Raczyński Wiktor (1864–1928), oficer armii austriackiej, generał WP. Ur. 15 III w Przemyślu, był synem Leona i Ludwiki z Cichałków.
W l. 1874–81 R. uczył się w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, gdzie uzyskał maturę. Następnie uczęszczał do akademii przemysłowo-technicznej w Krakowie (1881–4). W październiku 1886 wstąpił do wojska austriackiego. Ukończył szkołę jednorocznych ochotników z egzaminem oficerskim przy 3 p. taborów w Pradze. Następnie służył do r. 1914 w dywizjonach taborowych nr 1, 15, 14 w Krakowie, Bośni, Hercegowinie, Innsbrucku i Zagrzebiu. W dn. 1 IV 1894 został porucznikiem, a w dn. 1 V 1903 rotmistrzem. W l. 1913–14 uczęszczał na kurs dla oficerów sztabowych w Wiedniu. Lata pierwszej wojny światowej spędził jako dowódca kadry zapasowej w dywizjonach taborów nr 13 i 6, dowódca taborów w 4 i 1 korpusie i ponownie jako dowódca kadry zapasowej w dywizjonie taborów nr 13 w Zagrzebiu. W sierpniu 1914 został mianowany majorem, a w listopadzie 1916 podpułkownikiem.
W dn. 1 XI 1918 P. wstąpił do WP i został dowódcą szwadronu zapasowego taborów nr 5 w Krakowie. Od kwietnia do października 1920 był szefem oddziału taborów i koni, a następnie wydziału IV w sztabie Dowództwa Okręgu Generalnego Poznań. W dn. 1 IV 1920 awansował do stopnia pułkownika. W dn. 15 XII 1920 został pełniącym obowiązki szefa Sekcji Wojsk Taborowych w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), a w sierpniu 1921, po reorganizacji MSWojsk., został szefem Wydziału Taborów w Departamencie II Jazdy MSWojsk. W wyniku przeprowadzonej kontroli w marcu 1921 w Centralnej Składnicy Taborów MSWojsk. otrzymał podziękowanie od ministra spraw wojskowych gen. Kazimierza Sosnkowskiego za uporządkowanie i prawidłowe prowadzenie gospodarki materiałowej wg jego wytycznych przez podległy mu w tej składnicy personel. W maju 1922 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem od 1 VI 1919, a z dn. 31 VII 1923 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała dywizji. W opiniach swoich o generałach (z grudnia 1922) marszałek Józef Piłsudski zaliczył go do tej ich grupy, o której nic specjalnego powiedzieć nie był w stanie. W r. 1923 R. działał w Wielkopolskiej Straży Narodowej. Ponadto był członkiem Zarządu Stow. Porządku Publicznego, prezesem Koła Poznańskiego Związku Oficerów Rezerwy, prezesem Sądu Honorowego tegoż Związku, członkiem Poznańskiego Oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża i przez kilka lat kierownikiem jego sekcji sanitarno-mobilizacyjnej. Zmarł 2 IV 1928 w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu Św. Marcina w Poznaniu. Był odznaczony m. in. austriackim Krzyżem Zasługi z odznaką wojenną, Orderem Polonia Restituta IV kl.
R. był żonaty z Małgorzatą Krause, z którą miał córkę Zofię (ur. 1903) i syna Ryszarda (ur. 1909).
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Dziennik Personalny Min. Spraw Wojsk., W. 1920 nr 21 s. 400, 1923 nr 39 s. 397; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 332; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; – Pierwsze sprawozdanie Dyrekcji c. k. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za r. szk. 1876, Kr. 1876 (mylne nazwisko: Raczeński); Rozkaz Dzienny N° 284 Ministerstwa Spraw Wojskowych z dn. 15 XII 1920, W.; toż, Nr 181, z dn. 11 X 1921, W. s. [14]; – „Dzien. Pozn.” 1928 nr 80 s. 4, 6, nr 82 s. 3, nr 95 s. 3; „Kur. Pozn.” 1928 nr 156 s. 10, 11, nr 158 s. 10, nr 160 s. 11, nr 162 s. 3; – CAW: Teczka osobowa nr 7227.
Henryk Korczyk