Szczerbiński Tadeusz Kasper (1898–1991), malarz.
Ur. 5 I w Krakowie, był synem Tomasza, budowniczego, i Anieli z Jarmakowskich. Miał starszych braci: Leona (ur. 1891), malarza amatora, współzałożyciela i piłkarza klubu piłkarskiego «Wisła» w Krakowie, żołnierza armii austro-węgierskiej, przebywającego od 3 IX 1915 w niewoli rosyjskiej, uczestnika rewolucji bolszewickiej 1917 r., zmarłego w Moskwie w l. sześćdziesiątych XX w., Stanisława (1894–1972), żołnierza Legionów Polskich i AK, uczestnika powstania warszawskiego 1944 r., oraz Mieczysława, pseud. Miłosz (1895–1919), absolwenta szkoły handlowej w Tarnowie, żołnierza I Brygady Legionów Polskich, po kryzysie przysięgowym 1917 r. walczącego w armii austrowęgierskiej na froncie włoskim, uczestnika walk polsko-ukraińskich o Lwów, poległego pod Jaworowem. Młodszymi braćmi S-ego byli: Marian (1899–1981), malarz amator, piłkarz, a w l. czterdziestych i pięćdziesiątych trener krakowskiego klubu «Wisła», oraz Władysław, absolwent (1939) prawa UJ, pracownik m.in. składnicy aptecznej «Zoria» w Krakowie, «Składnicy dla zawodowych fotografów» (przy ul. św. Jana), a następnie radca prawny Krakowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego. Siostry S-ego: Irena (1893–1958) oraz Zofia (1904–1987), zamężna Rychwicka, były urzędniczkami.
Osierocony przez ojca w r. 1906, przeniósł się S. z matką i rodzeństwem do Tenczynka, a po wybuchu pierwszej wojny światowej do Ołomuńca, gdzie w r. 1919 ukończył gimnazjum realne. Po powrocie do Krakowa kształcił się w l. 1920–4 w Państw. Szkole Przemysłu Artystycznego pod kierunkiem m.in. Karola Homolacsa, Jana Bukowskiego i Władysława Krzyżanowskiego; uzyskawszy absolutorium, pracował w gimnazjum w Borszczowie (woj. tarnopolskie) jako nauczyciel rysunku, kaligrafii i kompozycji, pełniąc także funkcje kuratora bursy oraz opiekuna kółek – dramatycznego i sportowego. W r. 1926 odbył służbę wojskową. W l. 1927–33 studiował na Wydz. Malarstwa Sztalugowego warszawskiej ASP pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, Felicjana Kowarskiego i Tadeusza Pruszkowskiego oraz na Wydz. Architektury Wnętrz pod kierunkiem Wojciecha Jastrzębowskiego; zaprzyjaźnił się w tym czasie z Antonim Kenarem. Jako przewodniczący Tow. Bratniej Pomocy Studentów organizował studenckie wycieczki do Szwecji, Włoch i Francji, gdzie zafascynował się malarstwem impresjonistów; zajmował się również organizacją balów sylwestrowych na Politechn. Warsz. W l. dwudziestych wykonywał projekty wnętrz i stoisk na Targi Poznańskie, a w r. 1929 zaprojektował stoiska Banku Gospodarstwa Krajowego i Pawilon Nasion na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu. W l. 1930–1 współpracował jako dekorator z Teatrem Polskim w Warszawie, a w r. 1932 w Potoku Złotym (obecnie Złoty Potok) malował dekoracje w pałacu Raczyńskich oraz w tamtejszym kościele św. Jana Chrzciciela (niezachowane). W r. 1933 ukończył studia w ASP, otrzymując absolutorium w pracowni Pruszkowskiego. Będąc również absolwentem studium pedagogicznego dla nauczycieli rysunku, pracował w szkołach średnich i zawodowych w Warszawie oraz jako instruktor w świetlicach miejskich. Został członkiem założonego w r. 1934 Związku Zawodowych Artystów Plastyków «Blok» i brał udział w jego wystawach urządzanych w warszawskim Inst. Propagandy Sztuki. Wykonywał w tym czasie liczne studia portretowe (m.in. Studium starego człowieka). W drodze konkursu został wybrany na plastyka transatlantyku m/s «Piłsudski» w czasie rejsu na trasie Nowy York–Bahama–Jamajka–Kuba–Nowy York (23 I – 2 II 1939). W kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył w obronie Warszawy; został ranny. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał początkowo w Warszawie, a następnie w Krakowie, gdzie pracował w biurze architektoniczno-budowlanym.
