Suffczyński Kazimierz Sylwester h. Szeliga (zm. 1738), pisarz ziemski lubelski.
Był synem Wawrzyńca i Elżbiety z Gumowskich. Jego siostra Anna była przeoryszą karmelitanek bosych w Warszawie.
Przed r. 1706 był S. cześnikiem łukowskim. Przez szlachtę lubelską został wybrany na komisarza na komisję skarbową do Łucka i podpisał tam 10 III 1706 porozumienie o rozwiązaniu konfederacji wojska kor. W r. 1708 administrował dobrami Krzczonów, Żuków i Olszanka, należącymi do star. lubelskiego. W l. 1711–12 ponownie reprezentował interesy swojego województwa na komisji skarbowej w Radomiu; za pełnienie tej funkcji sejmik obiecał mu 6 tys. zł. Dn. 12 IX 1712 przewodniczył obradom sejmiku deputackiego w Lublinie; wybrano go wówczas na deputata do Tryb. Kor. Na lubelskim sejmiku relacyjnym 26 IV 1713 wyznaczono go do przewiezienia do Lublina ksiąg trybunalskich z Zamościa, gdzie były tymczasowo złożone. Dn. 8 VIII 1715 dostał urząd stolnika łukowskiego. W okresie konfederacji tarnogrodzkiej był zapewne konsyliarzem związku swojego województwa. Wziął udział w obradach sejmu «niemego» 1717 r. i wszedł jako delegat z prow. małopolskiej do sądów nadzwycz. powołanych dla sądzenia osób naruszających warunki uspokojenia wewnętrznego. Na sejm grodzieński 1718 r. posłował z ziemi łukowskiej woj. lubelskiego. Na sesji 3 X t.r. w imieniu woj. lubelskiego odstąpił od żądania alternaty laski marszałkowskiej i domagał się szybkiego wyboru marszałka, proponując równocześnie, by wybierać go tak, jak w Tryb. Kor., czyli większością głosów. Na sesji 5 X odniósł się do ataków na dysydentów, podkreślając, że nie ma konstytucji, która odsuwałaby ich od urzędów; przypomniał, że wszyscy ze stanu szlacheckiego są równi wobec prawa, choć zarazem zadeklarował, że w sprawie dysydentów podporządkuje się stanowisku większości. Zabierając głos na kilku następnych sesjach, opóźniał obrady izby poselskiej żądaniami ewakuacji wojsk saskich i rosyjskich oraz rozdania wakansów. Dn. 13 X sprzeciwiał się połączeniu izb, lecz oficjalnie nie dopuszczono go do głosu.
Jesienią 1718 uzyskał S. przychylność bp. kujawskiego Konstantego Felicjana Szaniawskiego dla swych zabiegów o urząd pisarza ziemskiego lubelskiego, a za jego pośrednictwem także poparcie kanclerza w. kor. Jana Szembeka, który polecił go ministrowi saskiemu E. Ch. von Manteufflowi. Na sejmiku elekcyjnym na pisarza ziemskiego lubelskiego 26 X t.r. wybrano S-ego na kandydata do tego stanowiska. Nominację od króla Augusta II otrzymał 31 X w czasie sejmu. Na sejmie z limity z l. 1719/20 działał S. w duchu opozycji hetmańskiej. Na jednej z pierwszych sesji domagał się określenia czasu trwania obrad. Podniósł sprawę nadużyć poczynionych przez gwardię saską, stacjonującą w dobrach neuburskich. Postulował postawienie przed sąd sejmowy podczaszego sieradzkiego Józefa Wysockiego, oskarżając go o niezgodne z prawem zabranie protokołu trybunalskiego z ziemstwa sieradzkiego; wystąpieniem tym zatamował na pewien czas obrady. W dyskusji nad antyrosyjskim traktatem wiedeńskim, zawartym w r. 1719 przez Augusta II, cesarza Karola VI i króla brytyjskiego Jerzego I opowiedział się przeciw jego ewentualnej ratyfikacji przez Rzpltą, z obawy narażenia kraju na wojnę z Rosją. W toku dalszych obrad skrytykował biskupów za niechęć do ponoszenia ciężarów na rzecz państwa i niższego duchowieństwa. Promował projekt korektury prawa, a wobec oporu niektórych posłów wielkopolskich zaproponował, by przyjęła go prow. małopolska oraz te województwa wielkopolskie, które będą tego chciały.
