Sapiński Edward (1895–1945), przyrodnik, myśliwy, preparator. Ur. 14 XI w Warszawie, był synem Józefa, urzędnika, i Józefy z Szadkowskich, średniozamożnej rodziny wywodzącej się z Mazowsza.
W r. 1902 S. rozpoczął edukację w tzw. krajówce, tj. prywatnym mieszkaniu, gdzie nauczycielem był student uniwersytetu. W l. 1905–7 uczęszczał do szkoły Polskiej Macierzy Szkolnej, a po jej zamknięciu, w l. 1907–10 do Szkoły Miejskiej. W l. 1911–18 był zatrudniony w pracowni dermoplastycznej rodziny Łastowskich w Warszawie (w r. 1911 jako praktykant); zajmował się pozyskiwaniem okazów ssaków i ptaków, ich preparowaniem i wypychaniem. W r. 1913 odbył wraz z przyrodnikiem z Wileńszczyzny Piotrem Wagnerem myśliwską wyprawę na Kaukaz, której celem było zgromadzenie jak największej ilości okazów kaukaskiej fauny. S. nawiązał kontakty z mieszkającymi tam Polakami i wspólnie z nimi odbywał wyprawy myśliwskie na terenie Gruzji i północnej Armenii. Z wyprawy tej przywiózł do Warszawy bardzo dużo okazów różnorodnej fauny i flory, czym zyskał rozgłos wśród przyrodników i myśliwych. W r. 1918 przeniósł się do Łukowa pod Siedlcami, gdzie podjął pracę u prywatnego kolekcjonera, ornitologa Michała Kamińskiego, zajmując się porządkowaniem oraz powiększaniem jego kolekcji. Dużo uwagi poświęcał poznaniu fauny Karpat, dokąd odbył kilkumiesięczną wyprawę przyrodniczo-kolekcjonerską. Podniósł wówczas kwalifikacje jako preparator, zaopatrując się, dzięki pomocy pracodawcy, w niezbędną literaturę fachową i w krótkim czasie gromadząc z tego zakresu zasobną biblioteczkę.
W r. 1921 przeniósł się S. z rodziną do Łowicza, gdzie od września został preparatorem i nauczycielem w Seminarium Nauczycielskim. Opublikował dobrze opracowany przewodnik dla przyrodników i myśliwych pt. Jak dostarczyć materiał faunistyczny dla preparowania (Łowicz 1922). Uznany za wysokiej klasy specjalistę od wypychania ssaków i ptaków oraz sporządzania szkieletów do celów naukowych został zatrudniony 1 X 1924 w Państwowym Muzeum Zoologicznym w Warszawie na stanowisku starszego preparatora kręgowców; S. znacznie przyczynił się do wzbogacenia zbiorów tego Muzeum, a także innych placówek przyrodniczych i pracowni szkolnych w całej Polsce. Był zapalonym myśliwym. Na początku lat trzydziestych jego rodzina przeniosła się do Warszawy.
Po powstaniu warszawskim 1944 r. S. wywieziony przez Niemców do obozu Grosseutersdorf w Turyngii, utworzonego dla robotników fabryki samolotów rakietowych pod Kahla, pracował przy jej rozbudowie. Został zamordowany 2 I 1945 w Grosseutersdorf.
W małżeństwie (od 27 VIII 1918) z Ireną z Borkowskich miał S. dwoje dzieci: syna Janusza (ur. 26 VI 1918) i córkę Krystynę Stanisławę (ur. 6 IX 1922).
Słown. biologów; – Laszczykowska W., Zarys rozwoju Biblioteki Instytutu Zoologicznego Polskiej Akademii Nauk, Wr. 1965 s. 28 (fot. zbiorowa, tu na s. 8 notka biograficzna S-ego w „Przedmowie” S. Feliksiaka); – „Kwart. Muz.” R. 1: 1948 z. 1/4 s. 24 (Ci, co odeszli); – Arch. Inst. Zool. PAN: rkp. 82 (akta personalne S-ego).
Andrzej Chodubski