Przecław z Tchórzewa i Iwania, zwany Bachorzą, h. Pomian (zm. 1408), podkomorzy sieradzki. Pochodził z zamożnej rodziny kujawskiej Bachorzów z Osięcin. Ojca jego nie da się źródłowo ustalić; synowcami jego byli dowodnie Piotr z Dąbia (pieczęć z h. Pomian) i Odolan ze Stoku. Do bliskich krewnych (nie wiadomo w jakim stopniu) zaliczali się także Ubyszek z Osięcin (syn Mikołaja Bachorzy) oraz Jan Kostyra z Dąbia.
P. posiadał dobra zarówno na Kujawach (z rezydencją w Tchórzewie, dziś Torzewo, w pow. brzeskim), jak i w ziemi sieradzkiej (z rezydencją w Iwaniu, dziś Iwonie, w pow. szadkowskim). Był jednym z dwóch kolatorów kościoła w miasteczku Staw na granicy Sieradzkiego i Kaliskiego; majętności tam pozyskał widocznie na drodze dziedziczenia po kądzieli lub małżeństwa (w Stawie dziedziczyli Samsonowie).
P. na czele dwóch kopii uczestniczył w obronie Wilna przed najazdem krzyżackim (1394); w związku z tym otrzymywał subsydia na wydatki od Władysława Jagiełły (1393–4), w łącznej liczbie 17 grzywien. Przed wyruszeniem na Litwę otrzymał w Korczynie (14 VI 1394) od króla stały przywilej wyznaczania sobie zastępców we wszelkich sprawach sądowych. Z przywileju tego skorzystał dowodnie przed sądem ziemskim brzeskim w r. 1400. Tuż po 1 VII 1398 P. został podkomorzym sieradzkim po Stefanie z Bechcic; urząd ten sprawował do końca życia. Występował często w sądach ziemskich brzeskim i sieradzkim (wyjątkowo także kaliskim) jako asesor, strona, pełnomocnik, rękojemca; był nawet superarbitrem (obermanem) w sporze między sędzią sieradzkim Wacławem z Dobrej a jego siostrami (1401). Księgi sądowe wykazują również niekiedy jego pobyt u króla. W r. 1401 należał do grona dostojników kor. poręczających unię radomską; przywieszona do odpowiedniego dokumentu jego pieczęć nie zachowała się. Zmarł między 3 VII a 28 VIII 1408 (przejęcie jednej z jego spraw sądowych przez żonę, niebawem zapisaną jako wdowa).
P. pozostawił żonę Zofię (Ofkę), syna Jakuba oraz córki: Małgorzatę i Przecławę (Przechnę).
Akta Unii, nr 44 (z mylnym przypisaniem P-owi pieczęci woj. brzeskiego Krzesława); Hube R., Prawo polskie w XIV w., Sądy, ich praktyka i stosunki prawne społeczeństwa w Polsce ku schyłkowi XIV w., W. 1886 s. 224, 308, 363, 376 i dod. nr 39; Lites, Wyd. 1., II 137; Rachunki dworu Władysława Jagiełły, s. 169, 198; – AGAD: Księgi ziemskie brzeskie t. 1–3, Księgi ziemskie sieradzkie t. 1–3.
Janusz Bieniak