Łopuski Marcin h. Ślepowron (ok. 1725 – ok. 1800), konfederat barski, poseł na sejmy, podkomorzy drohicki. Z podpisarza awansował w r. 1751 na regenta grodzkiego, a w r. 1752 na łowczego drohickiego. W r. 1754 złożył w grodzie lwowskim protest przeciwko transakcji kolbuszowskiej. W r. 1757 pełnił z woj. podlaskiego funkcję komisarza na Trybunał Radomski. Już wówczas politycznie związany był z Leonem Kuczyńskim, podkomorzym drohickim. W r. 1760 ubiegał się na sejmiku drohickim o funkcję deputacką, którą jednak otrzymał dopiero w następnej kadencji. W r. 1764 posłował z ziemi drohickiej na sejm koronacyjny. W r. 1765 został podstarostą grodzkim drohickim.
W r. 1769 z obu synami, Antonim i Wincentym, przystąpił do konfederacji barskiej i w Drohiczynie 5 VII został konsyliarzem podlaskim. Gdy wszyscy trzej marszałkowie podlascy schronili się na pogranicze austriackie, działalność Ł-ego w Drohickiem ograniczała się do ściągania pieniędzy, w mniejszym stopniu do rekrutacji oddziałów zbrojnych. W r. 1775 zasiadał w wyznaczonych przez Delegację Sejmową wielu komisjach sądowych, głównie na terenie woj. podlaskiego, oraz w komisji do oznaczenia granic królewskiego miasteczka Serock w ziemi zakroczymskiej. T. r. awansował z łowczego na podstolego drohickiego. W r. 1776 posłował ze swej ziemi na sejm. Kilkakrotnie zabierając głos, domagał się, by Departament Interesów Cudzoziemskich zobowiązał Austrię do niepodnoszenia dotychczasowych cen soli oraz zapewnienia swobody żeglugi na pogranicznym odcinku Wisły. Twierdził, że kraj przeciążony jest podatkami, żądał więc skasowania nie tylko wszelkich pensji i gratyfikacji wyznaczonych przez sejm 1773–5 r., ale i wszelkich pensji cywilnych, a zwłaszcza konsyliarzy Rady Nieustającej. Proponował, aby konsyliarzy tych i komisarzy skarbowych wybierały województwa. W r. 1778 został sędzią ziemskim, wreszcie w r. 1784 uzyskał urząd podkomorzego drohickiego. Sprawował go jeszcze w r. 1792. W r. 1782 z ramienia Referendarii Koronnej wchodził do komisji egzekucyjnej starostwa brańskiego. W r. 1787 był komisarzem sądu powołanego przez sejm w r. 1786 do ustalenia spornych odcinków granicznych w starostwie suraskim. Dn. 30 V 1789 Sejm Czteroletni mianował go przewodniczącym komisji do oznaczenia ofiary 10 grosza ziemi drohickiej. Ł. ufundował kościół murowany w Śledzianowie.
Ożeniony z Anną Zaleską, zostawił dwóch synów: Antoniego, skarbnika podlaskiego, i Wincentego.
 
Estreicher; Słow. Geogr., X 756–7; Boniecki; Uruski; – Konopczyński, Konfederacja barska, I; – Diariusz sejmu… 1776, Wyd. A. Cieciszowski, W. 1776 s. 117, 141–2, 302; Księgi Referendarii Koronnej z drugiej połowy XVIII w., Wyd. A. Keckowa i W. Pałucki, W. 1957 II; Matuszewicz M., Pamiętniki, Wyd. A. Pawiński, W. 1876; Mémoires du roi Stanislas-Auguste Poniatowski, Pet. 1914 I, Leningrad 1924 II; Vol. leg., VII 137, VIII 146, 234, 271, 343, 370, 378–9, 528, IX 40, 80; – AGAD: Arch. Roskie IX/29, Zbiory Komierowskich 67/87, Zbiory Radziwiłłów V 7971; Arch. Państw. w Ł.: Zbiory Bartoszewiczów, Teki Wessla 302.
                                                                                                                                                                                                                         Wacław Szczygielski