Marcin Ogonowic h. Ogończyk (zm. po 1339), podkomorzy łęczycki. Był synem rycerza łęczycko-dobrzyńskiego zwanego Ogonem, zasłużonego dla księcia dobrzyńskiego Siemowita. Ur. i wychował się w ziemi dobrzyńskiej, zapewne w ojczystym Lubinie, który wraz z przyległą Wolą, Dąbrówką i Murzynowem stanowił jeszcze w r. 1329 wspólną własność M-a oraz jego braci: Pawła, kasztelana, a następnie woj. łęczyckiego, Jakuba, chorążego sieradzkiego, i Piotra. Spokrewniony z bpem kujawskim Gerwardem (zob.), bywał z nim M. często na Pomorzu, gdzie przed zajęciem Gdańska przez Krzyżaków w r. 1308, być może, sprawował wraz z bratem Pawłem jakieś funkcje administracyjne z ramienia Władysława Łokietka. Często towarzyszył Łokietkowi w podróżach po Kujawach. W r. 1315 pełnił bliżej nie określony urząd w ziemi łęczyckiej, gdzie Władysław Łokietek zlecił mu (i jego bratu Pawłowi) kontrolę i opiekę nad przejazdami kupców toruńskich. Od początku 1323 r. występuje M. w źródłach z tytułem podkomorzego łęczyckiego. Wraz ze swymi braćmi odgrywał znaczną rolę na dworze Władysława łęczycko-dobrzyńskiego, od którego w r. 1329 uzyskał z nimi potwierdzenie nadanego ich ojcu przez Siemowita, księcia dobrzyńskiego, prawa chełmińskiego dla klucza lubińskiego wraz z obszernym immunitetem. W r. 1339 M. był jednym ze świadków polskich w warszawskim procesie polsko-krzyżackim. Illiteratus, złożył obszerne zeznania przede wszystkim na temat praw Polski do Pomorza Gdańskiego, Kujaw, ziem dobrzyńskiej i michałowskiej. Zeznania procesowe są ostatnią znaną wzmianką o M-ie.
Bieniak J., Wielkopolska, Kujawy, ziemie łęczycka i sieradzka wobec procesu zjednoczenia państwowego w latach 1300–1306, Tor. 1969; – Cod. Pol., II nr 481; Kilkanaście dokumentów Władysława Łokietka z lat 1296–1329, Wyd. K. Maleczyński, „Studia Źródłoznawcze” T. 6: 1961 s. 145; Kod. Mpol., I nr 185; Kod. Wpol. II nr 1072; Lites, I 109, 249–53; Preuss. Urk.-buch, II/1 nr 228; – AGAD: Dok. pergaminowy 7225.
Antoni Gąsiorowski