Mostowski Teodor (Bogdan) Stanisław h. Dołęga (zm. 1756), konfederat tarnogrodzki, kasztelan sierpski, raciąski, a następnie płocki. Był jedynym synem Pawła (zob.) i Katarzyny z Dorpowskich. Odziedziczył po ojcu Mostowo i miasteczko Kuczbork w woj. płockim, posiadał tam również majętności Siemiątkowo i Gnojno. Dn. 11 I 1716 wybrany został posłem z sejmiku płockiego do generała Schlippenbacha, aby zapewnić bezpieczeństwo województwu. Pół roku później (30 VII t.r.) skonfederowana szlachta woj. płockiego wybrała M-ego, «dygnitarza wiary nieprzełamanej, cnoty, zacności i godności wielkiej», swoim marszałkiem. M. był już wówczas stolnikiem płockim i tak się podpisywał. Uchwalono też wysłać M-ego w asyście posłów (m. in. Stanisława Mostowskiego, skarbnikowicza płockiego) jako przedstawiciela woj. płockiego w kole generalnym tarnogrodzkim. Dn. 27 X 1722 został mianowany kasztelanem sierpskim jako pierwszy w rodzie senator. W r. 1733 uczestniczył w konwokacji i 27 IV t.r. podpisał uchwalony wówczas akt konfederacji generalnej. Został też wybrany do Rady przy boku prymasa na czas bezkrólewia. W r. 1736 brał udział w sejmie pacyfikacyjnym i został wymieniony w dyplomie elekcji Augusta III. Dn. 21 V 1742 otrzymał kasztelanię raciąską, z której następnie przeniósł się 3 XI 1746 na kasztelanię płocką. W miejsce spalonego kościoła w Kuczborku ufundował tam w r. 1748 nowy parafialny kościół drewniany. Udzielał również pomocy i poparcia kolegium płockiemu jezuitów. W r. 1754 popierał dominikanów płockich w ich akcji przeciwko erekcji klasztoru reformatów w Płocku. M. zmarł w początkach 1756 r. Pogrzeb jego odbył się 12 II t.r. w kościele Bernardynów w Ratowie w ziemi mławskiej.
Żonaty z Ludwiką Kruszyńską, kasztelanką gdańską, miał M. siedmioro dzieci, 2 córki: Bogumiłę, 1. v. Przeradowską, 2. v. żonę Antoniego Glinki (zob.), i Różę, zamężną za Marcjanem Grzybowskim, podkomorzym liwskim, oraz 5 synów: Pawła Michała (zob.), Macieja Antoniego, kanonika gnieźnieńskiego i płockiego, proboszcza piotrkowskiego, Jana, jezuitę, Bernarda, pułkownika wojsk kor., i Waleriana, szambelana królewskiego. Marcin Matuszewicz nazywa M-ego swoim dziadem.
Słown. Geogr., (Kuczbork); Uruski; Żychliński, X 227; – Nowowiejski A. J., Płock, Płock [1930]; – Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876 1, II; Vol. leg., VI 293, 296, 318; – „Kur. Pol.” 1756 nr 131, 139 (wiadomości o pogrzebie M-ego); – AGAD: Arch. Radziwiłłowskie Dz. V teka 219 nr 10068 (4 listy z l. 1725–7); B. Czart.: rkp. 515; B. Ossol.: rkp. 116; B. PAN w Kr.: rkp. 8336 (Teki Podoskiego, 19).
Hanna Dymnicka-Wołoszyńska