Maliński (Jeło – Maliński) Jan h. Pietyrog (ok. 1690–1751), marszałek konfederacji łęczyckiej w l. 1716 i 1734, podkomorzy łęczycki, poseł na sejmy. Pochodził z zamożnej i wpływowej rodziny wołyńskiej. Był synem Aleksandra, cześnika wołyńskiego (zm. ok. 1711), i Teresy Ledóchowskiej (żyjącej jeszcze w r. 1727), siostry Stanisława (zob.), marszałka generalnego konfederacji tarnogrodzkiej, bratem Stefana (zob.). Z działów rodzinnych przeprowadzonych w r. 1711 otrzymał w pow. brzezińskim klucz strykowski z miasteczkiem Stryków, dla którego wyrobił w r. 1744 przywilej na targi i jarmarki. Dn. 22 X 1715 był marszałkiem sejmiku łęczyckiego, a 8 VI 1716 został marszałkiem łęczyckim w konfederacji tarnogrodzkiej i przez kilka miesięcy prowadził partyzantkę przeciwko Sasom. Dn. 15 III 1717 sejmik łęczycki wysłał go w poselstwie do prymasa Stanisława Szembeka. W r. 1720 występował jako cześnik wołyński, a w r. 1732 jako chorąży gostyński. W r. 1733 był posłem na sejm konwokacyjny z ziemi gostyńskiej, a następnie posłem i rotmistrzem duktowym tej ziemi na sejmie elekcyjnym. Z woj. rawskim podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego. W r. 1734 został marszałkiem konfederacji łęczyckiej, która opowiedziała się przeciwko Augustowi III.
Dn. 8 IX 1734, razem z kilku marszałkami (Palęckim – wielkopolskim, Janem Walewskim – sieradzkim, Józefem Załuskim – rawskim), wydał M. w Piotrkowie manifest, w którym wzywał dalsze województwa do wiązania się przy królu rodaku. Manifest ten był wzorem dla wielu konfederacji kor. M. występuje jako członek generalności dzikowskiej w akcie „Konfederacji generalnej stanów koronnych na walnym zjeździe w Dzikowie… postanowionej” (5 XI 1734). Posłował z woj. łęczyckiego na sejm pacyfikacyjny w r. 1736. W r. 1738, pogodzony z Sasem, otrzymał urząd podkomorzego łęczyckiego. W r. 1740 posłował z woj. łęczyckiego na sejm warszawski. Wchodził wówczas w skład deputacji do spraw Skarbu Kor. Na sesji prowincjonalnej wielkopolskiej proponował ustalenie «kwarty sprawiedliwej» ze starostw, zachowanie proporcji w płaceniu cła generalnego przez szlachtę zamożną w stosunku do biedniejszej, powierzanie ustalania wysokości podatku czopowego komisarzom z cudzego województwa. Na sesjach plenarnych, wskutek opozycji posłów ukrainnych, domagał się zawiązania sejmu w konfederację, «aby tak prędzej przyjść się mogło do ustanowienia aukcji wojska i obmyślenia onemu zapłaty». W r. 1744 był marszałkiem sejmiku łęczyckiego i wybrany na nim został posłem na sejm grodzieński. Jako stronnik dworski łagodził wystąpienia opozycji i w ostatnim dniu obrad skłonił Lubomirskich do odstąpienia od swych uporczywych żądań przeciągających sesje, ale sejmu tym nie uratował. Na sejmie 1746 r. jako poseł łęczycki został z prowincji wielkopolskiej deputatem do konstytucji. M. zmarł w r. 1751.
Z małżeństwa z Ludwiką z Leszczyńskich (zm. ok. 1749), wojewodzianką łęczycką, wdową po Damianie Garczyńskim, chorążym poznańskim, nie zostawił potomstwa. Schedą po nim podzielili się: brat Stefan oraz bratankowie Aleksander i Stanisław, synowie Antoniego, cześnika wołyńskiego, najstarszego brata M-ego.

Boniecki, XIV 66; Uruski; Słow. Geogr.; – Skibiński M., Europa a Polska, Kr. 1912–3 I–II; – Akta grodz. i ziem., XXIII; Diariusze sejmowe z w. XVIII, Wyd. W. Konopczyński, W. 1912 II; Elektorowie; Otwinowski E., Pamiętniki do panowania Augusta III, Wyd. E. Raczyński, P. 1838 s. 299; Teka Podoskiego, IV 586, 592, 612–3, 651, 708, 733, 784; Vol. leg., VI 299; – Arch. Państw. w Ł.: Arch. Rzewuskich z Bratoszewic nr 3 i 4; Zakł. Dok. IH PAN w Kr.: Teki Pawińskego, Lauda Łęczyckie.
                                                                                                                                                                                                                             Wacław Szczygielski