INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Michał Szczepan     

Michał Szczepan  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2010-2011 w XLVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szczepan Michał, pseud. Grosz (1927–2000), bokser, trener.

Ur. 29 IX we Lwowie, był synem Ferdynanda, spawacza, żołnierza Legionów Polskich, oraz Marii z Jurkiewiczów.

S. uczył się w Szkole Powszechnej im. Stanisława Konarskiego we Lwowie. Podczas okupacji sowieckiej i niemieckiej (1939–44) kontynuował naukę, pracując jednocześnie w warsztatach kolejowych. Wiosną 1944 wstąpił do 11. Karpackiej Dyw. AK, przyjmując pseud. Grosz, ale już jesienią t.r. zgłosił się jako ochotnik do II Armii WP i został najmłodszym zwiadowcą w 56. p. artylerii przeciwlotniczej. W kwietniu 1945 walczył pod Budziszynem, a w maju t.r. brał udział w operacji praskiej. Dosłużył się stopnia kaprala. Następnie uczestniczył w walkach z Ukraińską Armią Powstańczą. Zdemobilizowany w r. 1946 w stopniu starszego sierżanta, przybył do Tarnowa, gdzie znalazła się jego rodzina. Pod wpływem mieszkającego w Krakowie starszego brata, Jana, zainteresował się boksem i trzy razy w tygodniu dojeżdżał na treningi prowadzone przez Mariana Dudzickiego w sekcji bokserskiej krakowskiego Tow. Sportowego «Wisła». We wrześniu t.r. stoczył kilka walk pokazowych. Wkrótce wyjechał do Wrocławia, gdzie podjął pracę w Państw. Fabryce Wagonów «Pafawag»; treningi bokserskie kontynuował w klubie przyfabrycznym (Robotniczy Klub Sportowy «Pafawag», w l. 1949–56 Związkowy Klub Sportowy «Metal-Pafawag», Związkowy Klub Sportowy «Stal-Pafawag»). Startując w wadze piórkowej, wygrał w r. 1947 turniej bokserski tzw. pierwszego kroku (dla początkujących bokserów). Do r. 1952 stoczył 95 walk w kategoriach: piórkowej, lekkiej i lekkopółśredniej, odnosząc 68 zwycięstw (w 16 przypadkach poniósł porażkę, a 11 pojedynków zakończyło się wynikiem remisowym). Równocześnie w r. 1949 ukończył kurs instruktorów boksu w Czerwieńsku i od września t.r. był trenerem we wrocławskim Robotniczym Klubie Sportowym «Stal-WSK» («Fasil»), a od stycznia 1953 w drugoligowej drużynie bokserskiej «Pafawag». Po ukończeniu t.r. kursu trenerskiego na Akad. Wychowania Fizycznego (AWF) w Warszawie uzyskał tytuł trenera II kl. Nawiązał współpracę z pierwszym trenerem reprezentacji Polski w boksie Feliksem Stammem, m.in. w r. 1957 był jego asystentem podczas mistrzostw Europy w Pradze.

