Offmański Mieczysław, pseud. Orion (1866–1945), lekarz internista, historyk, pisarz, działacz Tow. Szkoły Ludowej. Ur. 21 XI w Magnuszewie (Radomskie), był synem Sylwestra, właściciela Magnuszewa, i Wiktorii z Krzemińskich. Ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Następnie przebywał w Krakowie. Tu działał w Tow. Szkoły Ludowej (TSL) od początku jego powstania (1891); kierował (jako płatny dyrektor) biurem Zarządu Głównego, a w l. 1895–8 był sekretarzem Towarzystwa. W r. 1898 za działalność narodową został aresztowany w miejscowości Granica przez władze rosyjskie, a następnie skazany na dwa lata pobytu w Saratowie nad Wołgą. Po powrocie z zesłania przyjechał do Krakowa i w l. 1903/4 do 1907/8 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim UJ, doktorat uzyskał w r. 1911. Był asystentem profesora Bronisława Kadera, znanego chirurga. Po przeniesieniu się do Królestwa O. otrzymał zezwolenie na prowadzenie praktyki lekarskiej tylko na prowincji. Przed pierwszą wojną światową mieszkał z rodziną w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie był lekarzem powiatowym. Podczas pierwszej wojny światowej zaciągnął się do Legionów i jako lekarz wojskowy ordynował w Zakopanem w sanatorium doktora Andrzeja Chramca, a następnie w Krakowie i Salzergut (Nový Svět) pod Ołomuńcem. Brał udział w wojnie 1920 r. W t.r. został lekarzem powiatowym płockim z siedzibą w Płońsku. Po paru latach przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako lekarz szkolny i wykładowca w Głównej Szkole Policji Państwowej (oficerskiej). Uczył także higieny na Państwowych Kursach Nauczycielskich i w Państwowej Szkole Ogrodniczej. Był autorem kilku prac z zakresu medycyny, m. in. napisał Szkic wykładów higieny, medycyny sądowej i ratownictwa (W. 1921 4 wydania).
O. miał również wykształcenie humanistyczne, zwłaszcza historyczne. Podczas studiów na Wydziale Lekarskim UJ studiował też historię, literaturę i archeologię polską. Był popularyzatorem historii i z tego zakresu pozostawił sporo prac, zamieszczanych przeważnie w „Przeglądzie Tygodniowym”, „Kurierze Warszawskim”, „Nowej Reformie”. Jako pisarz występował pod własnym nazwiskiem lub pseud. Orion. W wydaniu książkowym ukazały się m. in.: Wypadki historyczne w Polsce po 3 Maja 1791 r. (Kr. 1892), Charakterystyka rządów Aleksandra III na ziemiach polskich (1881–1894) (Lw. 1895), Dwudziestopięciolecie Krakowskiej Akademii Umiejętności (1872–1897), (Lw. 1897), Popularyzowanie wiedzy w Galicji (Kr. 1898), Grunwald. Monografia historyczna (W. 1903), Królestwo Polskie (1815–1830), (W. 1907). Ostatnie lata życia podczas drugiej wojny światowej spędził O. w Wólce Prackiej w pow. grójeckim, w majątku nie żyjącego już wtedy szwagra. Tu zmarł w r. 1945.
Z małżeństwa z Anną z Łąckich, zawartego w r. 1895, miał dzieci nie znane z imienia.
Anna Łącka-Offmańska (1871–1941), malarka. Ur. 26 II w Warszawie, była córką Ksawerego Łąckiego i Julii z Piekarskich. Studiowała malarstwo pod kierunkiem Wojciecha Gersona. W r. 1898 towarzyszyła mężowi na zesłaniu w Rosji. Później mieszkała w Warszawie, gdzie przez wiele lat pracowała jako nauczycielka rysunków w szkołach średnich. Malowała pejzaże (z okolic podtatrzańskich i krańców wschodnich Rosji), portrety, kwiaty. Wystawiała w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w warszawskim Salonie Aleksandra Krywulta, a także na jubileuszowej wystawie sztuki polskiej we Lwowie w r. 1894, gdzie uzyskała brązowy medal. W czasie okupacji została zamordowana w r. 1941 (?) w Wólce Prackiej.
Finkel, Bibliogr.; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? Uzupełnienia, (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik Lekarski RP na r. 1936; toż na r. 1938; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych, (dot. A. Offmańskiej); Wiercińska, Katalog prac TZSP; Urzędowy spis lekarzy… w RP, W. 1924/25; Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II; – Myśliński J., Grupy polityczne Królestwa Polskiego w zachodniej Galicji (1895–1904), W. 1967; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta, (dot. A. Offmańskiej); – Sprawozdania Zarządu Głównego TSL z l. 1893–1898; – Arch. UJ: Katalog studentów Wydziału Lekarskiego (W. L. II 308–315), Księga ewidencji egzaminów ścisłych na stopień doktora wszech nauk lekarskich (W. L. II 515); B. Jag.: Przyb. rkp. 10/67 t. 3; B. Narod.: Korespondencja O-ego z l. 1882–1929; – Autobiografia oraz życiorys O-ego napisany przez Marię Kuźmińską w Materiałach Red. PSB.
Krystyna Ronikier