Borkiewicz Ludwik-Tyburcy (1804–1872), kapitan W. P., działacz niepodległościowy. Pochodził ze szlachty sandomierskiej, h. Borkiewicz Syn Józefa Kalasantego porucznika, walczącego u boku Kościuszki, potem sędziego i radcy dyr. Twa Kredytowego Ziemskiego i Rozalji z Łuczyckich. Urodził się 22 IV we wsi Rokitno (dziś Rokitno Rządowe) w ówczesnym obwodzie kieleckim. Kształcił się w Kolegjum Pijarów w Krakowie, po którego ukończeniu w r. 1821 wstąpił jako kadet do Wojska Polskiego. Przydzielony 1 XII t. r. do 7 p. p. linjowej, po ukończeniu Szkoły Podchorążych wrócił ponownie do swego pułku, w którym 28 V r. 1825 awansował na podporucznika. Zbliżywszy się z Piotrem Wysockim, został wciągnięty przezeń do wolnomularstwa narodowego, a następnie do spisku wojskowego, przygotowującego wybuch powstania. W sprzysiężeniu stał się jednym z czołowych działaczy i zaufanym pomocnikiem Wysockiego, organizując spisek w 7 p. p. Jednocześnie przez pewien czas był adjutantem w. ks. Konstantego w Belwederze. Jako jeden z kierowników sprzysiężenia brał udział w decydującej naradzie, poprzedzającej powstanie, w dniu 19 XI 1830 w mieszkaniu por. Urbańskiego, a w przeddzień samego wybuchu 28 XI odbyło się w jego mieszkaniu ostatnie zebranie spiskowych, na którem zapadły ostateczne decyzje i przyjęto dawniej ułożony plan działania. W samym dniu 29 XI wieczorem prowadził kompanje wyborcze 7 p. p. lin. pod pałac Brühlowski na Saski plac i arsenał na Długiej. Awansowany 8 XII 1830 na porucznika, został adjutantem polowym dowódzcy I brygady gen. Rohlanda. Walczył 17 i 18 II 1831 pod Jędrzejowem i Janówkiem, 19–21 II pod Grochowem, gdzie się szczególnie wyróżnił i został ranny, za co otrzymał krzyż kaw. Virtuti Militari; 31 III pod Dębem Wielkiem, 1 IV pod Kałuszynem, 26 IV pod Mińskiem Mazowieckim. Następnie z korpusem gen. Giełguda udał się na Litwę, walczył 29 V pod Rajgrodem, 19 VI pod Wilnem, a następnie, awansowany na kapitana, po powrocie do pułku 7. walczył 8 VII pod Szawlami, następnie nad granicą, wreszcie 14 VII pod Nowem Miastem, gdzie brygada Rohlanda przeszła do Prus i kapitulowała. Internowany wraz z innymi, po upadku powstania udał się na emigrację do Francji, gdzie należał do zwolenników ks. Adama Czartoryskiego. Tymczasem w kraju został z wyroku Sądu Najwyższego Kryminalnego, sądzącego powstańców, skazany zaocznie na karę śmierci przez powieszenie na szubienicy jako jeden z najwybitniejszych sprawców powstania. Nie chcąc korzystać z zapomóg rządu francuskiego, za ostatnie przywiezione z kraju pieniądze kształcił się i wreszcie uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów, co zapewniło mu byt. Przebywał zrazu w Caen, w Normandji, następnie w Strasburgu, potem w Saverne, gdzie na rzece Bruche wybudował duży most. W Molsheim w r. 1844 ożenił się z Ludwiką Vescher, poczem osiadł w Strasburgu, ciesząc się sławą wziętego inżyniera. Do kraju już nie wrócił, nie mogąc uzyskać amnestji. Wreszcie po powstaniu 1863 r., straciwszy wszelką nadzieję powrotu, zapadł na nostalgję, z której już nie wyszedł. Zmarł w r. 1872 w Rosières aux Salines, niedaleko Nancy, gdzie został pochowany. Pozostawił 3 córki, które kształcił w Hotel Lambert. Sczasem osiadły one w Galicji; dwie wstąpiły do zakonu niepokalanek w Jazłowcu. Trzecia córka Oktawja na podstawie notatek i opowiadań ojca skreśliła »pamiętniki«, pozostające jeszcze w rękopisie.
Stan służby w Rodowodzie 7 p. p. lin. i w aktach oficerskich Komisji Rz. Wojny w Arch. Akt. Dawn., pozatem akta procesu Sądu Najwyższego Kryminalnego tamże. Por. ks. Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Jędrzejowskiem, Marjówka 1930, 99 i 411–5; »Wspomnienie o L. B. bohaterze Walk o wolność 1831 r.« na podstawie pamiętnika (Oktawji B.); ponadto Harbut St., Noc listopadowa, W. 1923; Tokarz W., Sprzysiężenie Wysockiego i Noc listopadowa, W. 1930 i w innych dziełach o 1831 r.
Stefan Pomarański