Borowy Konstanty (1788–1860), pułkownik, urodził się 6 III w Międzyrzeczu w woj. mazowieckiem. W r. 1807 (1 III) wstąpił do 2. pułku ułanów wojsk Ks. Warszawskiego w stopniu ułana. Biorąc udział w kampanjach: pruskiej i austrjackiej, dosłużył się stopnia podporucznika w 9. pułku jazdy. W czasie kampanji rosyjskiej brał udział w bitwach pod Krasnem, Smoleńskiem, Możajskiem i Borysowem, postąpił na kapitana i został ozdobiony kawalerskim krzyżem legji honorowej. W r. 1813 wraz z załogą Gdańska dostał się do niewoli. W armji Królestwa Polskiego przydzielony do 3. pułku strzelców konnych, pełnił funkcje dowódcy I szwadronu detaszowanego w Uniejowie. Po wybuchu powstania listopadowego przeniesiony do 2. pułku ułanów, wyróżnił się odwagą i męstwem w czasie bitwy grochowskiej, za co postąpił na majora i otrzymał złoty krzyż Virtuti militari. W czasie wstępnej akcji przed Iganiami (w potyczce pod Domanicami) B., szef sztabu 2. pułku ułanów, z odwagą i przytomnością umysłu prowadził szarżę 2. pułku. W czerwcu postąpił na podpułkownika a w lipcu został przeniesiony na dowódcę dywizjonu karabinierów. Na tem stanowisku wziął udział w akcji Ramoriny, aby ostatecznie wraz z całym korpusem przekroczyć granicę austrjacką. W r. 1832 wrócił B. do Warszawy, uzyskał zwolnienie z wojska i w niewiadomym bliżej czasie wyruszył do Francji. Na emigracji brał czynny udział w pracach Towarzystwa Demokratycznego. Umarł 20 XII 1860 w Chantilly.
Księga pamiątkowa w 50. rocznice powstania 1830/1, Lw. 1881; Prądzyński, Pamiętniki, Kr. 1909, II; »Gazeta Warsz.«, W. 1831, nr 62, 174, 215 (rozkazy dzienne); Pawłowski Br., Źródła do wojny 1831, W. 1931–5, I–II; »Przegląd rzeczy polskich«, Paryż 31, XII 1860, 40; Arch. Akt Dawn. Warsz.; Akta Kom. Rządowej Wojny nr 765, 1978, 2674.
Adam Moraczewski