Sieradzki Stefan Stanisław, pseud. Jastrząb (1900–1981), prawnik, dziennikarz, działacz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Ur. 25 X w Sosnowcu, był synem Antoniego, szewca i kaletnika, i Julianny z Derlaczów.
S. uczył się w Wyższej Szkole Realnej w Sosnowcu, maturę zdał tam w czerwcu 1920. Był sekretarzem Koła Samopomocy przy Szkole Realnej oraz współorganizatorem Zrzeszenia Kół Samopomocy na terenie Zagłębia Dąbrowskiego; z ramienia tego zrzeszenia redagował młodzieżowe pismo „Nasze Dążenia”, wydawane w Sosnowcu. Od r. 1914 był harcerzem, a w r. 1918 komendantem VII Zagłębiowskiej Drużyny Harcerskiej im. A. Mickiewicza w Sosnowcu. Od marca 1917 do listopada 1918 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, używając pseud. Jastrząb. W lipcu 1920 wstąpił jako ochotnik do batalionu zapasowego 5. pp Legionów, a następnie został przydzielony do 4. Ruchomej Kolumny Oświatowej Sekcji Oświaty i Kultury Oddziału III Sztabu Min. Spraw Wojskowych.
Zwolniony z wojska w listopadzie 1920 S. rozpoczął studia prawnicze na Uniw. Warsz. W marcu r. n. przeniósł się na Wydz. Prawno-Ekonomiczny Uniw. Pozn., który ukończył w r. 1923. W okresie studiów poznańskich był współzałożycielem, a następnie jednym z przywódców Radykalnej Młodzieży Akademickiej; organizował m. in. akcje odczytowe dla poznańskich zakładów pracy i dla związków zawodowych. W l. 1921–3 był członkiem redakcji dziennika „Prawda”, organu Narodowej Partii Robotniczej. Przez cały czas nauki utrzymywał się sam, głównie z korepetycji.
W r. 1923 S. wrócił do Sosnowca, gdzie do ok. r. 1926 był nauczycielem historii, geografii i nauki o Polsce współczesnej w Gimnazjum Koedukacyjnym Zrzeszenia Rodzicielskiego. Na zlecenie (w r. 1925) magistratu m. Sosnowca S. zorganizował Miejski Uniwersytet Ludowy i był następnie jego dyrektorem do r. 1930. Równocześnie odbył dwuletnią aplikację w Sądzie Okręgowym, zakończoną w kwietniu 1928 egzaminem sędziowskim i został podprokuratorem, potem wiceprokuratorem Sądu Okręgowego w Sosnowcu. W l. 1929–30 był członkiem Rady Szkolnej Miejskiej w Sosnowcu. Należał w tym czasie do Związku Legionistów Polskich.
W r. 1930 S. został przeniesiony do Warszawy na stanowisko wiceprokuratora Sądu Okręgowego, ale po kilku miesiącach podjął pracę w Min. Skarbu, gdzie w marcu 1932 został naczelnikiem wydz. ogólnego Okręgowej Izby Skarbowej w Warszawie (był też przewodniczącym Komisji Dyscyplinarnej przy tej Izbie). W r. 1933 został kierownikiem wydz. podatku przemysłowego w Dep. Podatków Min. Skarbu. Od maja 1934 do listopada 1937 pełnił funkcję komisarza rządowego przy Zachodnim Polskim Tow. Kredytowym Miejskim w Poznaniu. W r. 1935 został dyrektorem Izby Skarbowej w Poznaniu. Od września 1937 do września 1939 był dyrektorem Izby Skarbowej w Lublinie.
S. działał w Lidze Morskiej i Kolonialnej. Publikował w tym okresie liczne, podpisywane pseud. lub krypt. (nie ustalono jakimi), artykuły z dziedziny ekonomii w wychodzącym w Poznaniu dwutygodniku „Gospodarka Zachodnia” oraz był korespondentem „Gazety Polskiej”. W r. 1936 opublikował (wg informacji syna) książkę Józef Piłsudski. Czyny i dzieje (nie odnotowana w żadnej bibliografii).
