Samulczykowa z Lemańskich Kazimiera (1913–1988), inżynier ogrodnictwa, działaczka społeczna. Ur. 11 XII w Poznaniu, była córką Idziego Lemańskiego, urzędnika miejskiego, i Katarzyny z domu Waleńczak.
W l. 1924–30 uczyła się w sześcioklasowej Publicznej Szkole Wydziałowej im. Emilii Sczanieckiej w Poznaniu, a następnie w rocznej Szkole Ekonomiczno-Handlowej. W l. 1932–3 pracowała jako księgowa-maszynistka w biurze spółdzielni kredytowej. W l. 1933–4 odbyła wieczorowy kurs Sióstr Pogotowia Sanitarnego Polskiego Czerwonego Krzyża z roczną praktyką w VII Okręgowym Szpitalu Wojskowym, ukończony dyplomem sanitariuszki szpitala polowego. W l. 1935–8 studiowała w trzyletniej Państwowej Szkole Ogrodnictwa i 15 VI 1939 uzyskała dyplom ogrodnika na Wydz. Ogrodnictwa Ozdobnego tej Szkoły na podstawie pracy: Opis plantacji miasta Poznania pod względem organizacyjno-administracyjnym (mszp.).
Zmobilizowana 24 VIII 1939 i przydzielona do VII Okręgowego Szpitala Wojskowego w Poznaniu, objęła kierownictwo kolumny sanitarnej Szpitala Polowego nr 702 przy 17. Dyw. Piechoty w Gnieźnie («Armia Poznań»), z którą przeszła szlak bojowy aż do bitwy pod Budami Starymi koło Sochaczewa (18 IX); do domu powróciła 30 IX. Od 1 II 1940 do 20 I 1945 pracowała z grupą Polaków jako technik ogrodnik w Höhere Gartenbauschule Posen des Reichsgaues Wartheland (mieszczącej się w dawnej Państwowej Szkole Ogrodnictwa), utworzonej dla niemieckich inwalidów wojennych. W tym czasie działała również w konspiracji jako łącznik między więźniami Fortu VII w Poznaniu a ich rodzinami.
Po uwolnieniu Poznania spod okupacji niemieckiej, od 1 III 1945 do r. 1946 była kierownikiem Inspektoratu Ogrodnictwa przy Wielkopolskiej Izbie Rolniczej w Poznaniu, do zlikwidowania Izby 26 XI 1946. Dn. 6 III 1945 poślubiła Zdzisława Samulczyka. Następnie S. była kolejno: do grudnia 1948 Wojewódzkim inspektorem ogrodnictwa przy Zarządzie Wojewódzkim Związku Samopomocy Chłopskiej prowadząc prace nad rejonizacją warzywnictwa i sadownictwa, od stycznia do końca listopada 1949 wojewódzkim inspektorem ogrodnictwa w Dziale Rolnictwa przy Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, a od 1 XII 1949 do 1 II 1951 starszym asystentem Państwowego Ośrodka kultury Rolnej – Hodowla Nasion «Spójnia» w Nochowie koło Śremu. W tym czasie uzyskała 19 IV 1950 w SGGW w Warszawie dyplom inżyniera ogrodnictwa w zakresie produkcji ogrodniczej. Po czteroletniej (1951–4) przerwie po urodzeniu córki, S. od stycznia do lipca 1955 pracowała jako urbanista w Miejskiej Komisji Planowania Gospodarczego w Poznaniu, następnie do lutego 1957 jako starszy projektant w Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego, od marca 1957 do końca czerwca 1961 jako wojewódzki inspektor i kierownik biura Zarządu Wojewódzkiego Polskiego Związku Ogrodniczego, a od lipca t. r. aż do przejścia na rentę inwalidzką 1 V 1970 była starszym inspektorem ds. produkcji ogrodniczej w Centrali Spółdzielni Ogrodniczych Okręgu Poznańskiego.
S. położyła duże zasługi na polu rozwoju wielkopolskiego ogrodnictwa. Popularyzowała wiedzę ogrodniczą, uczestniczyła w zakładaniu organizacji i stowarzyszeń z tej dziedziny. Organizowała dwukrotnie Wojewódzki Związek Ogrodniczy (1945–9 i 1956–61 – jako jego sekretarz), za każdym razem przez władze rozwiązywany, oraz Wojewódzkie Zrzeszenie Ogrodnicze przy Związku Samopomocy Chłopskiej (1949) i pracami ich kierowała. W r. 1945 była współzałożycielem Wielkopolskiej Spółdzielni Ogrodniczej (w r. 1950 przemianowanej na Państwowe Przedsiębiorstwo Skupu Owoców i Warzyw) w Poznaniu i przez 12 lat sekretarzem jej Rady Nadzorczej. W lutym 1946 zorganizowała pod kierunkiem profesora Jana Slaskiego pierwszą Krajową Komisję Pomologiczną, a w r. 1947 I Ogólnopolski Zjazd Nasienników w Poznaniu. W Oddziale Oświaty Rolniczej, funkcjonującym w ramach Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Rolniczego, S. prowadziła szeroko zakrojone szkolenie tzw. przywarsztatowe w sekcji nasiennej, kwiaciarskiej, sadowniczej i warzywniczej, organizując kursy na mistrza w zawodzie ogrodnika. Urządzała też rozmaite wystawy i pokazy kwiaciarskie.
