Gostyński Władysław (1849–1935), przemysłowiec. Ur. w czerwcu w Lutoborzu na Kujawach. Jako chłopiec był łącznikiem w powstaniu 1863 r. Po wywiezieniu rodziców, Franciszka i Marii z Cieszewskich, na Syberię i konfiskacie majątku i po ukończeniu szkoły wstąpił na praktykę do fabryki Plewińskiego, ukończył kurs rysunku technicznego w Wiedniu i wyzwolił się na majstra. W r. 1870 założył fabrykę mebli żelaznych i artystycznych wyrobów żelaznych w Warszawie przy ul. Ciepłej 12, do której przyjął jako wspólnika handlowca Emila Konrada i inż. S. Jarnuszkiewicza. Była to późniejsza fabryka «Konrad, Jarnuszkiewicz». W r. 1896 rozstał się ze wspólnikami i założył nową, większą fabrykę «Władysław Gostyński i S-ka», przy ul. Mokotowskiej 3-13, którą zamienił na towarzystwo akcyjne. Przed pierwszą wojną światową oddał kierownictwo fabryki synowi Stanisławowi, sam zaś został dożywotnim prezesem Zarządu. Fabryka wyrabiała: wagony osobowe, towarowe i tramwajowe, konstrukcje żelazne, meble żelazne, urządzenia szpitalne i artystyczne wyroby żelazne. Przed pierwszą wojną światową wyroby jej zdobyły rynek rosyjski. W niej wykonywano tramwaje dla Żytomierza, Kijowa, Ekaterynosławia, Piatigorska, Saratowa, Niżniego Nowogrodu, w Polsce dla Warszawy, także wagony dla warszawskich kolei dojazdowych i i. Na Kaukazie, w Kisłowodzku i Piatigorsku firma ta zbudowała hale zdrojowe. Słynne były w Rosji łóżka G-ego i meble żelazne, którymi urządzano największe hotele. G. dźwignął w Polsce artystyczny przemysł żelazny. Przyjaźnił się z architektem S. Szyllerem i współpracował z nim przy budowach monumentalnych. Fabryka jego wykonała roboty w Kaplicy Królewskiej w katedrze w Płocku, projektowała ogrodzenie do pomnika Mickiewicza w Warszawie, odbudowała wieżę jasnogórską, wykonała balustradę na schodach w Zachęcie, roboty w pałacu w Białowieży, bramę wjazdową w pałacu w Walewicach, ambony do wielu kościołów, m. i. w kościele Wszystkich Świętych w Warszawie, żyrandole w kościele Św. Piotra i Pawła w Warszawie i i. Ostatnią robotą tego rodzaju była brama do pawilonu polskiego na Wystawie Sztuki w Paryżu 1925 r. W r. 1927 fabryka zakupiła Hutę Skarżysko i tam przeniosła się z Warszawy. Wskutek trudności finansowych, powstałych przy przenoszeniu, i trwającego wówczas kryzysu gospodarczego fabryka stanęła i nie wznowiła już więcej produkcji. G. założył jeszcze trzecią fabrykę w Warszawie na Pradze przy ul. Białostockiej, w której dyrektorem został Henryk G. Później fabrykę tę nabył Mann. G. prowadził również długo magazyn wyrobów żelaznych w Warszawie przy ul. Wierzbowej, róg Fredry. Przez długie lata G. brał czynny udział w warszawskim życiu przemysłowym i handlowym. Był inicjatorem i honorowym członkiem budowy Politechniki w Warszawie i współfundatorem szkoły Ronthalera. Zmarł 25 VI 1935 r. w Lublinie. Pochowany został w Warszawie. Synami jego byli wspomniany Stanisław i Kazimierz (1884–1942), ksiądz, dyrektor i ruchliwy administrator Gimnazjum Realnego im. Jana Zamoyskiego w Lublinie (1915–33), następnie dyrektor lubelskiego biskupiego gimnazjum (1933–5), kanonik katedralny i rektor kościoła powizytkowskiego w Lublinie, aresztowany w styczniu 1940 r. przez gestapo, więzień Sachsenhausen, zginął w Dachau 5 VI 1942 r.

Enc. Org.; – Rocz. Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce, 1930 nr 223; „Świat” 1925 nr 14; – Informacje Tadeusza G-ego.

Red.