Miaskowski Ezechiel Leon h. Bończa (ur. 1739), konfederat radomski, barski, targowicki, poseł na sejm. Był najmłodszym synem Antoniego (zm. 1756), kasztelana lędzkiego, i pierwszej jego żony Eleonory Zabłockiej, bratem Melchiora (zob.). Ur. w dzierżawionym przez ojca Margoninie, został ochrzczony 15 IV 1739. W podpisanej 27 V 1767 konfederacji województw wielkopolskich został konsyliarzem; jako jej delegat podpisał 23 VI w Radomiu akt konfederacji generalnej z salwą o utrzymaniu supremacji religii katolickiej. W końcu 1768 r. przystąpił do konfederacji barskiej w Wielkopolsce i jako rotmistrz w partii Ignacego Malczewskiego brał udział w partyzantce zimą i wiosną 1769. Późną wiosną otrzymał szarżę pułkownika i dowództwo pułku. Po opuszczeniu Poznania przez Rosjan odbył 4 VII uroczysty wjazd do stolicy Wielkopolski. Od września 1769 do stycznia 1770 dowodził oddziałami konfederackimi starającymi się blokować Toruń od zachodu. Stoczył wówczas kilka pomyślnych potyczek. Wziął udział w wyprawie Malczewskiego na Warszawę i uczestniczył w przegranej bitwie pod Zawadami. M. stale popierał, wybranego 15 III regimentarzem, Antoniego Sieroszewskiego. W bitwie pod Kościanem 16 VIII w dużym stopniu przyczynił się do zwycięstwa strony polskiej. W końcu lutego 1771 dał pomoc Józefowi Zakrzewskiemu, regimentarzowi kujawskiemu. Dn. 23 VI 1771 brał udział w zwycięskim starciu pod Widawą z Ksawerym Branickim. Konfederację opuścił w początkach maja 1772, składając reces ze swym regimentarzem A. Sieroszewskim i marszałkiem J. Zarembą.
Z ramienia sejmu rozbiorowego 1773–5 r. zasiadał w 7 komisjach do rozsądzenia spornych spraw majątkowych na terenie Wielkopolski. W r. 1782 posłował z woj. kaliskiego na sejm warszawski, ale głosu nie zabierał. Dn. 13 V 1789 sejm mianował go komisarzem do wyegzaminowania intrat z dóbr ziemskich duchownych i świeckich pow. pyzdrskiego. Dn. 20 VIII 1792 na sejmiku średzkim otrzymał funkcję konsyliarza targowickiego z woj. kaliskiego. Z tegoż województwa był w t. r. deputatem na Trybunał Kor. M. miał następujące majątki: odziedziczone po ojcu Osiek i Dobrzyniewo w pow. nakielskim, Stobno z folwarkiem Borek w pow. kaliskim, nabyte od teścia, Franciszka Gembarta (sprzedane w r. 1791). M., wraz z żoną, kupił w r. 1791 Naczesławice, Radliczyce i część w Dąbrowie w pow. kaliskim. Data śmierci M-ego nie jest znana.
Żonaty z Marianną Teresą Gembartówną, córką Franciszka i Teodozji z Bielińskich, miał M. synów: Franciszka ur. w Osieku (ochrzczonego 11 XII 1769), Polikarpa Pawła ur. w Osieku 21 I 1776 i Mariana ur. także w Osieku (ochrzczonego 9 VII 1789). Czterech braci M-ego brało udział w konfederacji barskiej: najstarszy Melchior, drugi z kolei Walenty, rotmistrz, trzeci Marcjan, również rotmistrz, pozostający latem 1769 pod dowództwem Onufrego Bęklewskiego, marszałka brzeskiego lit., później Antoniego Morawskiego, od 26 V 1771 w niewoli rosyjskiej, następnie Prokop (ur. 1737, imię zakonne Franciszek), zakonnik w konwencie Franciszkanów kaliskich, potem gwardian u Bernardynów w Nowym Mieście, był kapelanem w pułku brata Leona. W wykazie 33 najbardziej aktywnych konfederatów wielkopolskich, przesłanym 9 IV 1770 przez K. Rönnego Weymarnowi, znajdowało się 5 braci Miaskowskich. Rönne nazywał ich tam «wielkimi konfederatami i ekscesantami». Chcąc zdobyć pretekst do zupełnego zniszczenia ich dóbr, nakazał 1 V, nie bez sugestii Franciszka Miaskowskiego, starosty gnieźnieńskiego, wiceregentowi kościańskiemu, by spowodował sporządzenie przez kogoś z miejscowej szlachty manifestu przeciw «całej familii Miaskowskich».
Uruski; Żychliński, II; – Konopczyński, Konfederacja barska, I 369; Kraushar A., Książę Repnin i Polska, W. 1900 I 390; Łukaszewicz J., Obraz historyczno-statystyczny miasta Poznania w dawniejszych czasach, P. 1838 II 397; Szczygielski W., Konfederacja barska w Wielkopolsce 1768–1770, W. 1970; Wernicke I. B., Geschichte Thorns, Thorn 1842 II 532–4; – Diariusz sejmu… 1782, W. 1782; Inwentarz dóbr szlacheckich powiatu kaliskiego, Wr. 1957 II 254; Kitowicz J., Pamiętniki czyli historia polska, W. 1971; Konfederacja województw wielkopolskich, P. 1863 s. 152; Vol. leg., VIII 330–1, 361, 371, IX 81; – „Thornische Wöchentliche Nachrichten” 1769 s. 344, 367, 1770 s. 19, 55, 58; – AGAD: B. Narod. 36, Zbiór Branickich z Suchej 64/81; Arch. Państw. w P.: Akta grodz. Bydgos. nr 101 (1768–70) s. 308, Kalis. (1770) s. 690, Kościan, nr 204 (1769–71) s. 231, 476–478, Poznań. nr 559 s. 82, 109, 245, nr 560 s. 595, Wałec. nr 76 s. 41–6, Wschow. (1767–9) s. 342; B. Czart.: rkp. nr 703, 837 s. 217, nr 940/1 s. 465, nr 941 s. 200, 339, nr 942 s. 631, nr 948 s. 343, 525; B. Jag.: rkp. 266; B. Kórn.: Arch. Zaremby I 77, II 107, IV 301, 303; B. Ossol.: rkp. nr 1409, 3030; B. Pozn. Tow. Przyj. Nauk: Kronika Bernardynów Poznańskich, Arch. Sułkowskich rkp. nr IX 4a lit. B, nr X A5, nr X B 19c; – Uzupełnienia W. Dworzaczka na podstawie: Arch. Archidiec. w P.: Liber bapt. Paraf. Gostyczyna i Margonin, Arch. Państw. w P.: Akta grodz. Kalis. 218 k. 232, 225, k. 25, 511, 512, 232 k. 514, 515, 233 k. 178, 237.
Wacław Szczygielski