Awedyk Konstanty (1708–1771), jezuita, kaznodzieja. Ur. 11 III 1708 r., wstąpił do prow. polskiej w Krakowie 1724 r., uczył w szkołach niższych 4 lata, filozofji we Lwowie 2 lata, tamże rok prawa natury i rok prawa kanonicznego. Właściwem polem jego działalności była ambona; jako kaznodzieja pracował w Poznaniu, Lublinie, Piotrkowie, Kaliszu, Owruczu, Warszawie i Gdańsku, wreszcie jako misjonarz w Białej Cerkwi, gdzie umarł 30 III 1771 r. Pozostawił dwa duże tomy kazań przygodnych (1757) i niedzielnych (1766), oraz kilka panegiryków. A. przez młodość swoją należy do okresu upadku wymowy, możnaby więc sądzić, że jego kazania będą posiadały wszystkie wady tego okresu. Tymczasem spotykamy się z faktem bardzo znamiennym; to, co my nazywamy wymową zepsutą, uważane było za wielką a trudną sztukę, a równocześnie za modę, obowiązującą w świecie ludzi kulturalnych. Stąd u A., jak i u innych mu współczesnych, spotykamy pewne jakby rozdwojenie. Do trybunału w Piotrkowie przemawiał wedle przepisów wymowy zepsutej, w kazaniach natomiast niedzielnych i przygodnych znikają wszystkie wady stylu, znika makaron, styl staje się czysty, poważny, żywy, często podniosły, treść światła, praktyczna, dowodzenie ścisłe, rozumowe lub oparte na powadze Ojców Kościoła, pozbawione naciąganych aluzyj, przykładów, dowcipów. Tematem kazań są przedewszystkiem wady i potrzeby życia codziennego, a więc wiara praktyczna, stosunek do Kościoła i duchownych, życie małżeńskie, obowiązki rodziców, ludzie swarliwi, życie nad stan i robienie długów, czytanie książek, regularność życia, rozmowy przy stole itd. We wszystkich kazaniach przebija się umysł autora trzeźwy, jasny, pozbawiony ciasnoty, rozumiejący ludzi współczesnych, potrzeby i niebezpieczeństwa czasu. W czasie pobytu we Lwowie A. brał udział w r. 1759 w dysputach w sprawie żydowskiej, wywołanych procesami o mordy rytualne i wystąpieniem frankistów.

Archiwum Centralne T. J. Pol., 42, 46–48, Catalogi; Załęski, Jezuici, Lw. 1900–7, III; Nowsza bibljografja dyskusji żydowskiej u Rolickiego H., Zmierzch Izraela, W. 1932, s. 410.

Ks. Stanisław Bednarski T. J.