Strzelecki Mieczysław Anastazy (do r. 1947 Strzelczyk Anastazy Mieczysław) (1905–1988), inżynier budownictwa lądowego i wodnego, główny kierownik odbudowy Starego i Nowego Miasta w Warszawie.
Ur. 17 VIII w Sielcach koło Warszawy (od r. 1916 w granicach miasta), był synem Michała Strzelczyka, mistrza budowlanego, specjalisty w dziedzinie żelbetownictwa, pracującego w warszawskiej firmie «Martens i Daab», oraz Józefy z Arszymów.
S. uczył się w l. 1915–20 w Szkole Realnej Mariana Rychłowskiego w Warszawie (od r. 1919 VI Państw. Gimnazjum im. Tadeusza Reytana), w r. szk. 1922/3 w Kielcach w Gimnazjum Męskim im. św. Stanisława Kostki, a następnie ponownie w Warszawie w Wieczorowej Szkole Licealnej dla Pracujących typu matematycznego przy ul. Waliców, gdzie w r. 1924 zdał maturę. Praktykę budowlaną rozpoczął przy wznoszeniu domów mieszkalnych dla pracowników Pocztowej Kasy Oszczędności przy ulicach Brzozowej i Bugaj w Warszawie. W r. 1925 wykonywał gipsowe odlewy dla Pracowni Rzeźby Wydz. Architektury Politechn. Warsz., a dla prof. Oskara Sosnowskiego makiety gipsowe domów robotniczych na Burakowie. W l. 1926–8 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Tomaszowie Maz. Następnie pracował ponownie w Warszawie jako pomocnik techniczny na budowach i w Biurze Konstrukcyjnym inż. Ludwika Tylbora. W r. 1929 został zatrudniony w Biurze Budowlanym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) i oddelegowany do pracy we Lwowie. Równocześnie studiował na Wydz. Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechn. Lwow. i w grudniu 1935 uzyskał dyplom inżyniera-konstruktora. W r. 1936 wrócił do Warszawy i pracował do r. 1939 w Biurze Budowlanym, wykonując projekty rozbudowy istniejących oraz budowy nowych sanatoriów ZUS w Worochcie, Iwoniczu Zdroju, Krynicy, Zakopanem, Bystrej na Śląsku i Busku Zdroju; prowadził też nadzór nad realizacją tych projektów.
Zmobilizowany w końcu sierpnia 1939, po wybuchu drugiej wojny światowej S. brał udział w walkach z Niemcami w pobliżu Mławy, potem w obronie Modlina, początkowo jako dowódca 1. plutonu w 8. p. artylerii lekkiej 8. DP, a od 11 IX w tejże Dywizji jako dowódca 11. samodzielnej komp. ciężkich karabinów maszynowych na taczankach w stopniu porucznika. Po kapitulacji Modlina (29 IX t.r.) był internowany w obozie przejściowym w Działdowie; zwolniony po kilku tygodniach, z obowiązkiem ponownego zgłoszenia się do oflagu, wrócił do Warszawy, gdzie przez cały okres okupacji ukrywał się pod różnymi nazwiskami (głównie jako Strzelecki). Dorywczo był zatrudniony w PCK i ZUS. Od r. 1943 pracował w oddz. Czerniaków Warszawskiej Straży Pożarnej; wykonywał tam m.in. projekty garaży. Działał w strażackim ruchu konspiracyjnym «Skała». W r. 1944 wstąpił do oddz. partyzanckiego, dowodzonego przez «Lancę» w Lasach Chojnowskich na południe od Warszawy. Następnie, do końca okupacji niemieckiej, mieszkał w Chojnowie.
Na początku lutego 1945 wrócił S. do Warszawy. Został zatrudniony w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym (SPB) na stanowisku zastępcy kierownika oddz. ds. technicznych i prawie natychmiast wysłany na Kielecczyznę po materiały budowlane potrzebne do odbudowy stolicy. Pierwszym obiektem remontowanym pod kierunkiem S-ego był duży dom mieszkalny dawnej firmy E. Wedel na rogu ulic Puławskiej i Madalińskiego. Od początku kwietnia 1946 do listopada t.r. kierował S. Oddziałem II SPB Praga-Saska Kępa. W tym okresie w Warszawie prawobrzeżnej odbudowano i wyremontowano 115 domów mieszkalnych, 17 budynków szkolnych, 21 budynków dla biur i urzędów, 8 zakładów przemysłowych, 5 szpitali, 2 hotele oraz kościół, teatr, bank i gmach Sądów Grodzkich. W r. 1947 formalnie S. przeprowadził zmianę imienia i nazwiska na Mieczysław Strzelecki. Po reorganizacji t.r. SPB i zmianie nazwy na Stoł. Przedsiębiorstwo Budowlane przeniesiono go do jego Oddz. Głównego. Od września 1947 do r. 1949 w 10. Oddz. Konserwacji Zabytków Architektonicznych Państw. Przedsiębiorstwa Budowlanego był kierownikiem robót przy rekonstrukcji warszawskiego Starego i Nowego Miasta. Na początku r. 1950 został zwolniony z pracy za odmowę wstąpienia do PZPR. Kiedy jednak w r. 1951 realizacja planu robót okazała się zagrożona, poproszono go o powrót do pracy bez żadnych warunków. Do końca r. 1955 był S. głównym kierownikiem i głównym dyspozytorem w Przedsiębiorstwie Konserwacji Architektury Monumentalnej, powstałym z połączenia trzech oddziałów Państw. Przedsiębiorstwa Budowlanego. Cały przebieg odbudowy Starego i Nowego Miasta od pl. Zamkowego do ul. Zakroczymskiej, a także fragmentu Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej, którym S. kierował od poł. marca do końca lipca 1952, został przez niego opisany w prowadzonym na bieżąco dzienniku pt. Od ruin Warszawy do uroku Starówki („Pamiętniki inżynierów”, W. 1966), a następnie w broszurze A Starówka znów stoi (W. 1983).
