Sempoliński Leonard (1902–1988), fotografik, organizator ruchu fotograficznego. Ur. 4 XI w Warszawie, był synem Jana, majstra stolarskiego, przybyłego w r. 1873 z Kujaw do Warszawy, i Cecylii z Barczyńskich, stryjecznym bratem Ludwika (zob.).
S. ukończył w r. 1917 czteroklasową szkołę realną Tow. Kredytowego m.st. Warszawy. Ciężkie warunki życia panujące w Warszawie w czasie pierwszej wojny światowej zmusiły go do podjęcia pracy zarobkowej – pracował jako elektrotechnik. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, w r. 1920 w wojnie polsko-sowieckiej jako ochotnik w oddziałach łączności 1. Dyw. Legionów. W l. 1922–4 studiował pod kierunkiem Władysława Skoczylasa i Mieczysława Kotarbińskiego w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie. Równocześnie pracował do r. 1936 jako elektrotechnik kolejno w: Tow. Akcyjnym Siemensa, firmie «Stanisław Strauss», Elewatorach Zbożowych na Woli, firmie elektrotechniki samochodowej «Elis», a także w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i w 1. Dyw. Pociągów Pancernych w Legionowie koło Warszawy. W l. 1936–44 był kierownikiem techniczno-gospodarczym w fabryce papierów fotograficznych J. Franaszka przy ul. Wolskiej w Warszawie.
Fotografować zaczął S. po amatorsku w piętnastym roku życia i sam doskonalił swój warsztat. Brał udział w wystawie fotograficznej «Piękno Wilna i Wileńszczyzny» zorganizowanej w r. 1938 w Warszawie przez Jana Bułhaka. W czasie okupacji niemieckiej równocześnie z pracą w fabryce Franaszka prowadził w Warszawie punkty sprzedaży materiałów fotograficznych. W czasie powstania warszawskiego w r. 1944 był na Starym Mieście. Brał udział w budowie barykad (m.in. na ul. Koziej), akcjach gaszenia pożarów, a także grzebania ofiar wybuchu czołgu-pułapki na ul. Kilińskiego. W początku września wywieziony został do obozu w Pruszkowie, skąd udało mu się wydostać. Zamieszkał w Podkowie Leśnej.
Do Warszawy powrócił S. 18 I 1945 i rozpoczął systematyczne fotografowanie. Powstało wtedy ok. 2 tys. zdjęć ruin ulic, zabytków i dzieł sztuki o wielkiej wartości dokumentacyjnej. Część z tych zdjęć została opublikowana w albumie pt. Warszawa 1945 (W. 1985, teksty oprac. E. Borecka). Specjalnością artystyczną S-ego były pejzaże, a także reprodukcje malarstwa. Zajmował się też dokumentacją architektury. Na zlecenie Muz. Historycznego m.st. Warszawy wykonał duży cykl fotografii, przedstawiających ginącą architekturę przedmieść warszawskich. Brał udział w licznych konkursach i wystawach fotograficznych. W r. 1969 odbyła się indywidualna wystawa jego prac: «Warszawa 1945». W r. 1977 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia. Fotografie autorstwa S-ego publikowane były wielokrotnie w prasie warszawskiej, głównie w „Stolicy”.
Był S. współzałożycielem powstałego w r. 1946 Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF), sekretarzem zarządu, w l. 1951–6 jego prezesem, a następnie jego członkiem honorowym. W r. 1947 współdziałał w założeniu Warszawskiego Tow. Fotograficznego, a w r. 1948 przy jego udziale powstało Polskie Tow. Fotograficzne (PTF); S. był członkiem zarządu, a w l. 1956–60 prezesem Zarządu Głównego PTF. Ogłaszał wiele artykułów fachowych i popularnych w czasopismach: „Fotografia”, „Świat Fotografii”, w biuletynach ZPAF, PTF i in. Współpracował (w zakresie fotografii) z wydawnictwami: Państwowy Instytut Wydawniczy (PIW), Czytelnik, Arkady i in. Do ok. r. 1948 S. prowadził sklep z materiałami fotograficznymi przy ul. Targowej. W l. 1952–3 był inicjatorem i współzałożycielem miesięcznika „Fotografia”, przeznaczonego dla twórców i amatorów sztuki fotograficznej. W r. 1953, jako pierwszy reprezentant sztuki fotograficznej, został S. członkiem Rady Kultury przy Min. Kultury i Sztuki. Był też przez wiele lat członkiem Kolegium Rzeczoznawców dla Spraw Plastyki i Fotografiki tegoż Ministerstwa, a także członkiem, a następnie zastępcą przewodniczącego Zarządu Sekcji Fotograficznej Stowarzyszenia Autorów «Zaiks». W r. 1957 otrzymał tytuł «Excellence FIAP» (Fédération Internationale de l’Art Photographique). Jego hobby stanowiła naprawa starych zegarów. Był także S. zapalonym automobilistą i członkiem Automobilklubu Polskiego. Zmarł 28 X 1988 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Wolskim w Warszawie. Odznaczony był Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medalem «Za zasługi dla kultury narodowej» oraz innymi odznaczeniami resortowymi i organizacyjnymi.
W małżeństwie (od r. 1924) z Eugenią z Kozłowskich miał S. syna Jacka (ur. 1927), malarza, profesora ASP w Warszawie.
Negatywy prac S-ego, a zwłaszcza dokumentacja zniszczeń Warszawy, przechowywane są w Ośrodku Dokumentacji Zabytków w Warszawie, w Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz w Muz. Historycznym m. st. Warszawy. Duży zespół prac S-ego (negatywy i odbitki) został przekazany do Instytutu Sztuki PAN.
Bibliogr. Warszawy, II; Szulc M., Materiały do historii fotografii polskiej, I. Bibliografia 1836–1956, Wr. 1963; Enc. Warszawy (1994), (fot.); Kto jest kim w Polsce, W. 1984; – Polskie życie artystyczne w l. 1945–1960, Wr. 1992; Warszawa 1945, W. 1985; – „Stolica” 1989 nr 6; „Świat Fotografii” 1949 nr 11 s. 27; „Więź” 1989 nr 3 s. 157; „Życie Warszawy” 1988 nr 255, 256, 261 (nekrologi); – Mater. Red. PSB: Ankieta Interpressu do 2 wyd. „Kto jest kim w Polsce”; Informacje syna, Jacka Sempolińskiego z W.
Stanisław Konarski