Piasecki Franciszek, w zakonie Wacław od św. Franciszka (1739–1785), pijar pedagog, tłumacz. Ur. w Dąbrowie w diec. krakowskiej 26 IX 1739 (wg Viñasa w r. 1740), wstąpił do pijarów 1 IX 1754. Po ukończeniu nowicjatu uczył w infimie w Podolińcu w r. szk. 1756/7, w r.n. studiował humaniora w Rzeszowie, a w l. 1758–60 logikę i filozofię w Międzyrzeczu. W l. 1760/61–1762/3 uczył w Łowiczu, kolejno w klasach: infimie, gramatyce, syntaksie, na następne dwa lata został skierowany do pijarskiego studium teologicznego w Krakowie. Po jego ukończeniu uczył przez rok retoryki w Piotrkowie. Wyróżniał się talentem oratorskim i zdolnościami w dziedzinie nauk humanistycznych, został więc wyznaczony do nauczania nowicjuszy pijarskich w Międzyrzeczu (1768, 1774) i Podolińcu (1768/9–1773). W przejętym po jezuitach kolegium łomżyńskim pracował jako «pater spiritualis» w l. 1775–7. W r. 1777 został przełożonym kościoła szpitalnego w Łomży w związku z objęciem stanowiska teologa diecezjalnego i kierownika rekolekcji dla kleru diecezjalnego z sześciu okolicznych dekanatów diecezji płockiej. Do tej pracy został zaproszony przez bpa płockiego Michała Poniatowskiego i w związku z nią przetłumaczył z francuskiego „Nauki czyli kazania na parafie ks. Girarda…” (W. 1783 i n., Wyd. 2. W. 1798–9), których teksty były przeznaczone dla ludu wiejskiego. Od r. 1781 był superiorem w Łomży. P. chorował na gruźlicę i z tej przyczyny trzykrotnie miał dłuższe przerwy w pracy nauczycielskiej (cały r. szk. 1766/7, 1769, 1774).
P. przetłumaczył na łacinę pięć prac pijara Antoniego Wiśniewskiego i wydał pt. „De vera felicitate” (W. 1775 I–II). Publikacja zawiera przekłady wydanych jeszcze za życia Wiśniewskiego rozpraw: „Rozmowy filozoficznej z etyki o uszczęśliwieniu człowieka w życiu”, „Rozmowy filozoficznej o boskich… przymiotach”, „O nieśmiertelności duszy”. Nazwisko P-ego jako wydawcy i tłumacza nie jest w druku wymienione, ale źródła pijarskie wyraźnie na niego wskazują. Zapewne przedmowę «ad lectorem» pisał również P., nie zaś Wiśniewski. W stosunku do polskiego tekstu rozpraw wprowadzono wiele zmian, z których przynajmniej część musi pochodzić od P-ego. Dwa teksty ogłoszone w drugim tomie „De vera felicitate” są przełożone z nie istniejących już rękopisów i dlatego trudno ustalić zakres zmian wprowadzonych przez P-ego jako wydawcę. W r. 1785 stan zdrowia P-ego znacznie się pogorszył; P. wyjechał leczyć się do Warszawy i tu zmarł 16 III t.r.
Estreicher; Podr. Enc. Kośc.; Bielski, Vita et scripta; Picañyol L., Rerum Latinarum scriptores ex Ordine Scholarum Piarum, Romae 1956; Viñas, Index bio-bibliographicus; – Dzierżanowski K., Krótka wiadomość o szkole łomżyńskiej, „Bibl. Warsz.” 1861 t. 1 s. 635, 638; – Arch. PAN: Materiały L. Chmaja, sygn. III–76 teka 39; Arch. Pijarów w Kr.: Matricula nr 346; B. Jag.: rkp. 5507.
Rafał Leszczyński