Chromiński Kazimierz (1759–1816), bibliofil i nauczyciel, urodzony we wsi Chromna (w Siedleckiem), zmarły w Warszawie (7 lipca). Po ukończeniu nauk w Warszawie był urzędnikiem (bezpłatnym plenipotentem) w bibliotece Załuskich i pracował nad słownikiem pisarzy polskich. W czasach porozbiorowych był nauczycielem historii i prawa w szkole lubelskiej, później, od r. 1802, w liceum wileńskim, od 1808 w gimnazjum w Świsłoczy, gdzie wkrótce został prefektem i wicedyrektorem szkół gubernii grodzieńskiej. Na krótko przed śmiercią powrócił do Warszawy. W »Dzienniku Wileńskim« (1806 r.) ogłosił prócz kilku własnych wierszy i przekładów Sarbiewskiego rozprawę O literaturze polskiej, mianowicie czasów zygmuntowskich, to jest złotego wieku pisarzy (odbitka pt. Rozprawa o literaturze polskiej, Wil. 1806). Rzecz ta, pisana stylem retorycznym, chaotyczna w układzie (mieszanina historii oświaty z historią języka, literatury i nauki), ale pełna erudycji, zachęciła podobno Feliksa Bentkowskiego do pracy nad »Historią literatury polskiej«. Cały swój księgozbiór (około 3000 tomów) przekazał Ch. bibliotece publicznej w Warszawie, cały zaś majątek zapisał na cele dobroczynne (pomiędzy innymi na stypendia dla młodzieży szkolnej).

S(obieszczański) F. M., Enc. pow., W 1861, V 513–4; Estr. I 207–8.

Ignacy Chrzanowski