Budowę późnogotyckiego zamku rozpoczął w 1538 roku marszałek wielki koronny Piotr Kmita Sobieński h. Szreniawa. Potem na drodze matrymonialnej budowla stała się na ponad półtora wieku własnością rodu Stadnickich, którzy przeprowadzili w niej wiele remontów nadając jej renesansowy charakter.   W XVIII wieku zamek trafił ręce rodziny Ossolińskich, a potem Mniszchów. W 1785 roku budowlę zniszczył wielki pożar. Zrujnowana budowla trafiła w ręce Krasickich i była w ich własnością aż do II wojny światowej.  Zamek został odbudowany na początku XIX wieku przez Franciszka Ksawerego Krasickiego, który przeznaczył zamek dla swego syna Edmunda. Potem właścicielem zamku stał się syn Edmunda, Ignacy, a potem syn tegoż August. W 1836 roku rozpoczęto odbudowę zamku według projektu Wincentego Pola, który nadał budowli nowy kształt. Prace trwały blisko cztery dekady. Zamek uległ ciężkiej dewastacji w czasie II wojny światowej. Najpierw był zajmowany i grabiony przez wojska sowieckie, potem hitlerowskie. Po wojnie zamek odebrano dawnym właścicielem i wykorzystywano jako magazyn i przedszkole.  W 1956 roku stał się on własnością Kopalni Węgla Kamiennego „Makoszowy” z Zabrza, która odrestaurowała ruinę i urządziła w obiekcie ośrodek wypoczynkowy. Potem w ramach restrukturyzacji zamek stał się własnością Gliwickiej Agencji Turystycznej.

Fotografia opublikowana w książce Ferdynanda Antoniego Ossendowskiego "Karpaty i Podkarpacie", wydanej w 1939 roku w Poznaniu przez Wydawnictwo Polskie R. Wagnera (s. 109).