Dn. 1 X 1945 został S. zastępcą profesora na Wydz. Architektury Przestrzennej i Wnętrz (od r. akad. 1949/50 Wydz. Architektury Wnętrz) w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (od r. 1957 ASP) w Krakowie, kierując Zakł. Kompozycji Brył i Płaszczyzn oraz pracownią metaloplastyki; prowadził także ćwiczenia na Studium Scenografii. Na Salonie Wiosennym w Warszawie w r. 1946 pokazał olejny obraz Morze. Od r. akad. 1950/1 prowadził ćwiczenia z perspektywy odręcznej oraz projektowania wstępnego. Zaproszony przez Kenara, był w l. pięćdziesiątych konsultantem matur w Państw. Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem. Uczestniczył w przygotowaniu ekspozycji „Kraków przedlokacyjny w świetle archeologii”, otwartej w r. 1959 w wyremontowanej części gmachu Muz. Archeologicznego; dla placówki tej zaprojektował lampy i kraty.
W r. 1963 przeszedł S. na emeryturę, ale do r. 1975 nadal uczył kompozycji form płaskich i liternictwa w V Katedrze Wystawiennictwa Wydz. Architektury Wnętrz ASP. Do jego uczniów należeli m.in. Andrzej Majewski, Daniel Mróz, Andrzej Pawłowski i Kazimierz Wiśniak. Opiekował się balami przebierańców w salach Wydz. Architektury Wnętrz (przy ul. Humberta) oraz projektował elementy ich wystroju. Należał do ZPAP, działał w sekcjach malarstwa i architektury wnętrz. Od końca l. czterdziestych do l. osiemdziesiątych okazjonalnie wystawiał na Salonach Związku, głównie w Krakowie; po raz ostatni pokazał prace Pejzaż I, Pejzaż II i Pejzaż III w r. 1985 na wystawie „Krakowscy malarze, rzeźbiarze i graficy w 40-lecie Polski Ludowej”. Był kolorystą, najczęściej malował niewielkie obrazy w technice olejnej, najchętniej pejzaże o tematyce górskiej i portrety. Jego dorobek przedwojenny, w którym dominowały malowane z natury widoki (m.in. Kazimierz Dolny), portrety (Portret damy w kapeluszu, 1934) i martwe natury, nie zachował się. W czasie okupacji podejmował często tematy religijne, a w późniejszym okresie twórczości, na podstawie szkiców z natury, tworzył obrazy o syntetycznej formie i przemyślanej kompozycji (Stare statki żaglowe, Bielany, Widok z Błoń na Kopiec). Zmarł 18 V 1991 w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964).
W zawartym w r. 1957 małżeństwie z Krystyną z Dyndowiczów (ur. 1929), artystką malarką, miał S. syna Andrzeja (ur. 1962).
Prace S-ego znajdują się w zbiorach prywatnych, okazjonalnie pojawiają się w polskim handlu antykwarycznym.
Krakowscy malarze, rzeźbiarze i graficy. 40-lecie Polski Ludowej, Kr. 1985; Salon Jesienny 1961, Kr. 1961; Salon 1962/3, Kr. 1962; Salon Wiosenny, W. 1946; – Piwocki, Hist. ASP; – „Przekrój” 1985 nr 2115–2116 s. 22 (wywiad z Danielem Mrozem); „Twórczość” 1946 z. 7–8; „Tyg. Powsz.” 1946 nr 27; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Dzien. Pol.” 1991 nr 116, 117, 121, „Przekrój” 1991 nr 2397; – AP w Kr.: Spis ludności m. Krakowa za r. 1900, 1910; Arch. ASP w Kr.: Akta osobowe S-ego, nr 679, Katalog Główny Państw. Szkoły Przem. Artyst. na r. 1922/3.
Zofia Lewicka-Depta