S. w r. 1959 była współzałożycielem Oddziału Poznańskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa (SITO) przy Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), następnie członkiem zarządu (1959–63), prezesem (1964–7), wiceprezesem (1967–81), a od 29 V 1981 prezesem honorowym Oddziału Poznańskiego SITO. W Stowarzyszeniu tym w l. 1964–70 kierowała «punktem konsultacyjnym», zorganizowała dwa kursy bukieciarstwa i w l. 1960–70 urządziła 154 «Ogrodnicze Wieczory Dyskusyjne» dla ogrodników producentów, a także była sekretarzem 5 sympozjów i konferencji naukowo-technicznych. W r. 1965 zainicjowała utworzenie przy Oddziale Poznańskim SITO zespołu rzeczoznawców i do r. 1982 zespołem tym kierowała. Była współorganizatorką Rady Seniorów (wiceprzewodniczącą w l. 1970–8) oraz Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów przy Oddziale Wojewódzkim NOT (przewodniczącą w l. 1975–81). Od r. 1972 przez dwie kadencje była wiceprzewodniczącą Wojewódzkiej Rady Kół Gospodyń Wiejskich przy Wojewódzkim Związku Kółek Rolniczych. W r. 1980 po raz trzeci współorganizowała reaktywowanie Wojewódzkiego Związku Ogrodniczego w Poznaniu pod nazwą Wielkopolskiego Związku Ogrodniczego, a 9 XII t. r. została wybrana na honorową przewodniczącą tego stowarzyszenia. Pogarszający się stan zdrowia od r. 1981 ograniczył jej działalność społeczną.
S. opublikowała kilka artykułów w prasie fachowej („Owoce, Warzywa, Kwiaty”, „Hasło Ogrodniczo-Rolnicze”) oraz obszerną monografię napisaną wspólnie z mężem pt. Zarys dziejów organizacji ogrodniczych w Wielkopolsce w latach 1901–1986 (P. 1986), opartą na źródłach archiwalnych, ankietach, publikacjach i krajowym czasopiśmiennictwie ogrodniczym. Pozostawiła maszynopis pracy konkursowej Wspomnienia z tragicznego września 1939 r. (w posiadaniu męża). S. zmarła w wyniku następstw nieszczęśliwego wypadku 11 VI 1988 w Poznaniu i została pochowana na cmentarzu Naramowickim. Była odznaczona m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1977), Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 (1982), Złotą Honorową Odznaką NOT (1969).
Z małżeństwa z Zdzisławem Samulczykiem (ur. 1917), inżynierem architektem krajobrazu, miała S. córkę Małgorzatę Samulczyk-Ostrowską (ur. 1951).
Alwin S., Kosiński T., Raczkowski S., Historia studiów ogrodniczych w Poznaniu. Część I: Okres 1920–1951 r., P. 1966; – Samulczykowa K., Samulczyk Z., Zarys dziejów organizacji ogrodniczych w Wielkopolsce w latach 1901–1986, P. 1986 s. 28–30, 32–3, 35, 39, 44, 80–1, 83–5, 89–92 (fot.), 94, 101 (fot.), 111, 113, 131, 136–7, 190–1, 193, 195, 214, 217, 219, 222, 226–7, 231, 233, 235–6, 238, 243–5, 247, 249–50, 256, 259–60, 266; – „Gaz. Pozn.” 1988 nr 139 s. 7; „Głos Wpol.” 1988 nr 139 s. 7, nr 140 s. 7; „Ogrodnictwo” R. 25: 1988 nr 11 s. 30 (fot.); „Owoce, Warzywa, Kwiaty” R. 8: 1968 nr 5 s. 4–5 (fot. wspólna); – Arch. Zakładowe Urzędu Miejskiego w P.: teczka osobowa sygn. 729/105; – Informacje i dokumenty w posiadaniu męża, Zdzisława Samulczyka z P.
Andrzej Dzięczkowski