Dwór królewski, chcąc wykorzystać wpływy S-ego w woj. lubelskim, włączył go do grona osób mających przygotować kampanię przed jesiennym sejmem 1720 r. Dn. 9 IX t.r. kierował S. jako marszałek obradami sejmiku deputackiego lubelskiego. W r. 1724 król powołał go do komisji do rozstrzygnięcia spornych spraw w woj. lubelskim: o grunt po zmarłych mieszczanach lubelskich Boyssonach, a także o granice dóbr w star. urzędowskim. W r. 1725 był S. deputatem na Tryb. Skarbowy Kor. Być może był wybrany na posła na sejm 1724 r., limitowany i wznowiony w r. 1726. Podczas lubelskiego sejmiku poselskiego, 17 VIII 1726, podpisał jako poseł lubelski manifest z żądaniem unieważnienia wyboru Maurycego Saskiego na księcia Kurlandii. Choć posłowie lubelscy nie uczestniczyli w obradach sejmu z limity t.r., S. wyznaczony został do komisji do rewizji konstytucji koronnych i litewskich. W r. 1731 zadeklarował subskrypcję planowanej edycji „Volumina Legum”. Na sejmie nadzwycz. 1733 r., na który posłował ze swojego województwa, wzywał do sprawnego prowadzenia obrad i odłożenia spraw tamujących sesje. Za funkcję poselską otrzymał 3 tys. zł na lubelskim sejmiku przedkonwokacyjnym (18 III t.r.). Reprezentował woj. lubelskie na sejmie elekcyjnym t.r.; został wybrany z prow. małopolskiej do sądów kapturowych. Na elekcji oddał głos na Stanisława Leszczyńskiego. Po umocnieniu się na tronie Augusta III szlachta lubelska wysłała S-ego (z sejmiku w Lublinie 7 II 1735), aby w imieniu województwa uznał go za króla. Przed rozpoczęciem obrad Tryb. Kor. w Lublinie 2 V 1735 oddawał S. laskę marszałkowi trybunału, a 15 IV 1736 następnemu marszałkowi, sędziemu ziemskiemu lubelskiemu Jackowi Stoińskiemu. Dn. 8 VII 1737 uzyskał nominację na kaszt. lubelskiego, ale nie objął tego urzędu. Posiadał dobra Cisie, Łańcuchów, Milejów i Stok Lacki w woj. lubelskim. W Milejowie uposażył w r. 1722 paraf. unicką i wystarał się w r. 1736 o ustanowienie odpustu w dzień św. Praksedy. W r. 1731 nabył Pruszyn, Zawady i część Błogoszcza koło Siedlec, a w r. 1736 Czuryły i część Olend w Ziemi Łukowskiej. Zmarł przed 21 III 1738, kiedy to pochowano go w kościele Jezuitów w Lublinie.
W małżeństwie z Heleną z Kuleszów (zm. ok. 1766), wnuczką podkanclerzego lit. Stanisława Antoniego Szczuki, miał S. dwóch synów: Stanisława Flawiana (Floriana) (zm. 1738), podczaszego łukowskiego, marszałka Tryb. Kor. w r. 1732, który w małżeństwie z Elżbietą z Druszkiewiczów (Drużkiewiczów) oprócz dwóch córek zakonnic: Teresy, brygidki i Salomei, sakramentki miał córkę Franciszkę, żonę Michała Suffczyńskiego (zob.) i syna Kazimierza (zm. 1752), podczaszego liwskiego; tenże z małżeństwa z Domicelą z Kuropatnickich miał córkę Teresę, żonę Franciszka Ksawerego Sapiehy (zob.). Drugi syn S-ego, Tomasz (zm. 1770) był kolejno łowczym, podczaszym, stolnikiem i chorążym łukowskim; w małżeństwie z Marianną, córką Jana Wiktoryna Rostworowskiego (zob.) miał syna Adama i dwie córki: Salomeę, żonę Józefa Matuszewicza (zob.) i Helenę (Hilarię), żonę Józefa Chrapowickiego (zob.). S. miał córki: Franciszkę, żonę kaszt. liwskiego Ignacego Cieszkowskiego, i Mariannę (zm. ok. 1770), zamężną za podczaszym liwskim Dominikiem Cieciszowskim.
Boniecki (Cieciszowscy, Cieszkowscy, Kulesza); Elektorowie; Kossakowski, Monografie, III 29; Niesiecki, VIII; Urzędnicy, IV/4; – Kosińska U., Sejm 1719–1720 a sprawa ratyfikacji traktatu wiedeńskiego, W. 2003; Palkij H., Finansowanie kampanii przedsejmowej – przyczynek do problemu. Między wschodem a zachodem. Studia ku czci profesora Jacka Staszewskiego, Tor. 2003 s. 492; Panek A., Sejmik lubelski za Sasów (1697–1763), (mszp. pracy doktorskiej z r. 2000 na Uniw. Opolskim, s. 201–2, 206–9); – Kuczyński W., Pamiętnik 1668–1737, Oprac. J. Maroszka, Białystok 1999; Teka Podoskiego, V 199; Vol. leg., VI 121; – „Gaz. Pol.” 1735 nr 43, 1736 nr 92; „Kur. Pol.” 1731 nr 111 s. 475, 1738 nr 69; – AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Arch. Sanguszków, rkp. 339 s. 52; AP w L.: RMO Lub., rkp. 183 k. 128, 722, rkp. 197 k. 831, rkp. 202 k. 455, rkp. 216 k. 515, rkp. 221 k. 596; B. Czart.: rkp. 562 s. 93; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 650 k. 163, rkp. 8326 k. 5–12, 26v, 38v, 57, 61, 66, 73v–4v, 140–1v, 151v, 157, 161v, 163, 168, rkp. 8333 k. 73, 79; B. Ossol.: rkp. 286 k. 3v, 8v, 12v, 21v–2, 75–6v, 83, 96–6v, 105v, 109, 112, rkp. 299 k. 11v, 14v, 17, rkp. 302 s. 18, 24, 28, rkp. 3577 k. 13v, 16v, rkp. 5424 s. 9–12, 15, 19, 23, 28, 31, 37, 41, 47–51, rkp. 6611 s. 24, 31, 531; – Informacje Elżbiety Wierzbickiej z L.
Henryk Palkij