Sebastyański (Sebastiański, Sebastjański) Władysław Kamil (1843–1903), jezuita, działacz polonijny w Stanach Zjednoczonych. Ur. 2 VII w Jaryczowie koło Lwowa, był synem Józefa, właściciela fabryki sukien, i Ludwiki z Adamowskich.
S. uczył się w szkole powszechnej w Jaryczowie i Żółkwi, następnie uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa i do Małego Seminarium we Lwowie. Do zakonu jezuitów wstąpił 15 VII 1861 w Starej Wsi koło Brzozowa, tam też ukończył dwuletni nowicjat (1861–3), studia retoryki (1863–4) i filozofii (1864–7). Teologię studiował w Krakowie (1867–9) i 22 VIII 1869 otrzymał święcenia kapłańskie. Po odbyciu kursu duchowości i prawa zakonnego (tzw. trzeciej probacji) w Śremie (1869–70), został kaznodzieją i spowiednikiem w kościele Najśw. Marii Panny w Krakowie (1870–1). Następnie uczył języka łacińskiego i był wychowawcą w gimnazjum jezuickim w Tarnopolu (1871–3). Dn. 15 VIII 1873 złożył w Tarnopolu śluby zakonne i przeszedł do pracy kaznodziejskiej. Był współpracownikiem misjonarza ludowego Teofila Baczyńskiego, szybko zyskał sławę wybitnego mówcy. Prowadził misje i rekolekcje na terenie Galicji oraz Śląska, w l. 1873–84 wygłosił 132 serie misyjne. Ponadto w l. 1873–8 w Starej Wsi, a w l. 1878–84 w Łańcucie opiekował się Sodalicją Niepokalanego Serca Maryi.
Na życzenie generała zakonu ks. Piotra Beckxa S. wyjechał 15 IV 1884 z Krakowa wraz z bratem zakonnym Marcelim Chmielewskim na misje do Ameryki Północnej. W drodze zaopiekował się w Hamburgu stuosobową grupą polskich emigrantów udających się do Brazylii. Dn. 2 V 1884 przybył do Nowego Jorku, skąd dotarł 15 V do miejsca przeznaczenia – Nowego Poznania w Nebrasce. Prowadził tam duszpasterstwo parafialne dla ok. 700 Polaków, 300 Czechów, 50 Niemców i niewielkich grup emigrantów innych narodowości. W Nowym Poznaniu zbudował kościół p. wezw. św. Antoniego, rezydencję dla jezuitów polskich, szkołę oraz mały klasztor dla sióstr zakonnych. Budował też kościoły w okolicznych osadach polskich Nebraski: p. wezw. św. Józefa w polskiej osadzie w Elba, p. wezw. św. Stanisława Kostki w Boleszynie, p. wezw. św. Apostołów Piotra i Pawła w St. Paul oraz kościół w Smartville. Kościół w Nowym Poznaniu w l. 1886–7 dwukrotnie odbudowywał po pożarach, każdorazowo go powiększając. Sam robił plany kościołów, zbierał składki, dozorował budowy, a często pracował przy budowie. Obsługiwał także sześć stacji misyjnych bez kościołów i cztery kościoły w okolicznych osadach polskich. Odwiedzał szkoły parafialne i stacje misyjne, w niedziele i święta miał msze i kazania w trzech kościołach. Organizował też bractwa i stowarzyszenia katolickie. Czynił wysiłki, by nawrócić do Kościoła katolickiego te rodziny, które zmieniły wyznanie. Przejawiał szczególną dbałość o polskie zwyczaje religijne, nabożeństwa, pieśni i procesje.
Podczas swego pobytu w Ameryce S. wygłosił 60 serii misji i rekolekcji w 10 stanach. Do głównych ośrodków polonijnych w Nebrasce, w których często pracował jako duszpasterz, należały osady: Elba (8 lat z przerwami), Boleszyn (7 lat), Nowa Warszawa (parafia czeska, 7 lat), Natolice (7 lat), St. Paul (3 lata), Smartville (2 lata), St. Liborio (1 1/2 roku). Do najważniejszych zaliczał S. misję w Detroit w czerwcu 1887, gdzie otwarto ponownie kościół św. Wojciecha obłożony w r. 1885 przez władze kościelne interdyktem (po zaburzeniach w parafii przeciw miejscowemu biskupowi). S. przypuszczał, że stan Nebrasca przyciągnie do pracy w rolnictwie polskich emigrantów i stanie się jednym z ośrodków tamtejszej polskości, jednakże z biegiem lat Polacy przenosili się bardziej na północ do stanów Illinois i Michigan. Stąd plany S-ego, by stworzyć w Nebrasce sieć kościołów, szkół i ochronek nie zostały nigdy zrealizowane. S. popierał starania ks. Józefa Dąbrowskiego o założenie polskiego seminarium duchownego w Detroit (zostało otwarte w grudniu 1887) i objęcie tam wykładów przez polskich jezuitów. Często pisał sprawozdania do „Misji Katolickich” wydawanych w Krakowie, a pod koniec życia opublikował swój pamiętnik pt. Misja między Polakami w Północnej Ameryce. Pamiętnik ks. … („Misje Katol.” R. 21: 1902, R. 22: 1903), obejmujący tylko l. 1884–6. Nie udało mu się go dokończyć, pozostawił jednak notatki z l. 1886–96 ogłoszone pt. Z notatnika i korespondencji O. Wł. Sebastiańskiego w „Burzliwych latach Polonii Amerykańskiej” (Kr. 1983), a w rękopisie spisy prac misyjnych oraz korespondencję z duchowieństwem polonijnym.
Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, a zapewne i wskutek przekazywania od r. 1896 parafii prowadzonych przez jezuitów księżom diecezjalnym, opuścił S. Nebraskę i 25 X 1896 powrócił do Krakowa. Nadal działał głównie jako misjonarz ludowy w Galicji, na Śląsku i w Poznańskiem. Wygłosił do r. 1902 89 serii misyjnych. Pracował i mieszkał w Krakowie (1896–8), Stanisławowie (1898–9), Cieszynie (1899–1901), Tarnopolu (1901–2), Stanisławowie (1902) i Nowym Sączu (1902–3).
S. prowadził dokładną statystykę swoich zajęć: ogółem wygłosił 6 449 kazań, przeprowadził 2 020 lekcji katechizmu, przygotował 2 121 osób do spowiedzi i pierwszej komunii, wysłuchał 46 075 spowiedzi generalnych i 173 557 spowiedzi zwykłych, udzielił 2 122 chrztów i 580 osobom sakramentu chorych.
Pod koniec życia myślał o powrocie do pracy misyjnej w Ameryce, lecz choroba uniemożliwiła mu realizację tego zamierzenia. Zmarł 26 VI 1903 w Nowym Sączu, pochowany został na tamtejszym cmentarzu św. Heleny.
Podob. w: „Nasze Wiad.” T. 1: 1904 s. 43; – Bolek, Who’s who in Polish America; Grzebień L., Słownik jezuitów polskich 1564–1990, Kr. 1993 X (mszp. powielony); – Domański F., O. Władysław Sebastjański T.J., „Posłaniec Serca Jezusa” (Chicago) R. 50: 1967 s. 326–9; Haiman M., Zjednoczenie Polskie Rzymsko-Katolickie w Ameryce 1873–1948, Chicago 1948; Kruszka W., Historia polska w Ameryce, Milwaukee 1907 Z. XI s. 44, 82–4, 86, 88–9, 98, 245; Prace misyjne w Ameryce (1884–1896) ś.p. O. Władysława Sebastyańskiego, „Nasze Wiad.” T. 1: 1904–6 s. 58–63; Swastek J., The Formative Years, w: Sacrum Poloniae Millennium, Roma 1959 VI 70; Załęski, Jezuici, V 839; tenże, O. Władysław Kamil Sebastiański, „Misje Katol.” R. 22: 1903 s. 276–8; toż, „Nasze Wiad.” T. 1: 1904 s. 41–70; – Burzliwe lata Polonii amerykańskiej. Wspomnienia i listy misjonarzy jezuickich 1864–1913, Zebrał i oprac. L. Grzebień, Kr. 1983; Drzymała K., Wspomnienia naszych zmarłych, Kr. 1982 II 187; Kruszka W., Siedem siedmioleci czyli pół wieku życia. Pamiętnik i przyczynek do historii polskiej w Ameryce, P.–Milwaukee 1924 I 485, 767; – „Czas” 1903 nr 144; „Misje Katol.” R. 3: 1884 s. 147–8, 185, 241–4, R. 4: 1885 s. 88–91, 127–8, 223–4, 318, R. 5: 1886 s. 30–1, 170–3, R. 6: 1887 s. 183–6, 286, R. 7: 1888 s. 165–8; „Nasze Wiad.” T. 8: 1926–8 s. 52–6; „Przegl. Emigracyjny” (Lw.) R. 3: 1894 s. 32; „Woodstock Letters” [R.] 15: 1886 s. 75–6; – Arch. Mpol. T.J. w Kr.: Catalogus Provinciae Galicianae (1862–1904), rkp. 280 (korespondencja), 815 (diariusz), 878 XIII (dokumenty osobiste), 1285 I–III (notatki S-ego).
Ludwik Grzebień