Poniecki (Ostoja-Poniecki) Leon (1873–1945), malarz pokojowy, działacz polskiego ruchu śpiewaczego na Górnym Śląsku, muzyk samouk, dyrygent. Ur. 29 V w Gołańczy (pow. Wągrowiec), był synem Władysława, nauczyciela, i Antoniny z Sobiesińskich. Od r. 1902 kierował małą orkiestrą zawodową Tow. Muzycznego w Poznaniu, z którą występował w tamtejszym Teatrze Polskim, początkowo w antraktach, a w l. 1907–8 w operze i operetce. Ponadto dyrygował chórem Tow. Śpiewu «Harmonia» i prowadził własną szkołę gry instrumentalnej. Na Górny Śląsk przyjechał w r. 1908 za namową Wojciecha Korfantego i zamieszkał w Katowicach, gdzie dla rozwijającego się od końca XIX w. polskiego ruchu śpiewaczego brakowało fachowych kierowników muzycznych i dyrygentów. W ruchu tym P. odegrał bardzo poważną rolę. Dyrygował niemal wszystkimi polskimi chórami na Górnym Śląsku przed pierwszą wojną światową, m. in. chórem «Halka» w Załężu, «Jedność» w Bytomiu, «Moniuszko» w Świętochłowicach. Na osiem zespołów, które wzięły udział w chóralnych popisach śpiewaczych w październiku 1909 w Zadolu, P. dyrygował siedmioma zespołami. Kierowanie wieloma chórami w różnych miejscowościach zmuszało go do nieustannych podróży i było niezmiernie uciążliwe, dlatego też P. zachęcał do pracy dyrygenckiej członków orkiestry w Katowicach, której był założycielem i kierownikiem. Ponieważ władze pruskie zwalczały chóry polskie, P. był systematycznie inwigilowany, a za «bezprawne» nauczanie śpiewu polskiego spotkały go wysokie kary pieniężne, których suma już na wiosnę 1910 wynosiła 3000 marek. Zagrożony aresztowaniem, w t. r. przeniósł się do Oświęcimia, potem zaś do Czortkowa w Galicji Wschodniej, gdzie w charakterze nauczyciela śpiewu przebywał kilka lat. Następnie był dyrygentem orkiestry i chóru Lwowskiego Teatru Wodewilowego do r. 1920. Na Górny Śląsk powrócił przed plebiscytem i początkowo działał w Polskim Komisariacie Plebiscytowym, dyrygując równocześnie kilkoma chórami. Po plebiscycie P. założył orkiestrę przy dyrekcji Kolei Państwowych w Katowicach. Przy jego współpracy w r. 1923 powstał przy tejże dyrekcji «Chór Kolejowy». Nieco później P. został kierownikiem wydziału kulturalnego przy dyrekcji Polskich Kopalń Skarbowych w Chorzowie. Równocześnie dyrygował wieloma chórami zakładowymi, m. in. czterema chórami górników w Chorzowie, w Wełnowcu, chórami zakładowymi w Bielszowicach oraz chórem męskim dyrekcji Kopalń Skarbowych «Rota». Przez kilkanaście lat P. pełnił też funkcję dyrygenta okręgowego Związku Śląskich Kół Śpiewaczych. Zmarł 20 VIII 1945 w Chorzowie i tam został pochowany. Był odznaczony Honorową Odznaką Śpiewaczą I stopnia i Złotym Krzyżem Zasługi (1930).

Błaszczyk, Dyrygenci, s. 226; Fojcik J., Materiały do dziejów ruchu śpiewaczego na Śląsku, Kat. 1961; – Arch. Państw. w Kat., Polizeiverwaltung Königshütte nr 109, k. 93; Arch. Paraf. Rzymskokatol. Św. Wawrzyńca w Gołańczy: Liber Bapt. 1873/nr 34; Śląski Instytut Naukowy w Kat.: Śląska kartoteka biograficzna.

Mieczysław Pater