Po wybuchu wojny 1939 r. S. w związku z ewakuacją Banku Polskiego zorganizował na własną odpowiedzialność w lubelskiej Izbie Skarbowej wypłaty żołdu dla wojska. Dzięki zgromadzonym przez Izbę zapasom benzyny umożliwił wyjazd na wschód wielu transportom i setkom znajomych i nieznajomych ludzi. Odmówił okupacyjnym władzom niemieckim uruchomienia na terenie Lubelszczyzny urzędów skarbowych, wskutek czego musiał opuścić Lublin. Wyjechał do Warszawy, gdzie do lipca 1944 był referentem do spraw składki ogniowej w Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. Był członkiem Armii Krajowej. Musiał też mieć kontakty z Delegaturą Rządu na Kraj, gdyż był przewidywany po wojnie na dyrektora Izby Skarbowej w Królewcu. W 2. poł. lipca 1944 wyjechał do rodziny do Niepołomic koło Krakowa i tam przebywał aż do wyparcia Niemców przez Armię Czerwoną.
W lutym 1945 S. zgłosił się w Lublinie do służby w skarbowości, początkowo otrzymał zadanie zorganizowania ekipy skarbowej w Gdańsku, ostatecznie jednak został od kwietnia 1945 redaktorem gospodarczym oddziału katowickiego Polskiej Agencji Prasowej. Od lutego 1946 do czerwca 1947 był dyrektorem działu finansowego Centralnego Zarządu Przemysłu Węglowego w Katowicach. Od marca 1945 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W poł. r. 1947 został naczelnym redaktorem organu tej partii „Gazety Robotniczej”. Miał również nadzór nad redakcją krakowskiego „Naprzodu”. W r. 1948 był członkiem Rady Kultury Woj. Śląsko-Dąbrowskiego. Po zjednoczeniu PPS z Polską Partią Robotniczą w r. 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) i pracował jako redaktor w powstałej na miejsce „Gazety Robotniczej” – „Trybunie Robotniczej”. W obu dziennikach publikował liczne, często nie podpisane artykuły i noty na tematy gospodarcze. W r. 1950 przeniósł się do Warszawy, gdzie m.in. przez dwa lata był redaktorem naczelnym Polskich Wydawnictw Gospodarczych «Polgos», przekształconych w Państwowe Wydawnictwa Ekonomiczne (PWE). Ok. r. 1952 został usunięty z PZPR za krytyczne publikacje gospodarcze, a także za przedwojenną książkę o J. Piłsudskim i zwolniony z PWE. Od r. 1954 do przejścia na emeryturę w r. 1965 pracował w redakcji „Głosu Pracy”; przestał uprawiać publicystykę i ograniczył się do kierowania działem terenowym i uczestniczenia w kolegium redakcyjnym.
Od r. 1950 do śmierci S. pracował społecznie w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (SDP); był członkiem zarządu głównego i zarządu oddziału warszawskiego SDP, przewodniczącym Komisji Finansowej SDP, współzałożycielem Pożyczkowej Kasy Koleżeńskiej, współzałożycielem i wieloletnim przewodniczącym Komitetu Funduszu Pośmiertnego; przez wiele lat przewodniczył też Warszawskiemu Zespołowi Starszych Dziennikarzy. Wychował kilku znanych dziennikarzy. Zmarł 1 VII 1981 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m.in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medalami XXV i XXX-lecia pracy w dziennikarstwie PRL oraz dyplomem honorowym za zasługi położone w rozwoju dziennikarstwa polskiego i SDP.
W małżeństwie z Anną z Wójtowiczów, nauczycielką (ślub 26 VII 1924), miał S. syna Andrzeja (ur. 1927), ekonomistę, pracownika handlu zagranicznego, i córkę Zofię (ur. 1930) Sieradzką-Bieniewską, krytyka teatralnego, zamężną za Henrykiem Bieniewskim, krytykiem teatralnym.
Fot. w Mater. Red. PSB; Karykatura wykonana przez J. Żebrowskiego, „Prasa Pol.” 1980 nr 10 s. 57; – Zagórowski, Spis nauczycieli; – Górska H., Żywot człowieka praktycznego, „Prasa Pol.” 1980 nr 10 s. 56–7; – Kalendarz sądowy na r. 1930, W. s. 122; toż na r. 1931, W. s. 104; Zuchniewicz W., Dziennikarz – społecznik. Wspomnienie o red. Stefanie Sieradzkim, „Prasa Pol.” 1981 nr 8 s. 42; – „Głos Pracy” 1981 nr 131 s. 4; „Poglądy” 1981 nr 15 s. 9; „Życie Warszawy” 1981 nr 154 s. 5, 11, nr 155 s. 10, nr 158 s. 6; – Arch. Uniw. Pozn.: Akta studenckie, teczka nr 1038/1581; Arch. Uniw. Warsz.: Akta studenckie, teczka nr RP/7229; – Relacje ustne i materiały w posiadaniu syna Andrzeja Sieradzkiego i córki Zofii Sieradzkiej-Bieniewskiej z W.
Stanisław Konarski