Bojanek Mikołaj (1865–1935), kanonik kap. łowickiej, kapelan Prezydenta Rzeczypospolitej. Syn mieszczan Mikołaja i Elżbiety z Mazurków. Urodzony 1 XI w Latowiczu pow. mińsko-mazowieckiego. Kształcił się w Warszawie w gimnazjum, potem – wydalony z 5 klasy za okazane zbyt jaskrawo uczucia patrjotyczne – w seminarjum duchownem. Uzyskawszy święcenia kapłańskie, był w latach 1890–92 wikarjuszem w Kutnie, w l. 1892–94 w par. Św. Aleksandra w Warszawie. W l. 1894–97 proboszczem w Kurzeszynie pod Rawą, potem w Pustelniku a wreszcie Kuflewie i administratorem w Cegłowie; jednocześnie był prokuratorem w seminarjum w Warszawie. W r. 1911 był proboszczem w Rawie Mazowieckiej, a wreszcie 4 VII 1912 objął probostwo w Grodzisku Mazowieckim, gdzie został dziekanem, kanonikiem kapituły łowickiej, a wreszcie kanonikiem honorowym warszawskim i sędzią konsystorskim. W r. 1926 powołany na stanowisko kapelana Domu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej w stopniu pułkownika. W r. 1934 spensjonowany, zmarł 27 I 1935. Zmarł w Warszawie, pochowany został na cmentarzu powąskowskim. Głęboki patrjota, w epoce niewoli współpracował z niepodległościowemi organizacjami narodowemi, walczył z rusyfikacją kościoła i szkolnictwa; w czasie Wielkiej Wojny miał kontakt z P. O. W. i Legjonami. Pisywał w »Wiadomościach Archidiecezjalnych« artykuły na różne tematy aktualne, a pozatem ogłosił w 1917 r.: Kościół i parafia w Grodzisku, monografia historyczna na podstawie kronik parafialnych, w której parę rozdziałów stanowi pamiętnik własny. Zbierał materjały do historji Kapituły Łowickiej, interesował się Muzeum Diecezjalnym. Posiadał liczne odznaczenia polskie.

Mat. biogr. w Konsystorzu rz.-kat. warszawskim; w Arch. Of. Dok. Pers. w Wojskowym Biurze Historycznym, oraz w Komitecie Krzyża Niepodległości; nekrologi w prasie współczesnej; F[ajęcki] A. ks. w »Wiadomościach Archidiecezjalnych Warszawskich«, 1936, nr 2.

Stefan Pomarański