Poniatowski Maciej h. Szreniawa (zm. 1744), poseł na sejmy, kasztelan łęczycki. Był wnukiem Adama (zob.), synem Stanisława, chorążego sieradzkiego, i Marianny z Łętkowskich. Wr. 1697 podpisał elekcję Augusta II z województwem sieradzkim. Począwszy od r. 1713 rozwijał działalność na sejmikach woj. łęczyckiego. Dn. 4 IX t. r. wysłany został w poselstwie do króla z prośbą o zmniejszenie ciężarów świadczonych przez województwo łęczyckie na rzecz wojska; misja okazała się udana, gdyż król zgodził się na zmianę taryf. Z sejmiku odbytego 12 I 1714 był jednym z deputatów do rozmów z komisariatem saskim, w lutym t. r. posłował ze swego sejmiku do województw wielkopolskich, 23 IV został ponownie posłem do kalkulacji z komisariatem saskim, 7 V wszedł do komisji, która miała od 23 V omawiać w Łęczycy żądania wojska. Sejmik z 26 VI przewidywał go na posła do prymasa, gdyby wysłane wówczas poselstwo do króla nie odniosło skutku; zdaniem szlachty łęczyckiej obciążenie jej podatkami było większe od ustalonego w porozumieniu zawartym przez P-ego w r. 1713. Pierwsze poselstwo na sejm z województwa łęczyckiego sprawował P. w r. 1720, następne – w r. 1724 już jako (od r. 1722) podczaszy łęczycki. W czasie obrad, widząc trudności w uzgodnieniu stanowiska izby, m. in. w sprawie władzy hetmańskiej, zachęcał do połączenia się z senatem. Był z tego sejmu jednym z deputatów do konferencji z obcymi ministrami. Większą aktywność rozwinął na sejmie 1726 r. Wskazywał, że limita pozwoliła uregulować szereg spraw, m. in. konferencje z obcymi ministrami. Domagał się wypełnienia dekretu w sprawie toruńskiej, korektury Trybunału i koekwacji podatków, «jeśli non effective to przynajmniej dispositive». Zajął umiarkowane stanowisko w sprawie Kurlandii. Domagał się odwołania Maurycego Saskiego, ale nie godził się na zbyt gwałtowne ataki na króla. Ostrzegał przed nadużywaniem wolności i nawoływał, aby nie przedłużać obrad powracaniem do spraw poprzednio uchwalonych. Został wybrany wówczas do korektury Trybunału i do komisji z cesarzem. Był też posłem na sejm w r. 1729 i 1730. Dn. 16 IV 1730 został P. chorążym mniejszym łęczyckim (nominacja na chorążego z 20 X 1724 nie zyskała mocy prawnej, ponieważ okazało się, iż poprzednik P-ego żyje nadal), 3 III 1731 – awansował na chorążego większego.
Podczas elekcji po śmierci Augusta II opowiedział się P. za jego synem Augustem; posłował następnie na sejm koronacyjny 1734 r. w Krakowie, podpisał konfirmację praw ziem pruskich 20 I, wymieniono go też w projekcie manifestu, chociaż brak jego podpisu. Działał w konfederacji warszawskiej. Był obecny na jej radzie w Oliwie 30 VII 1734. Na sejmiku łęczyckim 11 I 1735 wybrano go na konsyliarza i rezydenta do boku Augusta III na kolejną radę konfederacji; instrukcja poselska polecała go nadto łasce królewskiej. Uczestniczył P. w radzie obradującej w Warszawie 24 I 1735 i podpisał jej postanowienia; podpisał następnie konfirmację generalną praw z 19 I 1736, włączoną do konstytucji sejmu pacyfikacyjnego t. r. P. był posłem (wybrany przez sejmik łęczycki) na ten sejm i wymieniony jest w konstytucji „Diploma Electionis”. Zabrał głos tylko nad projektem amnestii. Po sejmie, 24 VII, otrzymał kasztelanię łęczycką. Był obecny na radzie senatu 8 VII 1737 i podpisał konkordat z Rzymem w sprawie opactw. Rada senatu z 3 IV 1739 wyznaczyła go na rezydenta przy królu.
P. był dziedzicem Poniatowej w woj. sieradzkim oraz Woli Konkowej w woj. brzeskim kujawskim. W r. 1735 wszedł w posiadanie Kątów i Popowej w woj. mazowieckim (poprzednio w rękach Cetnerów). Zmarł w 1. poł. 1744 r., gdyż kasztelanię łęczycką po nim otrzymał Józef Walewski 7 IX t.r.
Wg Niesieckiego z małżeństwa z Marią Radolińską pozostawił P. syna Andrzeja i córkę Zofię.
Niesiecki, VII 380; Uruski, XIV 230; Żychliński, I 142; Elektorowie, s. 173; – Witanowski M. R., Monografia Łęczycy, Kr. 1898 s. 163; Włodarczyk J., Sejmiki Łęczyckie, Ł. 1973 s. 315, 317, 319; Zielińska T., Magnateria polska epoki saskiej, Wr. 1977 s. 108; –Teka Podoskiego, III 39, 65, 66, 94, 103, 111, 125, 299, IV 14; Vol. leg., VI 401, 412, 446, 646, 652; – „Gazeta Pol.” 1735 nr 31, 1736 nr 3, 97; „Kur. Pol.” 1730 s. 77, 1737 nr 20, 29, 1744 nr 406; – AGAD: Sigillata t. 18 s. 57, t. 20 k. 66, t. 22 k. 39, 93, t. 24 k. 63; B. Czart.: rkp. IV 206 k. 1043, IV 207 k. 321, 401, 443, 493, 495, IV 212 s. 13, 168, 341, 490, 908, 925, IV 213 k. 31, IV 3628 s. 182 oraz rkp. 820 s. 62, 69; B. Jag.: rkp. 3738 s. 401; B. Ossol.: rkp. 3579/III k. 621, 660, 664; B. PAN w Kr.: rkp. 8329 s. 483, 484, 487, 505, 506, 510, 515, 521, 531–533, 539, 684, 687, 716, 719, rkp. 8330 s. 69, 79, 86, 91, 94, 159, 163 (Teki Pawińskiego, Lauda sejmików łęczyckich).
Henryk Palkij