Kamieński (Kamiński) Stanisław, imię zakonne Walenty od błogosławionej Kunegundy (1705–1781), pijar. Ur. 27 IX w Wasiłowie w diec. chełmskiej. Do pijarów wstąpił 15 VIII 1720 r. Po nowicjacie w Podolińcu został skierowany do szkoły w Rzeszowie, gdzie uczył arytmetyki i składni. W r. 1727 uczył poetyki w Łowiczu, w l. 1728–30 wykładał retorykę w Warszawie. Tego samego przedmiotu uczył w Łowiczu w l. 1731–3. Do Warszawy powrócił jako profesor filozofii. Był rektorem warszawskiego domu pijarów w l. 1743–5. W r. 1745 został wybrany prowincjałem. Jako prowincjał przeciwstawiał się reformatorskim poczynaniom S. Konarskiego. To najprawdopodobniej było powodem, że Konarski chciał się go pozbyć i razem z bratem wręczył 19 III 1750 r. papieżowi Benedyktowi XIV memoriał oskarżający K-ego i generała zakonu Delbecchi o zaniedbania w zarządzaniu prowincją polską, z prośbą o mianowanie rektora krakowskiego Cypriana Komorowskiego wizytatorem apostolskim. Spór skończył się przegraną K-ego z powodu zdecydowanej interwencji papieża Benedykta XIV na korzyść Konarskiego. Zaś w r. 1751 już wizytator apostolski polskiej prowincji pijarów, Cyprian Komorowski, zawiesił K-ego w czynnościach prowincjała. Wydany po przeprowadzonym śledztwie wyrok skazywał K-ego na wysokie odszkodowanie pieniężne i dożywotnio pozbawiał prawa piastowania jakichkolwiek godności w zakonie (lipiec i sierpień 1752). Wyrok złagodzono w następnych miesiącach, jednak utrzymano zakaz sprawowania urzędów zakonnych. Wyjechał tedy K. z początkiem 1753 r. do Krakowa, gdzie był egzaminatorem słuchaczy studium teologicznego, które pijarzy prowadzili dla młodych zakonników ze swojej prowincji. Krzątał się też K. przy budowie fasady kościoła pijarskiego w Krakowie, ale do końca życia pozostał odsunięty od głównego nurtu życia zakonu. Zmarł po długiej chorobie w Krakowie 11 II 1781 r.
W pamięci potomnych zapisał się K. opozycją przeciw reformom Konarskiego, stąd przedstawiano go jako człowieka kłótliwego, ograniczonego, a nawet jako wcielenie wstecznictwa. Współczesne źródła zakonne przedstawiały go, nawet po porażce z Konarskim, w daleko lepszym świetle. Podczas pełnienia urzędu rektora, a potem prowincjała cieszył się szerokim poparciem konfratrów, bynajmniej nie tylko obskurantów. Pamiętny na rozwiązanie zakonu w poprzednim stuleciu bał się ryzyka i bez wyraźnej decyzji Rzymu nie chciał się angażować w sprawę reformy.
K. Estreicher podaje za S. Bielskim, A. Jocherem i J. D. Janockim, iż K. był autorem mowy na pochwałę Tomasza z Akwinu i pracy pt. Controversiae a religiosis, sam jednak nie widział egzemplarzy tych druków; obecnie też nie można ich odszukać. Być może, zaszło nieporozumienie, K. zaś nie jest autorem żadnej drukowanej pracy.
Estreicher; Jocher; Enc. Org.; Podr. Enc. Kośc.; Bielski, Vita et scripta; Horányi A., Scriptores Piarum Scholarum, Budae 1809; Viñas T., Index bio-bibliograficus, Romae 1908; – Jobert A., La Commission d’Education Nationale en Pologne, Parls 1941; Kamiński J. A., Materiały do monografii i historii rodzin Kamieńskich i Kamińskich, Lw. 1854–6 II 32, 83; Konopczyński W., Stanisław Konarski, W. 1926; Kot S., Historia wychowania, Lw. 1934; Kurdybacha Ł., Działalność pedagogiczna S. Konarskiego, Wr. 1957 s. 53; Nowak-Dłużewski J., Stanisław Konarski, W. 1951 s. 44, 56–8, 95; Pitala A., Kolegium pijarów w Krakowie, „Nasza Przeszłość”, T. 15: 1962 s. 77; Rose W. J., Stanislas Konarski, London 1929; Zaleski, Jezuici, III cz. 2 s. 771; – Historia domus Varsaviensis Scholarum Piarum, Wyd. L. Chmaj, Wr. 1959; – Arch. klaszt. Pijarów w Kr.: Arch. pol. prowincji, Matricula nr 73, Liber suffrag. Lovic. s. 296–7, Liber suffrag. Vielun., s. 238–9; Arch. Gen. dei Scolopi, Roma: Reg. rel. 40 k. 26.
Rafał Leszczyński