Niewiarowski Szczęsny (Feliks) h. Lubicz (XVI/XVII w.), rotmistrz. Przez heraldyków został błędnie zaliczony do osiadłych na Litwie Niewiarowskich h. Półkozic. Pochodził z niezamożnej rodziny, dziedziczącej na Niewiarowie pod Knyszynem na Podlasiu. Był synem Walentego, komornika ziemskiego bielskiego, i Aleksandry Torusówny. Zapewne od młodości służył w wojsku. Jesienią 1600 znalazł się w Inflantach na czele chorągwi kozackiej (50 koni) i początkowo nie wywarł korzystnego wrażenia. Dn. 15 XII, zapewne spod Kokenhauzen, Janusz Radziwiłł pisał do hetmana w. lit. Krzysztofa Radziwiłła Pioruna: «panów rotmistrzów trzech dziś ówdzie przyjechało… Sapieha [Jan Piotr]… Wajer [Ludwik Wejher]… Niewiarowski, który widzę już służyć nie myśli». N. ruszył, wraz z Januszem Radziwiłłem, w głąb Inflant i wziął udział sam jednak, bez chorągwi, w potyczce pod Lemsal (Limbażi), 24 XII pułk Radziwiłła dotarł do Kiesi (Wenden, Cesis), 7 I 1601 doszło do zwycięskiej bitwy z niespodziewanie przybyłymi oddziałami Hansa Begtssona. Rota N-ego zdobyła w niej jedną spośród 13 chorągwi szwedzkich, które wpadły w ręce polskie. W tejże bitwie brał udział inny jeszcze Niewiarowski, porucznik chorągwi kozackiej Ludwika Wejhera. Pod Kokenhauzen 23 VI 1601 rota kozacka N-ego («do potkania prawie w czas przybył» – J. Radziwiłł) walczyła w składzie pułku podczaszego lit. Janusza Radziwiłła. W r. 1603 N. wysłany został przez hetmana polnego lit. Jana Karola Chodkiewicza, który podówczas dowodził wojskiem inflanckim, do króla Zygmunta III z prośbą o dostarczenie żywności, a przede wszystkim pieniędzy na wypłacenie zaległego żołdu. Odpowiedź królewska nosiła datę 28 VII 1603.
W r. n. N. brał udział w zwycięskiej bitwie pod Białym Kamieniem (Weissenstein, Paide), już na czele własnej chorągwi husarskiej. Za wykazane męstwo Chodkiewicz wyróżnił N-ego w liście do króla z 29 IX 1604. W grudniu t. r. chorągiew N-ego, obok husarskiej Jana Piotra Sapiehy i kozackiej Franciszka Kossakowskiego, nie otrzymawszy z dawna należnego żołdu, wypowiedziała hetmanowi posłuszeństwo. Jak twierdził Chodkiewicz, pryncypałem buntu był Aleksander Józef Lisowski, wówczas towarzysz spod chorągwi N-ego. W bitwie pod Kircholmem walczyła chorągiew piesza Niewiarowskiego, nie wiadomo jednak, czy Szczęsnego. O udziale N-ego w rokoszu nic nie wiadomo. W r. 1609 rachunki sejmowe wymieniają liczącą 200 ludzi rotę N-ego wśród wojsk stacjonujących w Inflantach, w l. n. brał udział w wojnie z Moskwą. Po bitwie pod Kłuszynem Stanisław Żółkiewski powierzył mu dowództwo nad liczącym 800 ludzi pułkiem sformowanym z cudzoziemców, których wcielono w szeregi wojska królewskiego, i pozostawił załogą na Kremlu. Do kraju N. wrócił zapewne latem 1612, w następstwie zawiązanej w styczniu pod laską Józefa Cieklińskiego konfederacji, do której jednak nie przystąpił. Rachunki przedłożone w r. 1613 sejmowi wymieniają kwotę 3000 zł wypłaconych piechocie N-ego, niezależnie od sum płaconych żołnierzowi stołecznemu. W r. 1617 N. dowodził regimentem 600 piechoty cudzoziemskiej, który miał wziąć udział w wyprawie królewicza Władysława po koronę carską. Po ojcu N. był dziedzicem Nowosiółki i części w Niewiarowie, Kramkówce i Trzecianem; został starostą marienburskim w Inflantach, w r. 1606 otrzymał leśnictwo mereckie, łoździejskie i sejwejskie. Jako jego dzierżawca kontynuował rozbudowę założonego na tym terenie miasta Puńska oraz dalszą kolonizację (dziś obszar północno-wschodniej Suwalszczyzny). Zmarł N. zapewne przed r. 1622, gdyż t. r. leśnictwo posiada już jego syn Paweł.
Z małżeństwa z Anną Jezierską miał N. dwie córki: Annę, zamężną Kozubską, i Aleksandrę, zamężną Piwnicką, oraz sześciu synów: Jerzego (zm. 1670), referendarza lit. (1659), opata trzemeszeńskiego, Stanisława, kanonika płockiego i krakowskiego, Felicjana (chyba również duchownego), Pawła (zob.), Stefana (zob.) i Jana Zachariasza, który osiadł w Wielkopolsce.
Niesiecki; [Milewski Kapica I.], Herbarz…, Kr. 1870; Wittyg W., Nieznana szlachta polska i jej herby, Kr. 1908; – Herbst S., Wojna inflancka 1600–1602, W. 1938; Naruszewicz A., Żywot J. K. Chodkiewicza…, Kr. 1858 s. 97; Wimmer J., Wojsko i skarb Rzeczypospolitej u schyłku XVI i w pierwszej połowie XVII wieku, Studia i Mater. do Hist. Wojsk., W. 1968 XIV cz. 1; Wiśniewski J., Dzieje osadnictwa w pow. sejneńskim, w: Materiały do dziejów ziemi sejneńskiej, Białystok 1963 s. 86; – Bojer W., Carolomachia..., Wil. 1606; Źródła Dziej., XVII cz. 3 s. 255; – AGAD: BOZ nr 3112, Arch. Publ. Potockich 22, 182, 615; B. Czart.: rkp. nr 1777 s. 644–646, nr 3238; B. Kórn.: rkp. 294; B. PAN w Kr.: rkp. 1051; B. Sałtykowa-Szczedrina w Leningradzie: Polskie Avtografy iz sobranija P. P. Dubrovskogo, rkp. 63/2 nr 22, 321/1 nr 75, 112; B. Uniw. w Wil.: rkp. F 3 nr 273.
Henryk Wisner