Karski Michał h. Jastrzębiec (1714–1793), podkomorzy ziemi różańskiej, wielokrotny poseł na sejmy. Ur. 13 XI w rodzinnym majątku Zakliczów w ziemi różańskiej w woj. mazowieckim, syn Wojciecha, stolnika różańskiego, i Konstancji z Szydłowskich. W okresie bezkrólewia po śmierci Augusta II był stronnikiem Stanisława Leszczyńskiego, w r. 1735 został stolnikiem, w 1754 chorążym, a w 1784 podkomorzym różańskim. Jako poseł różański na sejm 1748 r. był delegowany do rozpatrywania różnych spraw skarbowych; protestował przeciw powołaniu komisji celem przeprowadzenia nowych lustracji dóbr, uznając odnośny projekt za bezcelową i czczą formalność. Na sejmie 1754 r., na który posłował z ziemi różańskiej, nie odznaczył się szczególną aktywnością, natomiast na sejmie 1761 r. jako poseł różański wsławił się zatargiem ze stolnikiem litewskim Stanisławem Poniatowskim, któremu zarzucił, iż działał na rzecz zerwania sejmu. W r. 1759, wyzyskując nawiązane stosunki polityczne – co podkreślał sam w zachowanym fragmencie pamiętnika – nabył starostwo ostrowskie w ziemi nurskiej od Jakuba Rostkowskiego. Prawomocność tego nabytku, niejednokrotnie kwestionowana, została uznana konstytucją sejmu w r. 1775 i potwierdzona w 1789.
W okresie bezkrólewia 1764 r. K. był sędzią kapturowym ziemi różańskiej i wśród przedstawicieli tejże ziemi podpisał elekcję Stanisława Augusta. K. pojawia się następnie wśród nie mających większego znaczenia posłów sejmu lat 1767–8. Działalność K-ego jako posła nurskiego na sejmie delegacyjnym 1773–5, była natomiast o wiele żywsza i przyniosła mu poza potwierdzeniem praw do starostwa ostrowskiego, nadanie, w ramach «nagrody zasłużonym», dzierżawy królewszczyzny Zaszków; K. został również kawalerem Orderu Św. Stanisława i występował w tym czasie jako wójt makowski (ziemia różańska). Jako poseł różański brał udział w sejmie 1776 r., który zamknął okres najbardziej ożywionej działalności politycznej K-ego. W latach następnych zajmował się sprawami majątkowo-rodzinnymi, związanymi m. in. z sukcesją po zmarłych członkach rodziny, a przede wszystkim po bracie Janie, biskupie-sufraganie gnieźnieńskim. Decyzja Sejmu Wielkiego powołała K-ego 3 V 1789 r. do grona komisarzy «komisji sposobu wynalezienia ofiary z dóbr ziemskich i duchownych w Koronie i w Wielkim Księstwie Litewskim», zaś od grudnia 1790 r., już jako podkomorzy różański posłował K. z ziemi łomżyńskiej na Sejm Wielki. Zmarł 21 X 1793 r. K. żonaty był z Anną z Glinków, z którą miał synów: Wojciecha, kanonika gnieźnieńskiego, Jana, wojskiego różańskiego, Antoniego, starostę ostrowskiego, Augustyna, nadzwyczajnego radcę Stanu Król. Kongr., oraz córki: Mariannę, kanoniczkę warszawską, i Ludwikę, za Mikołajem Glinką.
Boniecki; Uruski; – Konarski S., Kanoniczki warszawskie 24 IV 1744–13 VIII 1944, Paryż 1952 s. 135; Nieć J., Młodość ostatniego elekta Stanisława Augusta Poniatowskiego 1732–1764, Kr. 1935; Sozański A., Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764–1772 w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitej udział brały, Kr. 1866 cz. I; – Diariusze sejmowe z wieku XVIII, Wyd. W. Konopczyński, W. 1911–37 I, III; Diariusze sejmów 1761, 1776 i 1790 (druki z XVIII w.); Matuszewicz M., Pamiętniki, Wyd. A. Pawiński, W. 1786 III; Mémoires du roi Stanislas Auguste Poniatowski, Pet.– Leningrad 1914–24 I–II; Vol. leg., (Wyd. Ohryzko), VIII 7, 140, 179, 528, (Wyd. PAU) IX 87, 229; – Zbiór dokumentów oryginalnych i odpisów w posiadaniu Szymona Karskiego (Warszawa).
Ryszard W. Wołoszyński