W r. 1960 został S. trenerem pięściarzy w klubie sportowym «Gwardia» we Wrocławiu i równocześnie zatrudniony został na etacie w Milicji Obywatelskiej. W r. 1962 zdał maturę w Zaocznym Technikum Ekonomicznym we Wrocławiu (specjalność administracja terenowa). Dzięki pracy trenerskiej S-a, zespół bokserski «Gwardii» awansował z rozgrywek A-klasy do drugiej ligi, a następnie do pierwszej ligi i w sezonie 1965/6 zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski. W plebiscycie „Gazety Wrocławskiej” dwukrotnie (1964, 1965) został S. wybrany na najlepszego trenera Dolnego Śląska. Wychował wielu czołowych bokserów, m.in. medalistów olimpijskich Józefa Grudnia («Pafawag») i Artura Olecha («Gwardia»). Przeniesiony w r. 1971 do Warszawy na stanowisko trenera w sekcji bokserskiej klubu sportowego «Gwardia», uzyskał w grudniu t.r. tytuł trenera klasy specjalnej. Również t.r. został drugim trenerem kadry, którą przygotował do udziału w igrzyskach olimpijskich w r. 1972 w Monachium; bokserzy zdobyli wtedy medale: złoty (Jan Szczepański w wadze lekkiej), srebrny i dwa brązowe. Warszawską «Gwardię» doprowadził S. sześciokrotnie (1972, 1974, 1976, 1978–9 i 1982) do tytułu drużynowego mistrza Polski w boksie; jego najwybitniejszymi klubowymi wychowankami z tego okresu byli Jerzy Rybicki i Paweł Skrzecz. Przed igrzyskami olimpijskimi w r. 1976 w Montrealu został pierwszym trenerem polskiej reprezentacji; mistrzostwo olimpijskie wywalczył wtedy Rybicki w wadze lekkośredniej, a inni bokserzy zdobyli cztery medale brązowe (Leszek Błażyński, Leszek Kosedowski, Kazimierz Szczerba, Janusz Gortat). S. prowadził także (z Czesławem Ptakiem) reprezentację Polski na mistrzostwach świata w boksie w r. 1978 w Belgradzie; polscy bokserzy zdobyli medale: złoty (Henryk Średnicki w wadze muszej) i dwa brązowe (Roman Gotfryd, Rybicki). Po r. 1978 skoncentrował się S. na pracy trenerskiej w warszawskiej «Gwardii», ale pierwszemu trenerowi Ptakowi pomógł jeszcze w przygotowaniu polskich bokserów do igrzysk olimpijskich w Moskwie w r. 1980. W tym czasie podjął studia eksternistyczne na AWF w Warszawie; z ich ukończenia zrezygnował w r. 1982. Pod koniec l. osiemdziesiątych stopniowo wycofywał się z działalności szkoleniowej, ograniczając się od r. 1989 głównie do pracy z młodzieżą. T.r. uzyskał awans do stopnia podpułkownika Milicji Obywatelskiej, a w r. 1990 pracował krótko w Policji, po czym przeszedł na emeryturę. Jako trener klubowy wychował trzydziestu sześciu reprezentantów Polski, osiemnastu mistrzów kraju i pięciu zdobywców medali olimpijskich. Zmarł 25 III 2000 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w podwarszawskich Pyrach. Był odznaczony Krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim (1997) Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych (1991), Krzyżem AK i Krzyżem Partyzanckim.

W zawartym w r. 1950 małżeństwie z Eleonorą Marią Dmoch miał S. córki: Bogusławę (ur. 1951) i Barbarę (ur. 1957) oraz syna Witolda (ur. 1953).

Od r. 2000 w Raszynie jest rozgrywany Międzynarodowy Turniej Bokserski Juniorów im. S-a.

 

Encyklopedia Wrocławia, Wr. 2006; Janicki J., Cały Lwów na mój głów… Alfabet lwowski, W. 1993; Osmólski P., Leksykon boksu, W. 1989 (fot.); – Gorczyca W., 60 lat polskiego boksu. Polski Związek Bokserski 1923–1983, [b.m.r.w.] s. 10, 16, 20, 73, 83 (fot.); Olszewski L., Boks z Syrenką w herbie. Warszawa 1925–1985, [b.m.r.w.] s. 24 (fot.); Ordyłowski M. i in., 50 lat wrocławskiego sportu 1945–1995, Wr. 2007 (fot.); Wojdyga J., Antoni Zygmunt i Michał Szczepan wyborowy duet trenerski, „Przegl. Sportowy” 1974 nr 71 (fot.); Żochowski R., Siedem dekad pana Michała, „Bokser” 1997 nr 8 (fot.); – Olszański T., Została legenda. Rzecz o Feliksie Stammie, P. 1989 s. 153, 208, 210, 216; Rocznik polityczny i gospodarczy 1976, W. 1977 s. 593; toż za r. 1980, W. 1981 s. 502; Wasilewski J., Złote lata polskiego boksu, W. 1992 s. 119, 121, 133–4, 137, 140, 147, 149, 190; Zmarzlik J., Bij mistrza!, W. 1992 s. 39, 65, 69, 150, 153, 243 (fot.); – „Kur. Raszyński” 2008 nr 4 s. 17, 2009 nr 5 s. 18, „Słowo Pol.” 1965 nr 20 (fot.), 1966 nr 13 (fot.); „Życie Warszawy” 1974 nr 262 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 2000: „Bokser” nr 5 (fot.), „Rzeczpospolita” nr 77 (J. Pindera, fot.), „Słowo Pol.” nr 73, „Sport” nr 61; – Informacje i mater. w posiadaniu żony, Eleonory z W.

Zbigniew Porada

 

 
 

Powiązane artykuły

 

Polskie Państwo Podziemne 1939-1945

Polska była pierwszym państwem, które powiedziało "Nie!" żądaniom ustępstw terytorialnych ze strony nazistowskiej Rzeszy Niemieckiej. Polska była pierwszym państwem, które zbrojnie przeciwstawiło......
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.