Powołany przez Min. Budownictwa, objął S. w r. 1954 stanowisko głównego dyspozytora w Biurze Pełnomocnika Rządu ds. inwestycji, związanych z uczczeniem 10-lecia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w Lublinie. Nadzorował wszystkie roboty na Zamku, Podzamczu i ul. Krakowskie Przedmieście. Po powrocie do Warszawy, pracując nadal w Przedsiębiorstwie Konserwacji Architektury Monumentalnej, sporządzał dla pracowni Biur Projektowych projekty organizacji budów, m.in. współdziałał przy organizacji budowy Stadionu Dziesięciolecia. W l. 1955–7 był kierownikiem pracowni i generalnym projektantem w Biurze Projektów Zaplecza Technicznego. Od lipca 1957 w ramach Biura Techniczno-Usługowego Produkcji Materiałów Budowlanych opracował kompleksowy projekt wytwórni małowymiarowych elementów żelbetowych z eksperymentalnym wykorzystaniem popiołów lotnych; po powstaniu wytwórni kierował jej pracą do stycznia 1961. Następnie do września t.r. był inspektorem nadzoru przy budowie Mazowieckich Zakładów Tłuszczowych w Nowym Dworze Maz. Od listopada pracował jako starszy projektant w Biurze Projektów Przemysłu Betonowego «Biprodex»; zajmował się organizacją i technologią montażu hal przemysłowych w zakładach prefabrykacji elementów budowlanych oraz projektami osiedli mieszkaniowych przy tych zakładach. Dn. 31 XII 1971 przeszedł na emeryturę, pracował jednak nadal w «Biprodeksie» w niepełnym wymiarze godzin. Równocześnie, od sierpnia 1972 do kwietnia 1978, był zatrudniony na poł. etatu kolejno jako starszy projektant oraz specjalista w zakresie ekonomiki i organizacji budowy w Inst. Projektowania Architektonicznego Wydz. Architektury Politechn. Warsz. Dn. 12 XII 1978 obronił na Wydz. Architektury pracę doktorską Analiza techniczna metod zabezpieczania i rekonstrukcji obiektów zabytkowych.
W l. 1955–6 był S. przewodniczącym Klubu Techniki i Racjonalizacji warszawskich biur projektowych budownictwa miejskiego, od r. 1965 do ok. r. 1970 przewodniczącym koła Stow. Architektów Polskich, w l. siedemdziesiątych przewodniczącym Komisji Historycznej Klubu «Modliniaków» w ZBoWiD. Był członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych oraz Tow. Przyjaciół Warszawy. Zmarł 25 III 1988 w Warszawie, został pochowany 1 IV na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (za obronę Modlina), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotą Odznaką «Za Zasługi dla Warszawy» i Złotą Odznaką «Za Opiekę nad Zabytkami».
S. był trzykrotnie żonaty: po raz pierwszy z Janiną z Tomaszewskich (ślub 22 IX 1929), po raz drugi z Krystyną z Oraczewskich (ślub w r. 1947), pielęgniarką, a po raz trzeci z Ireną z Emczyńskich (ślub w r. 1966), urzędniczką. Z drugiego małżeństwa miał córkę Grażynę, technika elektronika, zamężną za Andrzejem Turosem, profesorem fizyki materiałowej. Pierwsze i trzecie małżeństwo były bezdzietne.
Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina 1939, W. 1985; Warszawskie Stare Miasto. Z dziejów odbudowy, W. 1982; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1988: „Stolica” nr 16, 25, „Więź” nr 9 s. 152, „Życie Warszawy” nr 76, 81; – Arch. Politechn. Warsz.: Akta pracownicze, sygn. 7247; CAW: Teczki akt personalnych, sygn. 9354 (m.in. metryka ur.); – Mater. w posiadaniu córki, Grażyny Turos z W.
Stanisław Konarski