Błażejewski Maciej (1831–1897), stolarz, działacz niepodległościowy. Ur. w Warszawie, syn Wojciecha, był uczestnikiem powstania 1863 r. Brał czynny udział w organizowaniu pierwszych socjalistycznych kółek robotniczych w Warszawie w l. 1878–79. Aresztowany w r. 1880 pod zarzutem przynależności do grupy »Lud Polski«, gdyż śledztwo wykazało, że bywał na zebraniach kółek rewolucyjnych i napisał odpowiedź na pismo powitalne socjalistów petersburskich. W r. 1881 został aresztowany w związku ze sprawą Z. Balickiego i K. Sosnowskiego, dotyczącą gmin rewolucyjnych w Warszawie, Wilnie i Petersburgu. Po krótkim pobycie w więzieniu zwolniony za kaucją, należał do »Robotniczej Rady Obrończej«, urządzał zebrania, werbował członków i rozpowszechniał literaturę nielegalną. Na jednem z zebrań pierwszy podniósł konieczność utworzenia sądu rewolucyjnego i policji wykonawczej. Oskarżony przez władze rosyjskie, został skazany w r. 1882 na 3 lata Syberji zachodniej i zesłany pod jawny dozór policyjny do m. Iszym gub. tobolskiej. Po odbyciu tej kary osiedlił się najpierw w Warszawie, potem w Mińsku i Wilnie, gdyż powrót do Kongresówki miał na 5 lat wzbroniony. Zjawiwszy się nielegalnie w Warszawie, został przypadkiem aresztowany w czasie rewizji w mieszkaniu M. G. Weryhy i po paru miesiącach pobytu w X pawilonie cytadeli warszawskiej odesłany do Wilna, gdzie w dalszym ciągu prowadził agitację socjalistyczną. W r. 1894 aresztowano go jako członka P. P. S. i skazano za rozpowszechnianie wydawnictw socjalistycznych na 6 lat Syberji wschodniej. Zimę 1895–6 spędził w więzieniu moskiewskiem, skąd na wiosnę 1896 r. wywieziono go do Minusińska, gdzie też zmarł 18 X 1897 r.

Nekrolog: »Robotnik« 1897, nr 25, s. 12; Res, Dzieje ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim, 1910, I 78, 80, 135; Archiwum Akt Dawnych w Warsz.: Akta generał-gubernatora nr 38716; Słow. Biogr. Dział. Rew., Moskwa 1933.

Leon Wasilewski i Maksymiljan Meloch