Michał z Szydłowa (zm. przed 1460), profesor i rektor Uniw. Krak., uczestnik soboru bazylejskiego, kanonik krakowski. Był synem Macieja, zapewne mieszczanina z Szydłowa koło Wiślicy. Prawdopodobnie identyczny z Michałem z Szydłowa promowanym na bakałarza sztuk wyzwolonych Uniw. Krak. w r. 1416, choć do metryki uniwersyteckiej wpisał się dopiero w półr. letn. 1419, być może w chwili otrzymania stopnia magistra sztuk wyzwolonych. Prawdopodobnie wkrótce po promocji został kantorem (do r. 1420), później rektorem (1420–1) szkoły katedralnej poznańskiej; trudno jednak ustalić, czy był istotnie autorem traktatu muzycznego „Musica magistri Szydlovite” (Nowacki). W l. n. podjął działalność nauczycielską w Uniw. Krak. (jako profesor Wydziału Sztuk Wyzwolonych występował w r. 1432), kontynuując jednocześnie studia prawnicze. Z tekstu zachowanej mowy Elgota „Quam mercedem” wynika, że bakalaureat prawa uzyskał na podstawie kwestii o lichwie (Utrum… contractus usurarius… sit viciorus); przed r. 1435 promował się na doktora dekretów, z tym bowiem tytułem występuje jako rektor Uniwersytetu w półr. letn. 1435. W tym czasie, z Dersławem z Borzynowa, Janem Elgotem, Jakubem z Zaborowa, Jakubem z Paradyża i in., wziął udział w pracach komisji powołanej przez Zbigniewa Oleśnickiego do rozpatrzenia i załatwienia sporów między osobami uniwersyteckimi oraz do przeprowadzenia reform we wszystkich wydziałach Uniw. Krak.
Wbrew dotychczasowym ustaleniom J. Fijałka jako uczestnik soboru bazylejskiego M. inkorporował się dopiero dn. 8 VII 1440; nie należał również do komisji ośmiu delegatów (w tym pięciu doktorów), która dokonała aktu złożenia z urzędu papieża Eugeniusza IV i miała go wezwać przed sąd soboru, ani też nie towarzyszył Markowi Bonfilemu w poselstwie soborowym do Polski z końcem lata 1440. Akta soboru bazylejskiego przy inkorporacji M-a 8 VII 1440 podają, że był rektorem kościoła w Luborzycy (Liboutscha w diecezji kamieńskiej!) i scholastykiem krakowskim. Tę ostatnią godność zakwestionował na soborze 30 X 1441 bliżej nie określony magister Macardus. Wykładając do końca życia na Wydziale Prawa, początkowo zajmował katedrę «novorum iurium» i związane z nią probostwo w Luborzycy, później kolegiaturę dekretów («professio Magdalenistica»). Dn. 21 II 1449 M. został jednogłośnie wybrany przez Zgromadzenie Ogólne Uniwersytetu na wakującą po śmierci Jakuba z Zaborowa kanonię krakowską oraz prebendę kaplicy Św. Marii Magdaleny, zrezygnował jednak z tych beneficjów w zamian za otrzymane dożywotnio dziesięciny ze wsi Glew, Głowiec i Siedliska. Kanonikiem krakowskim został w l. 1453–4. W l. 1444–6 był jednym z egzekutorów testamentu Jana z Dąbrówki. Pełnił też obowiązki asesora konsystorza krakowskiego. Zmarł przed r. 1460.
Łętowski, Katalog bpów krak., IV; – Fijałek, Mistrz Jakub z Paradyża, I 184, 188, 291–3 (M. częściowo pomylony z Michałem z Radziejowa); Gieburowski W., Die „Musica magistri Szydlovite”, P. 1915; Karbowiak A., Dzieje wychowania w Polsce, Pet. 1903 i Lw. 1923 II 232–3, 257–8, 200, 302, III 513; Kowalczyk M., Krakowskie mowy uniwersyteckie z pierwszej poł. XV w., Wr. 1970; Morawski, Historia UJ, I 448; Nowacki J., Dzieje archidiecezji poznańskiej, P. 1959–64 I–II; Pieradzka K., Uniwersytet Krakowski w służbie państwa i wobec soborów w Konstancji i Bazylei, w: Dzieje Uniwersytetu Jagiellońskiego w l. 1364–1764, Kr. 1964 I; Szelińska W., Dwa testamenty Jana Dąbrówki. Z dziejów życia umysłowego Uniwersytetu Krakowskiego w poł. XV w., Studia i Mater. z Dziej Nauki Pol., S. A, Z. 5, W. 1962 s. 10, 22, 23; Wiszniewski M., Historia literatury pol. Kr. 1843 V 370; – Acta capitulorum, II; Album stud. Univ. Crac., I 6, 44; Cod. epist. saec. XV, I/2 337–8; Cod. Univ. Crac., II; Concilium Basiliense. Studien und Quellen zur Geschichte des Concils von Basel, Basel 1910–26 VI 395, 493, 499, 500, VII 201, 445; Conclusiones Univ. Crac.; Ioannis de Segovia Historia gestorum generalis Synodi Basiliensis, w: Monumenta conciliorum generalium s. XV. Concilium Basiliense. Scriptorum T. III, Vindobonae 1886–96 s. 269, 317, 488, 957; Kod. Mpol., IV 321–2; Statuta nec non liber promotionum, s. 10; Wypisy źródłowe do dziejów Wawelu z archiwaliów kapitulnych i kurialnych krakowskich, 1440–1500, Kr. 1960; – B. Jag.: rkp. 322, 5359, t. 13.
Marian Zwiercan