Schilling-Siengalewicz Sergiusz Leonard (1886–1951), profesor medycyny sądowej uniwersytetów w Wilnie i Poznaniu. Ur. 17 IV w Romanowie w pow. lwowskim, był synem Tytusa, prezesa Sądu Okręgowego w Tarnopolu, i Malwiny z Niemczewskich.
Do gimnazjum S. uczęszczał w Brzeżanach i Tarnopolu, w l. 1907–12 studiował medycynę na Uniw. Lwow. i uzyskał doktorat wszech nauk lekarskich. Równocześnie w l. 1910–12 był demonstratorem katedry medycyny sądowej przy Włodzimierzu Sieradzkim, a w l. 1912–14 asystentem tej katedry, poza tym w miesiącach letnich pracował jako asystent w prywatnym podlwowskim sanatorium Józefa Zakrzewskiego w Mariówce. W r. 1914 przebywał osiem miesięcy na stypendium rządowym w Berlinie w Instytucie Medycyny Sądowej u F. Strassmanna oraz w Instytucie Farmaceutycznym u W. Thomsona. Jesienią 1914 powołany do armii austro-węgierskiej; walczył na froncie wschodnim i dostał się w r. 1915 do niewoli. Początkowo był internowany w Omsku, następnie przeniesiony do Issyk-Kul w Kirgizji, kierował małym szpitalem, potem w l. 1918–20 był ordynatorem szpitali Amerykańskiego Czerwonego Krzyża w Tomsku i Irkucku.
Po powrocie do kraju S. służył w l. 1920–2 jako kapitan lekarz w WP. Wyreklamowany przez Sieradzkiego pracował do r. 1924 jako asystent medycyny sądowej we Lwowie, w r. 1923 habilitował się tu z medycyny sądowej i toksykologii na podstawie pracy Badania doświadczalne nad zachowaniem się splotu naczyniówki mózgowej i płynu mózgowo-rdzeniowe go pod wpływem ostrych zatruć („Pol. Gaz. Lek.” 1923 z. 42, „Med. Doświadczalna i Społeczna” 1923 z. 5/6). W l. 1923–4 przebywał w Londynie na stypendium Rockeffelera w Instytucie Medycyny Doświadczalnej w Hamstead u laureta Nagrody Nobla H. H. Dale’a i w zakładzie farmakologii uniw. londyńskiego u A. Clarka. Po powrocie, zaraz od r. 1924, powołany został jako profesor nadzwycz. na katedrę medycyny sądowej Uniw. Stefana Batorego w Wilnie (od r. 1935 jako profesor zwycz.), w r. 1934/35 był dziekanem Wydz. Lekarskiego. Pracował w trudnych warunkach, dysponował bowiem niewielkim prosektorium i salką wykładową w przybudówce szpitala św. Jakuba na Łukiszkach, a obsługiwał w zakresie toksykologii i innych ekspertyz sądowo-lekarskich duży okręg apelacyjny. Szybko jednak zorganizował odpowiednie pracownie, zaplecze badawcze, wzorową bibliotekę, uzyskał też dla zakładu większy lokal przy ul. Zakrętowej 23. Mimo niezbyt dla medyków atrakcyjnej dziedziny miał wielu słuchaczy. Do jego wileńskiej szkoły należeli: Bronisław Puchowski, Wacław Lewiński, Józef Żuk, Maria Bujkówna, Bronisława Smólska, Tadeusz Kołaczyński, Stefan Gnoiński, Eugeniusz Kołoszyński, Michał Engelman, Zygmunt Förster, Michał Banner. Obok medycyny sądowej dla medyków i prawników, wykładał w l. 1927–30 patologię ogólną i doświadczalną, w l. 1935–9 farmakologię. W sądzie słynął ze zwięzłych, nie erudycyjnych, a trafnych orzeczeń. Na uczelni przewodniczył od r. 1935 Powszechnym Wykładom Uniwersyteckim, sam jeżdżąc nieraz do odległych miast i miasteczek; był kuratorem korporacji «Ruthenia–Vilnensis», Związku Polskiej Młodzieży Akademickiej z Nowej Wilejki, Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Studentów Żydowskich. Od r. 1935 był szefem sanitarnym Polskiego Czerwonego Krzyża w Wilnie oraz prezesem Tow. Lekarzy Wileńskich. Był członkiem redakcji „Medycyny Doświadczalnej i Społecznej” oraz „Medycyny Sądowej”. Gdy wkrótce po wybuchu drugiej wojny światowej władze litewskie zamknęły Uniwersytet, S. pracował w l. 1939–40 jako naczelny ekspert sądowo-lekarski Republiki Litewskiej po jej włączeniu do ZSRR, w l. 1940–4 jako miejski prosektor w Wilnie. W r. 1944 został zbombardowany i spalony jego dom w Wilnie; S. stracił wówczas cały majątek i księgozbiór.
