji klasztoru w Herzogenbusch (Austria) znajdowały się skrzypce dekorowane macicą perłową, ofiarowane w r. 1837 cesarzowi austriackiemu Ferdynandowi. W l. 1840–2 w warsztacie S-ego pracował H. Arlow. S. zmarł w Wiedniu 13 X 1850.
W r. 1941 wiedeńskie Kunsthistorisches Museum nabyło kwartet smyczkowy S-ego, być może jeden z należących niegdyś do E. Potta. Państwowa Kolekcja Instrumentów Lutniczych w Warszawie posiada jego skrzypce z r. 1843, a Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu skrzypce S-ego należące niegdyś do Nikodema Biernackiego (nr inw. MNP-I 1239).

Jalovec K., Enzyclopädie des Geigenbaues, Praha 1965 II; Öster. Biogr. Lexikon, Lf. 46 (W. Bieńkowski, bibliogr.); Słown. Muzyków Pol., II (J. Reiss, bibliogr.); Szulc Z., Słownik lutników polskich, P. 1953; – Kusiak J., Skrzypce od A do Z, Kr. 1988 s. 243–4; Ottner H., Der Wiener Instrumentenbau 1815–1833, Tutzing 1977; Pilar V., Sramek F., Uměni houslařů, Praha 1986 s. 91 (hasło Arlow); Prochart F., Der Wiener Geigenbau in 19. und 20. Jahrhundert, Wien 1979; – „Rozmaitości” 1837 nr 30 s. 239.
Beniamin Vogel