Studziński Kazimierz (1903–1979), inżynier mechanik, konstruktor samochodów, profesor Politechniki Warszawskiej.
Ur. 3 I w Warszawie, był synem Kazimierza, rzemieślnika, i Stefanii z Rybińskich.
Po ukończeniu w r. 1922 Szkoły im. Ziemi Mazowieckiej w Warszawie studiował S. na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. Był współorganizatorem powstałego w r. 1926 studenckiego Koła Mechaników, został wiceprezesem jego zarządu i działał w jego sekcji samochodowej. Z powodu trudnych warunków materialnych pracował w czasie studiów jako kierowca przedsiębiorstwa taksówkowego «Popławski» (1925–7), monter samochodowy w przedsiębiorstwie «Tatra-Auto» (1927–8) i technik w zakładach rzemieślniczych (1928–32). W r. 1930 ukończył studia i uzyskał dyplom inżyniera mechanika ze specjalnością samochodową. W l. 1932–9 pracował w Warszawie w Państw. Zakładach Inżynierii kolejno jako konstruktor, główny konstruktor samochodów, kierownik Działu Podwozi w Biurze Studiów i szef Wydz. Technicznego w Naczelnej Dyrekcji. Wykonał kilka ważnych prac konstrukcyjnych, m.in. opracował konstrukcję specjalnego samochodu do bezpyłowego wywozu śmieci, wprowadził zmiany konstrukcyjne do samochodów licencyjnych: «Fiat 508», «Fiat 612 R» i «Fiat 621 L» oraz sporządził ich kompletne rysunki produkcyjne, a także przygotował konstrukcję dużego samochodu osobowego «LS-1» z silnikiem «Fiata 122 S», przeznaczonego dla władz państwowych, dowództw wojskowych wyższych szczebli i służb dyplomatycznych; jego badania zakończono w r. 1938 i seryjna produkcja miała rozpocząć się w r. 1941. Z inicjatywy S-ego grupa inżynierów zrzeszonych w Kole Samochodowym Stow. Inżynierów Mechaników Polskich założyła w r. 1933 miesięcznik „Technika Samochodowa”; S. był w l. 1933–6 jego redaktorem naczelnym. Przez krótki okres w r. 1939 redagował też „Przegląd Techniczny” (nr 1–4). Podczas okupacji niemieckiej był w l. 1939–44 kierownikiem technicznym i konstruktorem drobnych wyrobów przemysłowych w Biurze Technicznym «Zatewar» w Warszawie.
Po wojnie S. objął w r. 1945 stanowisko dyrektora Fabryki Zapałek w Czechowicach, ale już w r.n. został szefem biura i zastępcą naczelnego dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego, z zadaniem zorganizowania produkcji części zamiennych do samochodów z dostaw UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration). Następnie, zgodnie z decyzją ministra przemysłu i handlu z 9 X 1948, zorganizował w Warszawie Inst. Motoryzacji i 20 XI t.r. objął jego dyrekcję (pełnił tę funkcję do włączenia Instytutu 1 VI 1951 do Centralnego Biura Konstrukcyjnego Przemysłu Motoryzacyjnego). Równocześnie od r. 1947 współpracował z Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz., gdzie jako profesor kontraktowy, a od listopada 1948 zastępca profesora, wykładał teorię i konstrukcję samochodów. Po reorganizacji uczelni w r. 1951, w związku z jej połączeniem ze Szkołą Inżynierską im. Wawelberga i Rotwanda (na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 13 X t.r.) objął kierownictwo powstałej 30 XI Katedry Budowy Samochodów na Wydz. Mechanicznym Technologiczno-Konstrukcyjnym. Gdy 1 IX 1953 utworzono Wydz. Samochodów i Ciągników (od 25 XI 1960 Wydz. Maszyn Roboczych i Pojazdów), przeniesiono tam katedrę S-ego jako zespołową Katedrę Samochodów. S. zorganizował przy niej Zakł. Konstrukcji Samochodów oraz laboratorium samochodowe dla studentów; został kierownikiem tych placówek. Pełnił funkcje prodziekana (1952–4), a następnie dziekana (1954–6); w l. 1961–3 był ponownie prodziekanem. Dn. 29 IV 1955 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. W tym okresie zajmował się badaniem hamulców samochodu «Star 20» oraz zastosowaniem surówki spirytusowej do napędu silników samochodowych. Zredagował „Techniczny poradnik samochodowy” (W. 1956, wyd. 2 rozszerzone, W. 1962) i napisał do niego rozdział Podwozia samochodu. W l. 1957–71 był redaktorem „Zeszytów Naukowych Politechniki Warszawskiej. Mechanika.” (od r. 1969 „Prace Nauk. Mechanika. Politechn. Warsz.”); przygotował do druku 50 zeszytów z ok. 200 artykułami. Dn. 21 XII 1959 doktoryzował się, jako pierwszy z pracowników naukowych Katedry Samochodów, na podstawie rozprawy O wpływie parametrów geometrycznych przekładni hydrokinetycznej na jej sprawność i własności dynamiczne, napisanej pod kierunkiem Jerzego Dowkontta; podał w niej własną metodę analitycznego obliczania parametrów przekładni kinetycznych. Od r. 1960 dodatkowo wykładał jako profesor na Wydz. Mechanicznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Warszawie. Ponadto współpracował z Wojskowym Inst. Techniki Pancernej i Samochodowej w Zielonce pod Warszawą; wchodził w skład jego Rady Naukowej. Brał udział w opracowaniu „Słownika encyklopedycznego transportu samochodowego” (W. 1962).