Po opuszczeniu Wilna S. od września 1944 kierował katedrą medycyny sądowej Uniw. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie i wykładał medycynę sądową na KUL. W r. 1945 objął katedrę medycyny sądowej Uniw. Pozn. (od r. 1950 na Akad. Med.) i kierował nią do śmierci. Szybko stała się ona najlepiej funkcjonującą wtedy i rozwiniętą w Polsce. W l. 1945–8 kierował też katedrą farmakologii Uniw. Pozn., poza tym dojeżdżał z wykładami medycyny sądowej i farmakologii do Uniw. Gdań. W swym zakładzie w Poznaniu zorganizował pracownię toksykologiczną, chemiczną, histopatologiczną, serologiczną, bibliotekę oraz pierwszy w Polsce Ośrodek Badań Toksykologii Przemysłowej dla badań nad działaniem na organizm człowieka różnych surowców w procesie ich przetwarzania. Rozbudował wszechstronnie zaplecze i w krótkim czasie odbudował i unowocześnił budynek. Umożliwiło to przeprowadzanie w zakładzie wszystkich badań sądowo-lekarskich. Znów skupił koło siebie licznych uczniów (należeli do nich: Edmund Chróścielewski, Ryszard Fidelski, Mieczysław Mazur, Tadeusz Wójcik, Henryk Sienkiewicz, Stefan Raszeja, Halina Seyfriedowa, Henryk Kopczyk). Wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Archiwum Medycyny Sądowej, Psychiatrii Sądowej i Kryminalistyki”.
S. był wybitnym przedstawicielem toksykologicznego kierunku medycyny sądowej. Ogłosił z tej dziedziny kilkadziesiąt prac w kilku językach. Do kierunku toksykologicznego należą, obok rozprawy habilitacyjnej, m.in. prace: wydana z A. Clarkiem Wpływ wstrząsu peptonowego na przepuszczalność naczyń krwionośnych dla błękitu trypanu („Pol. Gaz. Lek.” 1924 nr 28), Badania doświadczalne nad własnościami odtruwającymi wątroby powstającymi pod wpływem karmienia wątrobą („Nowiny Lek.” 1929), Badania doświadczalne nad niektórymi zmianami w ustroju pod wpływem pozajelitowo wprowadzanej siarki („Med. Doświadczalna i Społ.” 1923), Znaczenie badania grup krwi w medycynie sądowej („Wil. Przegl. Prawn.” 1930), Nowe drogi i kierunki w medycynie sądowej („Roczn. Prawn. Wil.” 1931), O możliwości obiektywnego określenia stopnia odurzenia alkoholowego („Głos Sądownictwa” 1934), Wykrywanie tlenku węgla we krwi przy pomocy fotografii w podczerwieni („Czas. Sądowo-Lek.” 1936), Stosowanie błękitu metylowego przy zatruciu CO („Med. Współczesna” 1938 z. 8) oraz wiele artykułów w: „Deutsche Zeitschrift für die gesamte Medizin”, „Zeitschrift für Immunitätsforschung”, „Zeitschrift für experimentale Medizin”, „Zacchia” (Rzym). Podsumowaniem jego prac w tym kierunku był dwutomowy podręcznik Zarys toksykologii sądowo-lekarskiej (W. 1933–5, wznowiony pt. Toksykologia, W. 1947, W. 1952) i Zarys medycyny sądowej i toksykologii (W. 1950).
