Samin Wojciech Antoni Wincenty (1765–1830), ksiądz, kaznodzieja, działacz społeczno-oświatowy. Pochodził z rodziny mieszczańskiej z Warszawy, był synem Jana i Zofii z Zawadzkich.
S. kształcił się w Warszawie, w r. 1791 ukończył czteroletnie Seminarium Duchowne przy kościele św. Krzyża. T. r. otrzymał święcenia kapłańskie i skierowany został na wikariat do Trzepowa w Płockiem, a po roku objął probostwo we wsi Wawrzyszew (obecnie w granicach Warszawy). Represjonowany przez władze pruskie po upadku niepodległości, został skierowany na wikariat do Wilanowa, a po roku przeniesiony do Nieborowa, gdzie w r. 1799 otrzymał nominację na proboszcza; tu też osiadł na stałe.
Od początku swej działalności duszpasterskiej S. dał się poznać w okolicach Warszawy, Łowicza, Skierniewic i w samej stolicy jako zdolny kaznodzieja. Na szczególną uwagę zasługują jego kazania patriotyczne (wydanie ich pt. «Jedność, zgoda i miłość Obywateli…». Kazania patriotyczne z okresu insurekcji kościuszkowskiej i wojen napoleońskich miane w kościołach archidiecezji warszawskiej (1793–1810) przygotował Z. Sudolski, w druku). W r. 1794 wzywał cały naród do walki o wolność i obywatelskiego pojednania, gloryfikował Tadeusza Kościuszkę. Z podobną pasją zaangażował się w czasach Ks. Warsz. po stronie Napoleona. W kazaniach związanych z liturgią roku kościelnego i uroczystości świętych mówił m. in. często o potrzebie nauki i ciągłego zgłębiania tajemnic przyrody. Używał prostego i naturalnego języka, unikał przesady i wszelkiej sztuczności. Drukiem ogłosił S. jedynie Kazanie pogrzebowe w dzień pochowania kości w Nieborowie, 11 września 1822 r. (W. 1822), które dedykował ks. Szczepanowi Hołłowczycowi. Pozostałe kazania (ok. 200) zachowały się w autografach, a to w Arch. Kolegiaty Łowickiej (bez tytułu oraz kodeks pt. Nauki i kazania służące do wygody parafii w różnych materiach krótko zebrane…, 1818) i w Muz. Nieborowskim (w kodeksie pt. Kazania niedzielne od Św. Trójcy, tudzież przygodne pogrzebowe mowy, opisanie historii Józefa, Joba etc, po różnych miejscach miewane, 1810, sygn. 144). Tam także znajduje się Opisanie życia i męki Pana naszego Jezusa Chrystusa, poszerzające opowieść ewangeliczną warstwą anegdotyczną i apokryficzną.
Jako długoletni proboszcz w Nieborowie drogą prawną odzyskał S. fundusze należne parafii od Michała Radziwiłła, wyremontował kościół, wybudował plebanię i dom szpitalny dla okolicznej ludności; udzielał wsparcia potrzebującym. Jesienią 1819 wraz z sześcioma najbogatszymi gospodarzami z okolic Nieborowa zorganizował pierwszą w tych stronach szkołę elementarną z programem nauczania wg wskazań KEN. W r. 1809 S. przygotował Opisanie kościoła nieborowskiego i jego beneficjum (Arch. Paraf. w Nieborowie). Zmarł w Nieborowie 15 IX 1830, pochowany został na cmentarzu przykościelnym, wchłoniętym później przez rozbudowany kościół w Nieborowie. Miał młodszego brata, Jana, także księdza.
Estreicher w. XIX; – Pelczar J. S., Zarys dziejów kaznodziejstwa w Polsce, Kr. 1917; Sudolski Z., Ksiądz Wojciech Sarnin (1765–1830) – zapomniany kaznodzieja Mazowsza, „Wiad. Archidiec. Warsz.” 1990 nr 3–5; – Arch. Kapitulne w Łowiczu: Curriculum vitae; Arch. Uniw. Warsz.: Ulanowska-Pancer J., Ks. Wojciech Sarnin, proboszcz nieborowski i jego działalność kaznodziejska (praca magisterska z r. 1980).
Zbigniew Sudolski