W badaniach naukowych zajmował się S. statecznością ruchu samochodu oraz wpływem na nią czynników konstrukcyjnych i eksploatacyjnych, problemem zawieszeń niezależnych samochodu, wpływem zawieszeń na własności dynamiczne samochodu, a zwłaszcza na stateczność i płynność jego ruchu oraz stabilizację kierunkową. Dla Wojskowej Akad. Technicznej opracował projekt technologicznego laboratorium samochodowego oraz projekt ciężarowego samochodu terenowego opartego na elementach samochodu «Star 20». Wspólnie z Mieczysławem Łukawskim zaprojektował nowatorską konstrukcję rozkładanego nadwozia o dużej pojemności dla celów specjalnych, za którą otrzymał w r. 1964 specjalne wyróżnienie ministra obrony narodowej. Interesował się też zastosowaniem tworzyw sztucznych do budowy nadwozi samochodowych; opracował pionierską konstrukcję takiego nadwozia ze zbrojonych włóknem szklanym laminatów poliestrowych, a wykonany we własnym zakresie, przy zastosowaniu oryginalnych technologii, prototyp przeszedł z powodzeniem wszystkie próby eksploatacyjne. Dla Przemysłowego Inst. Telekomunikacji wykonał w r. 1968 analizę techniczno-ekonomiczną oraz projekt koncepcyjny trzech rodzajów nadwozi z tworzyw sztucznych (specjalnych) na podwoziu samochodu «Tatra T-138». W r. 1970 zespół pod kierunkiem S-ego opracował dla Głogowskiej Fabryki Maszyn Budowlanych dokumentację konstrukcyjną i technologiczną prototypowej kabiny z tworzyw sztucznych żurawia samochodowego na podwoziach «Star 28» i «Star 29».
Po reorganizacji uczelni (likwidacja katedr i powołanie instytutów) S. został 1 IX 1970 kierownikiem Zespołu Dydaktycznego Budowy Samochodów w Inst. Pojazdów. Ogółem opublikował ponad 20 prac, głównie na łamach „Techniki Motoryzacyjnej”, a podsumowaniem jego dorobku badawczego i konstrukcyjnego był obszerny podręcznik akademicki Teoria, konstrukcja i obliczanie samochodu (W. 1973, wyd. 2, W. 1980). S. był promotorem czterech przewodów doktorskich, m.in. Jana Ignatowicza i Zbigniewa Jaśkiewicza. Działał w uczelnianej organizacji ZNP i z ramienia Senackiej Komisji Wychowawczej był opiekunem studenckich kół naukowych. Dn. 1 X 1973 przeszedł na emeryturę. Zmarł 16 VII 1979 w Warszawie, został pochowany 19 VII na cmentarzu Powązkowskim (kw. 92–11–29). Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973).
W małżeństwie z Urszulą Kazimierą z Korzeniowskich miał S. synów Jerzego, zmarłego w wieku sześciu lat, i Andrzeja, technika mechanika samochodowego, oraz córkę Barbarę, zamężną Szenfeld.
Pamięci S-ego został poświęcony 83. zeszyt „Prac Naukowych. Mechanika. Politechnika Warszawska” (1983 [1984]), zawierający jego portret fotograficzny i życiorys oraz prace uczniów i współpracowników.
Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1978 IV; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962 s. 383; Słown. techników, z. 6; Wykaz zmarłych profesorów Politechniki Warszawskiej, W. 1984; – Groniowski K., Technika motoryzacyjna w Polsce w okresie międzywojennym, Wr. 1965; Historia Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej. Geneza i historia Instytutu Pojazdów 1915–1997, Oprac. Z. Jaśkiewicz, W. 1998 s. 20–1, 30–1, 44–50 (fot.), s. 52–5; Jaśkiewicz Z., Zakład Samochodów na tle 60-letniej specjalności samochodowej w Politechnice Warszawskiej, „Prace Nauk. Mechanika. Politechn. Warsz.” 1983 [1984] z. 83 s. 9–14, 17, 22; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1968; Piłatowicz J., Mieczysław Thugutt, Jerzy Falkiewicz, Kazimierz Studziński, „Przegl. Techn.” 1996 nr 30 s. 24–5; Politechn. Warsz. 1915–65; Rostocki A., Tarczyński J., Automobilizm w Warszawie do roku 1939, W. 1988; Rummel A., Polskie konstrukcje i licencje motoryzacyjne w latach 1922–1980, W. 1985 s. 33; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826–1976, W. 1979; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1979: „Techn. Motoryzacyjna” nr 8 s. 30 (fot.), „Tyg. Powsz.” nr 44, „Życie Warszawy” nr 166, 167, 170, 171; – Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 3640 (akta osobowe S-ego).
Józef Piłatowicz