S. wypowiadał się i w innych dziedzinach; np. o wpływie stanu grasicy na samobójstwo, o przerywaniu ciąży z punktu widzenia medycyny sądowej, o morderstwach z lubieżności, o nowych poglądach na istotę nowotworów, o uszkadzaniu grubego jelita rentgenowaniem. Na XXVIII Zjeździe Chirurgów Polskich w r. 1935 w Krakowie wygłosił referat o ostrej mechanicznej niedrożności jelit. Interesował się zdrojownictwem, uczestniczył w zbiorowej pracy o Druskiennikach, także opublikował Spostrzeżenia nad zmianami podstawowej przemiany materii, powstającymi pod wpływem kąpieli solankowych w Ciechocinku („Lekarz Wojsk.” 1937 nr 6).
S. był m.in. członkiem Wileńskiego Tow. Lekarskiego (prezes w r. 1935), Tow. Przyrodników im. Kopernika w Wilnie, członkiem korespondentem PAU (od r. 1947), prezesem Wydz. Lekarskiego Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk i redaktorem „Bulletin de la Société des Amis des Sciences et des Lettres de Poznań, Série C – Médecine”, profesorem honorowym Akademii Medycznej w Rio de Janeiro, członkiem Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej z siedzibą w Kopenhadze, członkiem korespondentem Niemieckiego Tow. Medycyny Społecznej, członkiem rady naukowej przy Min. Zdrowia oraz jej komisji dla spraw medycyny pracy. S. zmarł nagle w pełni sił 28 XI 1951 w Poznaniu i tam został pochowany. Pośmiertnie (1951) został odznaczony Komandorią Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie (od r. 1918) z Rosjanką Natalią Sołowiej S. miał córkę (zmarłą w dzieciństwie).

Biogramy uczonych pol., Cz. 6: Nauki medyczne, Z. 2 , W. 1991; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Nieciowa, Członkowie AU oraz PAU; Składy osobowe i spisy wykładów Uniw. Pozn. 1948–50; Składy osobowe i spisy wykładów Uniw. Stefana Batorego 1925–39; Woźniewski Z., Rozprawy na stopień doktora medycyny polskich wydziałów lekarskich. Okres międzywojenny, W. 1969; – Dzieje Akademii Medycznej w Lublinie 1944–1974, L. 1974 s. 295–6; Kronika Akademii Medycznej w Poznaniu od 1 stycznia 1950 do 30 września 1957, P. 1959 I (bibliogr.); Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za lata akademickie 1945–1955, P. 1958 (częściowa bibliogr,); Lutomski J., Prof. dr Sergiusz Schilling-Siengalewicz, „Farmacja Pol.” 1952 nr 2 s. 79; Puchowski B., Profesor doktor medycyny Sergiusz Schilling-Siengalewicz, „Arch. Med. Sądowej, Psychiatrii Sądowej i Kryminalistyki” 1953 nr 1 s. 1–5 (fot., częściowa bibliogr.); Wojtkiewicz-Rok W., Wydział Lekarski Uniwersytetu Lwowskiego w czasie I wojny światowej, „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1988 z. 1 s. 74, 78; Zakrzewski A., Sanatorium Mariówka i medycyna, Wr. 1975 (fot.; jako Szylling-Siengalewicz); Zarys dziejów chirurgii polskiej, W. 1989; – Lorentz S., Album wileńskie, W. 1986; Michejda K., Wspomnienia chirurga, Kr. 1986; – „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1987 z. 2 s. 331–2 (fot.); „Roczn. PAU” 1946 47 s. L–LI, (częściowa bibliogr.), 1947–52 s. CII; – Arch. PAN: Zespół Minerwa.

 
Stanisław Marian Brzozowski