Słomiński Sebastian (2. poł. XVIII w.), wicebrygadier kawalerii narodowej.

S. służył w armii saskiej, uzyskał w niej stopień kapitana. W szeregach tego wojska, najprawdopodobniej w kawalerii, brał udział w wojnie siedmioletnej (1756–63). Na sejmie 1775 r. został nobilitowany wraz z Antonim, Janem i Teodorem Słomińskimi (braćmi?). Zapewne jako posesjonat pow. kamieniecko-podolskiego 14 II 1792 na sejmiku w Dunajowcach został w drodze losowania jego asesorem; był wówczas majorem II petyhorskiej (pińskiej) brygady kawalerii narodowej lit. Majorem został 6 XI 1789. Uważany za znawcę spraw kawaleryjskich, wszedł w skład powołanego przez Komisję Wojskową (na podstawie ustawy z lutego 1790) zespołu do egzaminowania oficerów przybywających z armii obcych. Współpracował z członkiem Komisji gen.-majorem Mikołajem Radziwiłłem oraz płk. Janem Augustem Cichockim. Był doradcą Komisji i w innych kwestiach, może w sprawie regulaminów kawaleryjskich. Zapewne uczestniczył w wojnie 1792 r., m. in. w szeregach swej brygady w bitwie pod Mirem (11 VI). Wicebrygadierem został 20 VI 1792; prawdopodobnie jego awans był następstwem postąpienia dowódcy II brygady petyhorskiej Piotra A. Twardowskiego na stanowisko gen.-majora, a wicebrygadiera Wincentego Mitarnowskiego na brygadierstwo. Wg Zdzisława Sułka stało się to w lutym 1793, co oznaczałoby, że S. jeszcze w służbie polskiej został wicebrygadierem. Natomiast wg Włodzimierza Dzwonkowskiego w marcu t.r. (a raczej w początkach kwietnia), gdy II brygada została zmuszona przez gen. B. Knorringa do przejścia na służbę rosyjską, Twardowski był jeszcze jej dowódcą. Zdaniem Janusza Wielhorskiego S. został wicebrygadierem zagarniętej przez Rosjan części III brygady (czyli trzech szwadronów z II brygady, przeznaczonych na jej dopełnienie). Jednakże z „Tabeli generalnej wojska W. Ks. Lit.” z 1 VIII 1793 wynika, że owe trzy szwadrony nie były jeszcze wcielone do III brygady; w tym wypadku S. byłby wicebrygadierem z nominacji rosyjskiej.

Gdy niemal wszyscy wyżsi oficerowie brygady uszli z granic obszarów zajętych w wyniku II rozbioru, S. objął jej dowództwo. Nie udało mu się jednak powstrzymać zmniejszenia szeregów, które opuszczali zarówno oficerowie niżsi, jak też towarzysze i szeregowi (część z nich opuszczała w ogóle służbę wojskową). W styczniu 1794 w brygadzie z jej pierwotnego stanu z marca 1793, wynoszącego ponad 1 500 lub 1 600 żołnierzy, pozostało 833 ludzi, mimo awansów brakowało ok. połowy oficerów. Przed wcieleniem do wojska rosyjskiego brygada przebywała w Uździe (32 km na wschód od Stołpiec). Błędna jest informacja podkomendnego S-ego por. Józefa Kopcia, że Rosjanie zagarnęli ją w czasie marszu do Kijowa, co przyjęli w wersji «marszu na Ukrainę» wydawcy jego pamiętnika, A. Kuczyński i Z. Wójcik. Początkowo po wcieleniu do armii rosyjskiej pozostawała ona w gub. mińskiej (na dawnym stanowisku?). Przed 10 VII 1793 zapadła decyzja ściągnięcia jej w rejon Kamieńca Podolskiego, co wykonano jakoby dopiero w końcu 1793 r., ostatecznie jednak oddział ów stanął w rejonie Owrucza, wchodząc w skład korpusu gen. J. Dołgorukiego. Informacja Kuczyńskiego i Wójcika, jakoby brygada została przemianowana przez Rosjan na dnieprowską, jest błędna; nazwę tę otrzymała bowiem brygada I ukraińska. W Owruckiem J. Kopeć został wciągnięty do konspiracji, co utaił przed S-m, o którym pisał potem, «bądź dla słabości ducha, bądź dla wahającej się we wszystkim determinacji był uważany jako obcy do podobnego dzieła». Nieufność budziło też ciągłe przebywanie S-ego w kwaterze głównej Dołgorukiego w Łabuniu, a jego nieobecność ułatwiła pracę konspiracyjną Kopciowi, który zgrupował brygadę w Owruczu i 22 IV 1794 wyruszył do Kościuszki. Poszła z nim jednak tylko połowa żołnierzy – czterystu kilkudziesięciu ludzi, reszta została rozbrojona przez Rosjan. Dalsze losy S-ego są nieznane. Być może pozostał w służbie rosyjskiej.

Oficerowie Rzpltej 1777–1794, II; – Dzwonkowski W., Polacy w armii Katarzyny II, „Bibl. Warsz.” 1913 t. 1 s. 103–4, 109, 112; Korzon, Wewnętrzne dzieje, V 33–4, 282, VI; Powstanie kościuszkowskie 1794. Dzieje militarne, Pod red. T. Rawskiego, W. 1996 II 386–7, 399; Ratajczyk L., Wojsko i obronność Rzeczypospolitej 1788–1792, W. 1975 s. 199; Sułek Z., Sprzysiężenie Jakuba Jasińskiego, W. 1982 s. 20, 22, 24–5, 106, 132; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe. Sejmiki lutowe 1792 r., Ł. 1994; Wielhorski J., Szable w dłoń. Przyczynki do rodowodów konnej jazdy polskiego autoramentu… 1773–1794, Melocheville 1991 (tu S. jako Słonimski); Wolański A., Wojna polsko-rosyjska 1792 r., P. 1922 II (oprócz indeksu) s. 160–1; – Kopeć J., Dziennik…, Oprac. A. Kuczyński, Z. Wójcik, W. 1995 (oprócz indeksu) s. 253; Vol. leg., VIII 304.

Wiesław Majewski